Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Harper's Island
13 afleveringen. 25 verdachten. 1 moordenaar. De premisse van ‘Harper’s Island’ is zo helder als pompwater: Henry en Trish nodigen hun vrienden en familie uit op een afgelegen eiland om samen met hen hun huwelijk te vieren. Wat een feestelijke week had moeten worden, ontaardt in een nachtmerrie wanneer een mysterieuze killer één voor één alle gasten vermoordt. De adder onder het gras: zeven jaar eerder werd het eiland reeds opgeschrikt door de komst van moordenaar John Wakefield, wiens spoor van terreur zes mensen het leven kostte.
Een gebeurtenis die hoofdpersonage Abby met eeuwige trauma’s opzadelde, daar één van de slachtoffers haar moeder was. Haar vader, de lokale sheriff, vond er niet beter op zijn dochter naar het vasteland te verbannen, waardoor de trouw van vriend Henry de eerste keer kenmerkt dat Abby terugkeert naar haar geboorteplaats. En meteen start het moorden weer. Houden de brutale slachtpartijen verband met haar? Is Wakefield wel echt overleden? Of is er een ingenieuze copycat aan het werk? Op deze en andere vragen krijgen we gedurende dertien spannende afleveringen antwoorden - zij het niet zonder eerst een paar keer op het verkeerde been te zijn gezet.
‘Harper’s Island’ houdt het midden tussen ‘Ten Little Indians’ (al gaat het ditmaal om een stuk of 25 wandelende schietschijven dan wel potentiële killers) en ‘Friday The 13th’, wat maakt dat zowel de liefhebber van de betere detectivethriller (het is een leuk gisspelletje naar de dader) én de horroraanbidder op de wenken wordt bediend. Vooral de belofte dat iedere episode minstens één dode valt, levert voor die laatste extra interessant kijkvoer op. Helemaal als blijkt dat de modus operandi van de killer in kwestie nauwelijks verschilt van de gruwelpraktijken waarmee Jason Voorhees, Michael Myers of Freddy Krueger hun slachtoffers een kopje kleiner maken. Een voorproefje van de (vaak) creatieve manier waarop een karakter het leven zal laten, tref je bovendien aan in het dvd-selectiemenu: elke afleveringtitel verwijst namelijk naar het geluid waarmee in die episode iemand om het leven komt (‘Whap’, ‘Thwack’, ‘Gurgle’, ‘Gasp’, etc.).
Voeg aan deze nagelbijtende en beklemmende mix nog een fikse scheut ‘The Bold & The Beautiful’ en je hebt een meer dan aardig idee van de hoogst verslavende tv-kost die ‘Haper’s Island’ opdient. De onderlinge relaties van de personages doen immers vermoeden dat de scenarioschrijvers in de leer zijn gegaan bij de bedenkers van onder meer ‘Dallas’ en ‘Dynasty’: de familie van de bruid zijn ook welgestelde jetsetfiguren en hebben allemaal geheime agenda’s, van de stinkend rijke patriarch met een trophy wife tot diens rechterhand die met zijn dochter is gehuwd. Clichés? Akkoord, maar het levert de serie wel een extra pigment op, en tal van motieven zodat werkelijk iedereen wel eens verdacht wordt. Voeling met de karakters krijg je door die stereotiepe uitvergrotingen niet, maar dat stoort niet. ‘Harper’s Island’ blijft in de eerste plaats verstrooiing.
De laatste pluim mag de puik acterende cast op zijn hoed steken. Voor wie nu en dan al eens een serie meepikt, valt er hier en daar een bekende kop te bespeuren, maar een echte grote naam heeft deze slashersoap niet op de affiche. Afgaande op de werkwijze van de makers was dat wellicht ook niet mogelijk. Geen enkele acteur of actrice wist immers hoe én wanneer zijn/haar personage de pijp aan Maarten zou geven, waardoor het bij elke aflevering ook voor de cast weer een verrassing was hoe het verhaal zich verder evolueerde. De spanningsboog die zich strak aanspant in de eerste helft gaat naar het einde toe even verslappen (en de ontknoping zal de ogen van genreroutiniers doen rollen), maar toch levert deze suspenserit dertien fijne kijkuren op. Zonde dat de povere kijkcijfers er wellicht voor zullen zorgen dat dit uitstekende uitgangspunt (een beter alternatief dan een zoveelste herinterpretatie van een klassieke horrorfilm) geen opvolging zal krijgen.