Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
An American In Paris
Eenvoudige filmgrammatica (zelfs al lieten de volgende drie heren de krijtlijnen van hun geliefde genres af en toe links liggen): wie aan Alfred Hitchcock denkt, denkt aan thrillers. Bij John Ford glijden de hersencellen naar de western en bij Vincente Minnelli komt onvermijdelijk de muzikale oorworm op de proppen. Om het met Jim Malone in ‘The Untouchables’ te zeggen: here endeth the lesson.
Kort samengevat: Vincente Minnelli is één van de meesters van de Hollywoodmusical. Hij regisseerde een hele rist klassiekers die vandaag de dag nog steeds gelden als een swingende getuigenis van Hollywoods gouden jaren. ‘Meet Me In St. Louis’, ‘The Band Wagon’, ‘Brigadoon’, ze blijven een genot om naar te kijken en te luisteren. Oompje Oscar kwam geregeld langs bij Minnelli: het uit 1958 stammende ‘Gigi’ kreeg negen beeldjes (waaronder beste film en beste regie), en in 1951 ging deze ‘An American In Paris’ met zes Oscars aan de haal (waaronder beste film). Ook Gene Kelly viel tijdens het feest in de prijzen met een Honorary Award, zij het niet specifiek voor de film maar voor zijn bijdrage aan musicalchoreografie in het algemeen. Terwijl we toch aan het namen noemen zijn: Arthur Freed, de producer van de film, is gedurende zijn volledige carrière met musicals verbonden gebleven. Minnelli draaide al zijn musicals onder zijn supervisie, maar Freed drukte zijn stempel eveneens op tal van andere genreklassiekers, de onbetwiste klassieker ‘Singin’ In The Rain’ inclusief. En ook scenarist Alan Jay Lerner wist de muzikale klepel hangen, getuige een draaiboekportfolio met titels als ‘Gigi’, ‘My Fair Lady’ en ‘Paint Your Wagon’.
Grote namen op de titelrol dus, en dat voor een verhaal dat scenariotechnisch samen te vatten is op een bierviltje. In deze adaptatie van een compositie van topcomponist George Gershwin uit 1928 vertolkt Gene Kelly een Amerikaanse ex-soldaat die na de tweede wereldoorlog in Parijs blijft hangen, en er een carrière als kunstschilder probeert uit te bouwen. Rijke dame Nina Foch neemt hem onder zijn vleugels, maar Kelly krijgt de vlinders in de buik voor de jongere Leslie Caron, die dan weer een relatie heeft met een Franse zanger. Meer moet dan niet zijn als scharnier voor een carrousel van Gershwinhits waarvan het door Gene Kelly en een koor snotapen gezongen ‘I Got Rhythm’ het meest uitnodigt tot een dansje rond de salontafel.
‘An American In Paris’ kreeg het label opgespeld als een van de beste Hollywoodmusicals ooit. Waardoor meteen duidelijk is dat je als liefhebber van zowel het oude Hollywood als de muziekfilm niet om ‘An American In Paris’ heen kan. Want bijna alles aan deze prent (van het production design over het kleurengebruik tot de kostuums) oogt nog steeds als stuff dreams are made of.
Dromen die wat mochten kosten. MGM investeerde zwaar in ‘An American In Paris’: het ruim een kwartier durende ballet waar de film mee afsluit alleen al kostte meer dan vijfhonderdduizend dollar, een voor die tijd gigantisch bedrag. Ook de lichtstad Parijs werd minutieus en secuur nagebouwd in opnamestudio’s in Hollywood. Weet je meteen waarom de Parijse straatbeelden en gebouwen er extra sprookjesachtig uitzien, want er werd niet op een likje verf gekeken om het allemaal zo adorabel mogelijk te laten ogen. Kortom, mooie en meer dan aardig entertainment voor nostalgici naar lang vervlogen tijden.