Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Ugly Betty, seizoen 4
Sinds VTM zich in de vooravondse prime time op de markt van de telenovela’s heeft gegooid, is het concept van de soap waarvan vooraf geweten is hoeveel afleveringen alles telt ook bij ons ingeburgerd. De Vlaamse draai die VTM eraan toevoegt, zorgt voor extra veel promotie en kijkcijfers, al liet de toenmalige BRT zich in de jaren tachtig ook niet onbetuigd door het programmeren van telenovela’s als het Japanse ‘Oshin’. De smaakmaker destijds was echter het Braziliaanse slavenepos ‘Isaura’.
Waarmee meteen het bruggetje naar Zuid-Amerika is gemaakt, zowat de bakermat van de telenovela. In Colombia liepen daar tussen 1999 en 2001 335 afleveringen van ‘Yo Soy Betty, La Fea’, met voorsprong de meest gekopieerde telenovela ooit. De serie werd geadapteerd in onder andere Polen, Rusland, Griekenland, Nederland, Turkije, China en Georgië. Bij ons herwerkte vtm de reeks tot ‘Sara’ (er de carrière van Veerle Baetens mee lancerend) en in Amerika ging in 2006 ‘Ugly Betty’ van start. Al is die serie niet echt een telenovela, maar meer een naar Amerikaanse wetmatigheden geboetseerde tragikomische reeks, waar de Amerikaanse producenten al snel eigen verhaallijnen aan toevoegden.
‘Ugly Betty’ liep in Amerika op ABC en vertelt het verhaal van ‘lelijk’ latino-eendje Betty Suarez (geaccentueerd door een beugel en gedemodeerde bril) uit de volkswijk Queens. Toch komt ze in de high society van Manhattan terecht wanneer ze de persoonlijke assistent wordt van de zoon van de uitgever van het trendy magazine ‘Mode’. Ironisch genoeg kreeg ze de job enkel maar vanwege haar atypisch jetsetuiterlijk, daar uitgever Bradford Meade hoopte dat zijn zoon daardoor eindelijk eens zou stoppen met al zijn assistentes naar bed te gaan. Betty’s avonturen bij ‘Mode’ (waar zowaar een moordzaak of twee op te lossen zijn) en haar relatie met lieve en minder lieve collega’s is maar één van de plotlijnen. Ook Betty’s familieleden kregen serieus wat in de pap te brokkelen (inclusief problemen met de immigratiedienst) en steeds meer nieuwe verwikkelingen en personages zorgden er al snel voor dat ‘Ugly Betty’ eerder bij ‘Dallas’ en ‘Dynasty’ aansloot dan bij een strak afgelijnde telenovela.
Dit vierde seizoen van ‘Ugly Betty’ is meteen ook het laatste. ABC moest na seizoen drie vaststellen dat de fans in te grote getale afhaakten, en de populariteit verlaagde nog nadat de serie een paar keer van uitzenddag en –uur veranderde. Veel is er ten opzichte van het eerste seizoen nochtans niet veranderd: het (melo)drama wordt nog steeds afgewisseld met humor, en de decadente modewereld krijgt meer dan een satirische steek in de zij. Wie wel geëvolueerd is is Betty zelf, hier al lang niet meer zo ugly en naïef als vier jaar terug. Niet voor niets wordt dit laatste seizoen afgetrapt met een dubbele aflevering die ‘The Butterfly Effect’ getiteld is. Betty is inmiddels gepromoveerd tot associate features editor waardoor ze mijlenver verwijderd staat van de Betty die helemaal aan het begin van de serie schuchtere voetstappen buiten Queens zette.
Wie wil weten of Betty zich echt ontpopt tot een vrije vlinder, zit dus goed met deze set van twintig afleveringen, waarin uiteraard ook alle andere verhaallijnen netjes worden afgerond, inclusief die rond de malafide feeks Wilhelmina Slater (vertolkt door ex-miss America Vanessa L. Williams). Wie zijn gading vond bij de vorige drie seizoenen (hoogstwaarschijnlijk diezelfde demografische doelgroep die ook tuk is op pakweg ‘Desperate Housewives’, ‘Grey’s Anatomy’ en ‘90210’) zal zich dit afsluitend seizoen dan ook als manna laten welgevallen, en ook nu niet echt vallen over de soms karikaturaal uitgetekende personages. Toch nog even vermelden dat dit vierde seizoen best een aantal interessante bijrollen biedt. En dan hebben we het niet over de cameo van Shakira, maar wel degelijk over de bijdrage van onder meer Freddy Rodriguez (‘Six Feet Under’, ‘Planet Terror’), Jamie-Lynn Sigler (‘The Sopranos’), Rich Sommer en Bryan Batt (beide ‘Mad Men’) én de enige echte ‘Karate Kid’ (Ralph Macchio dus).