Net wanneer je denkt dat het met de carrière van Jan Verheyen definitief de goeie weg op gaat - ‘Los’ was een frisse tragikomedie, ‘Dossier K.’ een dijk van een thriller - zet hij aan met ‘Zot Van A.’, een remake van de succesrijke Nederlandse romcom ‘Alles Is Liefde’, die op z’n beurt al een (zij het puik uitgevoerde) herinterpretatie was van ‘Love Actually’: een Cupidomozaïek, waarin de amoureus gekruide levens van de hoofdpersonages door elkaar lopen en op het einde van de rit netjes in elkaar klikken.
Het is niet de eerste keer dat Jan Verheyen zich waagt aan een (zeer letterlijke) bewerking van een succeshit van zijn bovenburen. Ook met ‘Team Spirit’ en ‘Buitenspel’ voerde hij datzelfde kunstje op - twee van z’n minder geïnspireerde films, waarmee hij op het publieksvriendelijke knusse familiegevoel inspeelde. ‘Zot Van A.’ misstaat niet in dat rijtje. Integendeel, de duivel-doet-al van het Vlaamse filmlandschap graait andermaal gretig uit de suikerpot, al krijgt hij dit keer wel het materiaal voor de kiezen om zulke aanpak te rechtvaardigen. Je kan niet beweren dat ‘Alles Is Liefde’ subtiel was, maar het vrij kleffe karakter van het script werd wél gecompenseerd met een bitterder kantje, dat tijdens de transcriptie van het Nederlands naar het Vlaams in stoom lijkt opgegaan.
Verheyen is amper geïnteresseerd in weerhaakjes. Twee uur lang wil hij de kijker een goed gevoel bezorgen, alsof zijn film gesubsidieerd is door Flair. Wat gek genoeg niet het geval is, gezien het op dames geënte romantische fantasietje, dat ‘Zot Van A.’ al gauw blijkt te zijn. Elke poging tot oprecht sentiment slaat stuk op pover uitgewerkte personages. Jammer, want ook al zijn de thema’s van de diverse subverhaaltjes niet echt toonbeelden van originaliteit (een vrouw die haar man van overspel verdenkt; een jonge snaak die verliefd wordt op een rijpere vrouw; een man die een slippertje maakt, maar zijn vrouw terug wil; een winkelbediende die d’r hart verpandt aan een BV, etc.), kan het zich allemaal best onder huid nestelen als we ook maar iets om de karakters zouden geven.
Toegegeven, bij multiple storyline-vertellingen als deze is uitdieping wel vaak een heikel punt; zie bijvoorbeeld ook ‘New York, I Love You’ (‘Antwerpen, Ik Zie Je Graag’ had misschien ook nog wel titelpotentie). Wat maakt dat sfeer van primordiaal belang is, en daar loopt het bij ‘Zot Van A.’ volledig mis. Door alle scherpe randjes stelselmatig weg te vlakken en voluit de honingzoete kaart te trekken, gaat het allemaal erg fake en gekunsteld aandoen. Tenenkrullen wordt op die manier onvermijdelijk. Daarnaast manoeuvreren de vele verhaaltjes door elkaar als kipkap en is de montage nauwelijks beter dan de gemiddelde sitcom op VTM (wel één van de hoofdsponsoren!). Degelijk, daar niet van, maar op het witte doek verwacht je nu eenmaal verrast te worden.
Verrast zal je bovendien ook niet worden door de cast, die bestaat uit al wie momenteel hot is in Vlaanderen. Het is onmogelijk iedereen hier te vermelden (van de ruim vijftig sprekende rollen zijn er misschien vijfenveertig ingevuld door, wat heet, bekende Vlamingen!), dus beperken we ons tot de acteurs die erin slagen meer aan te vangen met de beperkingen van hun vlakke personage. Koen De Graeve is immer solide, Barbara Sarafian speelt iedereen met wie ze een scène deelt van het scherm én Michel Van Dosselaere weet als enige écht op de lachspieren te werken (al heeft-ie er als pseudo-Sint wel de rol voor). Ook aardig: een guitige Lotte Heijtenis en een ingetogen Veerle Baetens. Maar dat neemt niet weg dat ‘Zot Van A.’ manipulatieve prefabcinema van de meest tamme soort blijft, die met zijn 120 minuten veel te lang aansleept. En ook al staat er zowel een huwelijk als een begrafenis op het programma: een nieuwe ‘Four Weddings And A Funeral’ (naar eigen zeggen Verheyens inspiratiebron) is dit niet.