Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ricky Gervais mag dan op het kleine scherm het comedylandschap hebben bijgekleurd met de instantklassiekers ‘The Office’ en ‘Extras’, op bioscoopvlak blijft het vooralsnog wachten op de grote doorbraak. Op zich is dat niet verwonderlijk, daar de geinige Brit dusver vooral te zien was in bijrollen in films als ‘Stardust’ en ‘Night At The Museum’. Zijn hoofdrollen in ‘Ghost Town’ en in het door hem zelf geregisseerde ‘The Invention Of Lying’ gingen eveneens grotendeels onopgemerkt voorbij.

De echte Gervais-fan zit waarschijnlijk vooral te wachten op de opvolger van ‘The Office’ en ‘Extras’ die volgend jaar in première gaat op BBC: ‘Life’s Too Short’, alweer een mockumentary, ditmaal gebaseerd op het leven van een showbusinessdwerg, vertolkt door Warwick Davis, dé Hollywooddwerg bij uitstek. Maar dat is (nabije) toekomstmuziek, Gervais’ meest recente worp is ‘Cemetery Junction’, zijn tweede zelfgeregisseerde film. Of liever, meegeregisseerde film daar hij deze prent samen ontwikkelde met zijn spitsbroeder Stephen Merchant.

Opvallend is dat ‘Cemetery Junction’ niet hengelt naar een brede carrière in Hollywood, en zich vooral op de Britse thuismarkt lijkt te richten. De film is qua toonaard niet te vergelijken met Gervais’ en Merchants tv-werk en is eerder een zoete coming of age-parabel die weinig raakpunten heeft met de gortdroge interventies van egocentrische egotrippers als David Brent en Andy Millman. Het verhaal speelt zich af in 1973, in de wijk Cemetery Junction in Reading, niet toevallig de plaats waar Gervais is opgegroeid, hetgeen doet vermoeden dat er waarschijnlijk heel wat autobiografische elementen in het scenario zijn geslopen. Centraal staat Freddie Taylor (Christian Cooke) die het niet ziet zitten om net als zijn vader (vertolkt door Gervais zelf) fabrieksarbeider te worden, en een job aanneemt als deur-aan-deurverkoper van verzekeringspolissen. Freddies vrienden, de vechtgrage Bruce (Tom Hughes) en de graag feestvierende viespeuk Snork (Jack Doolan) hebben minder ambitie en leggen zich schijnbaar bij hun leventje van alledag. En dat terwijl Freddie een afkeer ontwikkelt voor zijn zelfzuchtige rotzak van een baas (Ralph Fiennes). Diens dochter Julie (Felicity Jones) daarentegen is een echt schatje dat, helaas voor Freddie, een relatie heeft met regiomanager Mike (Matthew Goode), ook al een hufter eerste klas. Hetgeen bij Freddie het plan doet rijpen om Reading te verlaten en ergens anders een toekomst uit te bouwen. Die stap nemen is echter makkelijker gezegd dan gedaan...

‘Cemetery Junction’ puilt uit van de goede bedoelingen, maar kleurt grotendeels te angstvallig binnen de lijntjes van het ‘jongvolwassenengenre’ om een echte voltreffer te zijn. De meeste personages zijn breed uitgetekend, en Freddies ‘Should I stay or should I go’-dilemma is ook niet meteen de meest boeiende verhaallijn in jaren. En het cliché van openbaar vervoer-finales in romcoms is intussen echt, écht wel flauw en ongeïnspireerd. Jammer dat Gervais en Merchant daar hun toevlucht in zoeken. Weinig nieuws onder de zon dus, gelukkig heeft de prent momenten die wel werken. De geïnspireerde vertolkingen van Gervais als steevast vittende pater familias (zijn opmerkingen bij de beelden van de hongersnood in Afrika!) en Ralph Fiennes die zichtbaar geniet van zijn rotzakinterpretatie halen de film sowieso al door de mindere momenten heen. En hier en daar is duidelijk dat Gervais en Merchant echt wel oor hebben voor leuke dialogen. Zo krijgt een naar klassieke muziek luisterende Freddie te horen dat hij moet stoppen met naar homomuziek te luisteren en beter iets van Elton John opzet.

Gervais en Merchant beweren dat ze zich bij het schrijven van ‘Cemetery Junction’ lieten inspireren door Springsteens ‘Thunder Road’. En meer bepaald door de onsterfelijke lijn “It’s a town full of losers and we’re pulling out of here to win”. Gervais noemt deze film trouwens zijn ‘Saturday Night Fever’. Moedige vergelijkingen, maar uiteindelijk komt ‘Cemetery Junction’ toch een paar kilo’s lef tekort om zich met deze klassiekers te meten. Kortom, hier zat meer in, wat niet wegneemt dat dit een lekker wegkijkend filmpje is.

Simon Couwens