Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Sommige films geven hun geheimen pas geleidelijk aan prijs, andere tonen direct welk vlees ze in de kuip hebben. De Spaanse horrorpastiche ‘Sexykiller’ hoort ontegensprekelijk in de laatste categorie thuis: de logo’s van de producerende studio’s zijn amper uit beeld of we zien meteen een hoop kakelende meiden in een kleedkamer, en nog geen minuut later dwaalt er een ‘Scream’-copycat rond in de douchehokjes. Niet een van de snuggerste trouwens, want als hij schrikt van zijn spiegelbeeld hakt hij direct met de machete in zijn eigen arm. Yep, ‘Sexykiller’ is een film die je alles behalve au sérieux moet nemen, zoveel is duidelijk. Maar eentje die gelukkig niet het voorgeborchte van bagger à la ‘Scary Movie’ opzoekt.

De marketingquotes op de hoes triggeren trouwens meteen de nieuwsgierigheid. Op de voorzijde wordt ‘Sexykiller’ omschreven als een kruising tussen Hannibal Lecter en Paris Hilton, op de achterzijde als een mengelmoes tussen ‘American Psycho’ en Pedro Almodovar. Het resultaat van die hybrides is sexy moordenaar Barbara (Macarena Gomez), een eh… sexy meid die nogal vlug geïrriteerd raakt en iedereen die tegen haar kar rijdt op gruwelijke wijze ombrengt. Dat kan een macho zijn met iets teveel noten op zijn zang, een medestudente die ze niet kan uitstaan of eender welke toevallige voorbijganger. Daar de lijken bij bosjes vallen, roepen de media al snel de mythe van ‘de campusmoordenaar’ in het leven. Wanneer Barbara bezwijkt voor de charmes van lijkschouwer Tomas (ze houdt van de lijkengeur die uit zijn poriën komt) en ze hem wil opleiden als haar moordende assistent, lijkt het hek helemaal van de dam, en is het maar de vraag of er iemand de raid van Barbara kan stoppen.

De regisseur van ‘Sexykiller’ is Miguel Marti, die hiervoor reeds twee Spaanse tienerkomedies draaide die overduidelijk op ‘American Pie’ waren geënt. En ook nu speelt Marti leentjebuur, zij het vooral bij Romero’s zombiefilms en de vroege splatterfestijnen van Peter Jackson en Sam Raimi. Jammer dat Marti dat weinig subtiel doet: tijdens de climax verwijst hij zelfs letterlijk naar Raimi’s ‘The Evil Dead’, alsof hij bang is dat we anders niet zouden doorhebben dat hij een fan is van dat horrormeesterwerkje. En soms kan hij geen afstand nemen van zijn ‘Scream’-fascinatie: zo doet hij de dialoog waarin naar de naam van de moordenaar uit ‘Friday The 13th’ wordt gezocht dunnetjes over, zij het met ‘The Silence Of The Lambs’ als substituutfilm. De hamvraag is natuurlijk of ‘Sexykiller’ brood en spelen biedt voor de veelvretende horrorfanaat. Grotendeels wel: wie tuk is op zombieaanvallen en een moordgriet die haar hoge hakken gebruikt op haar moordtocht zal hier ongetwijfeld aarden.

Al is de film zeker geen onverdeeld succes: zoals dat wel meer gaat in horrorkomedies schieten sommige scènes in de roos, en regent het op andere momenten dan weer losse flodders. Marti zondigt net iets teveel tegen het procédé van less is more en gaat een paar keer te druk uit de bocht, door zijn moordende muze te laten opdraven in een homeshoppingparodie bijvoorbeeld, en ze af en toe het publiek rechtstreeks te laten toespreken. Kunstgrepen die de film er eerder vermoeiender dan coherenter opmaken.

Na een uur neemt Marti de goede beslissing om de focus ietwat te verleggen, en op de proppen te komen met een geïnspireerde zombiefinale die veelvuldig knipoogt naar Romero’s oeuvre, maar qua toon meer aansluit bij ‘Shaun Of The Dead’. Het resultaat is een filmpje dat – net als een kleuter in een ballenbad – naar alle richtingen stuitert. En de finish haalt als een kleurige portie genrepret voor niet al te kritische pulpliefhebbers.

Simon Couwens