Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met een titel als ‘Bored To Death’ maak je het naar vitriool grijpende recensenten natuurlijk heel gemakkelijk om tot een voor de hand liggende conclusie te komen. Niet dat bedenker Jonathan Ames veel zal malen om een eventueel negatief verdict: de tongue in cheek-titel past immers perfect bij deze sitcom die is opgebouwd rond aspirant privédetective Jonathan Ames. Inderdaad, Ames gaf het hoofdpersonage zijn eigen naam mee, wat meteen al aantoont dat ‘Bored To Death’ redelijk high brow en geen spek voor ieders bek is. Zelfs Jim Jarmusch mag in een gastrol zichzelf vertolken. Kortom, niet echt verwonderlijk dat deze serie een onderkomen vond op HBO.

Jonathan Ames’ alter ego (Jason Schwartzman) komt in zak en as te zitten wanneer zijn relatie met Suzanne spaak loopt. Om het zwarte gat na de breuk met de liefde van zijn leven op te vullen, plaatst hij op internet een advertentie waarin hij zich aanbiedt als niet-gelicentieerde privédetective. Niet dat Jonathan compleet zonder werk zit: hij probeert zijn tweede roman (over de kama sutra) af te werken en klust bij als journalist voor het maandblad ‘Edition’, dat wordt gerund door de aan alcohol, drugs en seks verslaafde magnaat George Christopher (Ted Danson). Jonathans andere rots in de branding is zijn beste vriend, de neurotische striptekenaar Ray (Zach Galifianakis).

Drie personages die niet zouden misstaan in het oeuvre van Woody Allen. Niet dat Ames daar expliciet leentjebuur speelt, maar door de vaak gortdroge one liners, de New Yorkse locaties en de alomtegenwoordigheid van detectivemysteries die dat vaak niet echt zijn, helt ‘Bored To Death’ geregeld over naar het universum van Allen. Al haalt Ames de mosterd vooral uit zijn eigen leven: hij beschreef zijn eigen (seksuele) neuroses in columns voor ‘New York Press’, romans en comics, is lid van een theatergroep en heeft zelfs een verleden als bokser (wat dan weer wordt uitgespeeld in de seizoensfinale).

‘Bored To Death’ omschrijft zichzelf als ‘a noir-otic comedy’. Een vlag die de lading volledig dekt. Het is niet toevallig dat Ames besluit om privédetective te worden na het (her)lezen van de Raymond Chandler-klassieker ‘Farewell, My Lovely’. Het gros van de afleveringen is opgebouwd rond een zaak die Ames onderzoekt. Dat gaat van het terugvinden van een gestolen skateboard tot het opsporen van verdwenen minnaars en overspelige vrouwen. Vaak zijn die detectivezaken verstrengeld met de andere verhaallijnen: zo huurt Ray Jonathan op een bepaald moment in om een lesbiennekoppel op te sporen waaraan hij sperma heeft gedoneerd, en zelfs George gaat een keer mee op het speurderspad.

‘Bored To Death’ is een typische groeiserie. Schwartzman die elke aflevering opnieuw zijn foutgelopen relatie probeert te vergeten met ettelijke glazen witte wijn, Dansons onzekere hoofdredacteur die schijnbaar geen beslissing kan nemen zonder Schwartzmans advies en Galifianakis’ schoothondzelfbeklag krijgen per aflevering meer kleur en resonantie. Opmerkelijk is dat de serie per seizoen maar acht afleveringen telt. Op zich is dat lang genoeg, daar Ames (die elk scenario schreef) zijn personages mooi kan schetsen zonder al direct scenariolijnen te moeten uitbesteden om meer dan twintig afleveringen te vullen. Maar eigenlijk is het ook te kort, omdat vier uur in het gezelschap van deze drie ‘noir-oten’ zeker naar meer smaakt. En dat is in grote mate (maar niet uitsluitend) te danken aan Ted Danson, die met zijn grijze haren even scherp in vorm is als tijdens zijn Sam Malone-hoogdagen in die bar waar iedereen je naam kende.

Simon Couwens