Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Trauma’ hoort thuis in de (eindeloze) reeks medische drama’s, maar in tegenstelling tot het gros van zijn soortgenoten speelt de actie zich buiten de ziekenhuismuren af en kruipen we in het zog van een paramedisch hulpteam dat per ambulance of helikopter kersverse slachtoffers ter redding snelt. Een verdienstelijke poging om de hospitaal-tv van zijn (vaak onterechte) stoffige soapimago te ontdoen, maar het publiek gaf niet te kennen hierop te zitten wachten. Waardoor dit eerste seizoen meteen ook het enige is dat producerende studio NBC financierde.

Kijkcijfers en kwaliteit vertonen evenwel niet altijd gelijklopende curven. Zo bewijst ook deze actievolle en adrenalineverhogende dramareeks, gecoproduceerd door niemand minder dan Peter Berg, die met films als ‘The Kingdom’ en ‘Hancock’ bewees het genre in de vingers te hebben. Op papier heeft ‘Trauma’ ook alles om zowel de liefhebber van viriele spektakelcinema als de fan van menselijk drama te bekoren. Tijdens elke episode doorspartelt het team levensbedreigende situaties, maar het wordt al vlug duidelijk dat de personages een pak meer bagage met zich meeslepen dan louter hun defibrillators.

‘Trauma’ verwijst immers niet enkel naar de traumatische omstandigheden waarin het team geregeld terechtkomt, maar ook naar een gebeurtenis (waarmee de reeks van wal steekt) die voor eeuwig zijn littekens op enkele teamleden achterlaat. Het meest van al op Reuben ‘Rabbit’ Palchuck (een intense Cliff Curtis), een piloot die een fatale crash die twee collega’s het leven kostte, overleefde; én Nancy Carnahan (Anastasia Griffith), die tijdens die crash haar werkpartner kwijtspeelde. Maar het leven gaat onverwijld door. Beide krijgen tevens nieuwe partners toegewezen: Reuben een ex-militaire die alles netjes volgens het boekje wil doen (wat botst met Reubens regelbrekende improvisatiestijl) en Nancy een groentje dat de spil is van een boel practical jokes en de lessen des levens met vallen en opstaan aangeleerd krijgt.

Nieuw zijn die karakters inderdaad niet, en daarnaast hebben de makers van ‘Trauma’ het spel veilig gespeeld door de verschillende raciale lagen te vertegenwoordigen. Zelfs één van de personages is homo, en jawel, dat levert een aantal problemen op als blijkt dat zijn partner (een rol van Derek Luke) homofobe trekjes vertoont. Het warm water wordt hier niet uitgevonden, maar doordat de personages geloofwaardig geboetseerd zijn uit (opr)echte levenspijnen en worstelen met heel menselijke emoties, weten ze zich toch een weg tot onder de huid te banen. Bovendien is de cast uitstekend. Curtis is een acteur met heel wat bijrollen in grote films op zijn conto, maar nu mag hij echt de show stelen. Ook al levert iedereen prima vertolkingen af (met een speciale vermelding voor Taylor Kinney als het groentje van het team), toch zijn het de scènes met Curtis die je het meest zullen bijblijven: van zijn geinige gekibbel met collega Marisa tot de ‘Bullitt’-autorit waarmee hij zijn eigen (on)sterfelijkheid op de proef stelt - we zeiden toch al dat de karakters heel wat met zich meezeulen!

Reken daarbij een serie knap georchestreerde (dramatische) actiescènes en je hebt een reeks die het met gemak minstens drie seizoenen uitzingt. Zou je denken! Het is doodjammer dat deze karakters niet nog meer tijd hebben gekregen om zich te evolueren. Houd er dus maar rekening mee dat het einde je niet geheel bevredigd, hunkerend naar meer zal achterlaten. De studiowegen zijn grillig, ook in tv-serieland, maar als een vernieuwende reeks als deze (hoeveel medische ‘soaps’ ken je die het veldwerk spectaculair in beeld zetten?) al na één seizoen afgevoerd wordt, dan zijn er helemaal geen zekerheden meer. Let op: ‘Trauma’ is geen grootse reeks, wel één waar we graag nog wat meer van hadden willen zien. Jammer met andere woorden dat studiobonzen zich enkel door cijfertjes in plaats van door kwaliteit laten beïnvloeden.

Peter Janssens