Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

O ironie: ‘FlashForward’ werd door producerende zender ABC Studios aangekondigd als de opvolger van ‘Lost’, maar in werkelijkheid blies deze sciencefictionserie met dramatische insteek zijn laatste tv-adem uit amper drie dagen nadat de laatste aflevering van de zes seizoenen overspannende Abrams-succeshit dat deed. Met andere woorden, het liedje zat er alweer op nog voor het goed en wel gestart was – wat nog maar eens illustreert dat de leemte die ‘Lost’ liet niet zo eenvoudig te vullen is, hoezeer de makers van deze nieuwe mysteriereeks ook hun best doen.

Misschien proberen ze iets té hard. Zelfs voor niet-tv-junkies zijn de parellellen tussen ‘FlashForward’ en ‘Lost’ onmiskenbaar. Net zoals de iconische eilandfranchise gaat deze paranormale serie van start met een geheimzinnige gebeurtenis – in dit geval een black-out op wereldschaal die ervoor zorgt dat iedereen op aarde tegelijkertijd zijn bewustzijn verliest gedurende een tijdspanne van 137 seconden – die zijn weerslag heeft op een aantal vaste personages, die vanaf dat moment worstelen met hoe die gebeurtenis hun levens affecteren. De adder: tijdens die twee minuten totale afwezigheid werd elkeen getrakteerd op een visioen dat hen toont wat er over krek zes maanden met hen zal gebeuren. Om de cirkel helemaal rond te maken, lassen de makers ook flashbacks in die de protagonisten beter moeten duiden.

‘FlashFoward’ schiet aarzelend uit de startblokken en slaagt er nooit helemaal in je volle attentie vast te grijpen. Zeker niet als blijkt dat de showbedenkers (onder wie ‘The Dark Knight’-scenarist David S. Goyer) hun nochtans interessante uitgangspunt uitsluitend gebruiken om goedkoop drama te creëren. Zo komt hoofdpersonage Mark Benford (Joseph Fiennes), een FBI-agent die met het onderzoek naar het hoe, wat en waarom van de mysterieuze flits belast wordt, in een emotionele rollercoater terecht wanneer hij moet kiezen tussen de wereld óf zijn relatie redden. Zijn vrouw Olivia, een dokteres, heeft in haar visioen immers gezien hoe zij binnen een halfjaar een romance met een andere man beleeft. Geeuw? En dan heb je de verhaaldraden van de zes à zeven andere hoofdfiguren geeneens gehoord.

Bovendien doen de puzzelstukken die het centrale vraagstuk beetje bij beetje beantwoorden ook hier weer de wenkbrauwen fronsen. Veel heeft te maken met hoe de makers hun antwoorden prijsgeven. Op een bepaald ogenblik in de serie (met de introductie van ‘Lost’-acteur Dominic Monaghan) krijgt de plot een welgekomen informatie-injectie, maar naar achterliggende redenen is het tevergeefs speuren: zelfs wanneer je weet hoe de vork in de steel zit, heb je er het raden naar waarom exact gebeurde wat gebeurde. Misschien wilden de makers er een multiseizoenoverspannend mysterie van maken, maar tegenvallende kijkcijfers zorgen ervoor dat we ons enkel maar op dit eindresultaat kunnen toespitsen, dat het bovendien zonder netjes afgewerkt einde moet stellen.

Jammer dus dat een potentieel boeiende franchise reeds na één seizoen de kop werd ingedrukt, maar langs de andere kant was een stevige herbronning aan de orde, waardoor je de vraag kan stellen of deze show wel écht te redden was. Het pathetische sentiment dat breed wordt uitgesmeerd (de vraag ‘hoe gaat iemand met zijn leven om als hij een glimp van de toekomst opvangt?’ wordt hier vooral op suffe soapwijze behandeld) en de holle karakters (hoeveel background de makers ze pogen te geven) lopen de raadselachtige premisse namelijk voortdurend voor de voeten. Een premisse die dan ook nog eens vrij vaag ‘opgelost’ wordt. Een stel geslaagde vertolkingen – John Cho, Joseph Fiennes en Dominic Monaghan zijn uitstekend – en een aardige actieregie kunnen daar jammer genoeg weinig aan veranderen.

Peter Janssens