Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Police, Adjective
In ‘Police, Adjective’ telden we niet één autoachtervolging of shoot-out. Zelfs van corruptie valt geen spoor te bekennen, de agenten in deze Roemeense politieprent nemen de wet net zeer nauw ter hand. Zodanig dat het hoofdpersonage, een jonge flik, er een gewetenscrisis aan overhoudt wanneer hij zich moeilijk kan verzoenen met zijn observatieopdracht.
Cristi (een intense Dragos Bucur) luidt z’n naam. Hij is getrouwd, maar erg veel geluk straalt dat huwelijk niet uit. Waardoor hij zich vooral op zijn werk richt. Zijn taak: een groepje paffende jongeren in de gaten houden. Eén van de blowers zou de rest immers van hasj voorzien. Niet opwindend? In Roemenië blijkt het alvast voldoende reden tot een onderzoek, want zowel op dealen als op het blowen zelf staan fikse straffen. Cristi zit met de affaire verveeld. Waarom moet hij een doodgewone puber beroven van zijn vrijheid en toekomst, terwijl je in de rest van Europa wel zonder sancties aan een joint mag lurken? Een bedenking waarmee hij niet direct op de deur van zijn oversten moet gaan aankloppen.
Porumboiu filmt lang aangehouden shots, laat z’n personages in uitgebeende dialogen communiceren en werpt een satirische blik op het post-Ceausescu-Roemenië, daarmee kritische vragen oproepend als ‘hoe verstikkend werkt de bureaucratie nog altijd op de bevolking?’, ‘hoe gaat de politiestaat om met gezag en wetten?’ én ‘heeft het individu zeggenschap binnen de groep?’. De Roemeense cineast Corneliu Porumboiu toonde met zijn knappe, beloftevolle debuut ‘12:08 East Of Bucharest’ aan dat hij met succes bevreemdende humortoetsen kan aanbrengen in een verhaal dat diep binnenin heel wat ernst herbergt. Dat is nu niet anders. Het véritéverhaaltje van ‘Police, Adjective’ is eenvoudig, maar tegelijk subtiel en veelgelaagd.
Het zit ‘m allemaal in de details - en door het langzame tempo gunt Porumboiu je heel wat tijd om ze één voor één te spotten. De linguïstische knipoog in de titel is uiteraard ook geen toeval, daar de twee sterkste scènes van de film om taal draaien: het moment waarop Cristi en zijn echtgenote een song met een dichterlijke tekst bediscussiëren én de slotact, waarin Cristi’s chef een woordenboek ter hand neemt om zijn ondergeschikte op diens ongelijk te wijzen. Je leest het goed, dit is een flikkenfilm die niet afsluit met een spannende nagelbijtfinale, maar met een van de pot gerukte les semantiek die krek onderschrijft hoe de zaken er in het postcommunistische Roemenië voorstaan: wedden dat je toch nog de tanden in de nagels plant? De wijze waarop Cristi’s baas het morele dilemma van zijn werknemer fileert om het vervolgens te ontkrachten, is subliem én beklijvend.
Maar laat ons een kat een kat noemen: ‘Police, Adjective’ is geen prent die je eventjes tussendoor bekijkt. Met zijn twee uur op de teller moet je er tijd voor uittrekken, en die bewust willen investeren in een film die net zo bewust suspense mijdt. Telkens je denkt dat er schot in de zaak komt, gebeurt er evengoed niets. De knappe satirische benadering houdt je echter aan het scherm gezogen, evenals de uitstekende vertolking van Dragos Bucur en van ‘4 Months, 3 Weeks And 2 Days’-acteur Vlad Ivanov als de woordenboekprofeet. Een kuitenbijter, deze Roemeense film, maar wel één die alweer illustreert dat de Roemeense cinema aan een puike revival bezig is. En dat ze nog niet klaar is met het eigen verleden. Aanrader, substantief.