Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 1
“These are dark times, there is no denying.” Aldus trekt de nieuw aangestelde minister van toverkunst Rufus Scrimgeour het zevende, en voorlaatste, deel in de ‘Harry Potter’-franchise op gang, het eerste luik van de bewerking van de laatste turf die J.K. Rowling over de Luke Skywalker van de magische wereld pende. The chosen one krijgt het ditmaal extra zwaar te verduren, de sinds vier films aangekondigde confrontatie met een steeds sterker wordende Voldemort laat niet veel langer op zich wachten. Je voelt de spanning reeds vanaf de eerste seconden door je lijf gieren.
De openingsbeelden (die zich voor het eerst in de reeks vóór de titelcredit bevinden) laten er alvast geen twijfel over bestaan: er zit onheil aan te komen. We zien hoe Hermione Granger (Emily Watson blijft de sterkst acterende van de drie) met behulp van een magische spreuk – daar is ze altijd zeer bekwaam in geweest – zichzelf uit het geheugen van d’r ouders tovert vooraleer ze het huis uittrekt, het onvoorspelbare avontuur tegemoet. Harry Potter (een zoals steeds solide Daniel Radcliffe) moet op zijn beurt dan weer toekijken hoe zijn pleegfamilie dit keer zelf de benen neemt. De reden: in de geburen vertoeven van Harry Potter is in deze donkere tijden extra gevaarlijk. En Voldemort beschikt over een uitstekende GPS, zo blijkt uit de traditionele actiescène in het begin, waarin Potter en zijn toegewijde trawanten een luchtaanval van Hij Wiens Naam Ze Deze Keer Wel Durven Uitspreken en zijn leger dodeneters trachten af te weren.
De opdracht in ‘The Deathly Hallows: Part 1’ (deel twee staat gepland voor juli 2011, wat resulteert in een kortere wachttijd dan gewoonlijk) voor Harry en co luidt op zoek te gaan naar de zogeheten horcruxes (‘gruzielementen’), die de sleutel vormen tot Voldemorts onsterfelijkheid. Het is aan Harry, Hermione en Ron om die in totaal zeven elementen te verzamelen én te vernietigen vooraleer Voldemort Harry vindt. Tijdens hun speurqueeste stuiten ze onder meer op de legende van the deathly hallows, prachtig vormgegeven middels een visueel verbluffende animatiesequentie die de ontstaansgeschiedenis van die doodsrelieken op manga-geïnspireerde wijze weergeeft.
Het is niet het enige hoogtepunt in dit alweer tweeënhalfuur durend epos. Het eerste uur is een aaneenschakeling van pieken: de shootout in een Londens eettentje laat de adrenaline door je lijf gieren, de infiltratie in het Ministry Of Magic doet je het puntje van de stoel herontdekken (het levert zowaar spannendere taferelen op dan in een gemiddelde thriller!) én de scène waarin Harry en Hermione dansen op de tonen van Nick Cave (nooit gedacht dat we die ooit in een Harry Potter-film zouden horen!) snijdt door merg en been – vooral omdat David Yates met die scène (en er zijn er zo wel meer) de menselijkheid van zijn jonge protagonisten nadrukkelijk in de verf zet. Ondanks alles wat hen overkomt, willen ze af en toe hun problemen even aan de kant schuiven. Als de tweede helft van ‘The Deathly Hallows: Part 1’ (kan je nog volgen?) ook zo sterk was geweest, hadden we misschien wel vijf sterren uit de kast gehaald.
Nu blijven we steken op drie (met optie op vier). Het laatste uur kampt namelijk met tal van manco’s. Een warrig ingeblikte chase door het bos lijdt aan ADHD (iets waar we Yates niet eerder op konden betrappen) en de praatscènes waarbij de hoofdpersonages hun zielenroerselen delen, zijn net iets te talrijk. Ook het verdwijnen en weer opduiken van een getormenteerde Ron levert niet meteen geïnspireerde cinema op en haalt nu en dan de vaart eruit. En van een finale is amper sprake, al kan je daar moeilijk écht zuur over doen: je weet immers van tevoren dat het verhaal nog maar halfweg is. Maar afgezien van die minieme puntjes van kritiek blijft dit goedgemaakte avonturencinema die verhaal en karakters vóór het spektakel plaatst. En dat verdient absoluut een applausje. Op naar deel twee.