Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Sommige filmsterren beschikken over zoveel natuurlijke charme dat ze elk schandaal te boven komen. Hugh Grant is daar één van. Toen hij medio jaren ’90 in een ondergrondse parkeergarage met een prostituee aangetroffen werd, leek het er even op dat zijn charmeurimago een deuk had opgelopen die niet meer uit te blutsen viel. Dat ‘Extreme Measures’ (de thriller die amper enkele maanden na dat schandaal in de zalen verscheen) extreem flopte, deed er ook geen goed aan. Maar na vier jaar uit de spotlights sloeg Grant terug met wat misschien wel de meest tot de verbeelding sprekende romantische komedie uit zijn carrière zou worden. Wie is er namelijk nooit verliefd geweest op een celebrity?

In de meeste gevallen gaat het om een posteradoratie, in het geval van William Thacker (Hugh Grant) wordt het werkelijkheid op het moment dat Hollywoodactrice Anna Scott (Julia Roberts) – in Londen voor de opnames van haar nieuwste film – zijn klein, haast onbeduidend boekwinkeltje binnenwandelt. Ze koopt een boek, groet vriendelijk de bedeesde Londenaar en zet haar tocht verder. In negen op de tien gevallen blijft het hierbij, een anekdote om ’s avonds tegen de vrienden te vertellen. Maar William zet onbewust een kettingreactie van gebeurtenissen in gang wanneer hij even later de deur uitgaat om een fruitsapje te halen en in het terugkeren naar de winkel tegen Anna aanloopt en het drankje over haar blouse morst. Gezien Williams huis zich letterlijk aan de overkant van de straat bevindt, biedt de casanova van het dertiende knoopsgat Anna aan zich daar te verschonen. De obligate eerste kus laat niet lang op zich wachten.

‘Notting Hill’ – verwijzend naar de Londense wijk waar Williams shop zich bevindt – is een romantisch fantasietje waarvoor zelfs de meest verbitterde cynicus overstag zal gaan. Alles wat gebeurt, laat zich vlot voorspellen, maar doordat scenarist Richard Curtis (‘Love Actually’) zijn personages met beide voeten in de realiteit plaatst, is het makkelijk met hen mee te leven. Ook al worden clichés nauwelijks overstegen. De ‘grote scherm’-diva die eigenlijk maar een simpel meisje is dat liefde wil (“I’m just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her”, is een classic!), de eenvoudige bloke die zich een paar maatjes te klein voelt voor the object of his affection, je hebt het al ‘ns eerder gezien, maar als het gebracht wordt door de juiste acteurs levert het sympathieke cinema op.

En in bouwjaar 1999 was de match Julia Roberts-Hugh Grant onovertroffen, en volgens cineast Roger Michell waren ze zelfs de enige keuzes van de producenten. Een goede inschatting, want de scènes tussen de pretty woman en de Britse stuntel leveren vonken op en daarnaast krijgen ze ook elk individueel de kans om te schitteren. Roberts is geloofwaardig als onbereikbare filmster (ze steekt gretig de draak met haar eigen imago) én als vrouw op zoek naar cupidopijlen. Grant krijgt dan weer een plejade van situaties waarin hij zijn charisma kan uitspelen, met als hilarisch hoogtepunt de scène waarin hij als Horse & Hound-journalist de cast van Anna’s nieuwste film interviewt.

Whoopsiedaisies! We hebben nog geeneens iets verteld over de uitstekende bijrolacteurs, met een geinige Rhys Ifans op kop als Williams ongemanierde en schaamteloze huisgenoot. En over de Londense setting, die dit romcom-sprookje een extra charme-injectie oplevert die veel van zijn Amerikaanse ontberen. ‘Notting Hill’ heeft doorheen de jaren ook heel wat navolging gekregen. Films als ‘Maid In Manhattan’ en ‘The Prince And Me’ – om er slechts enkele te noemen – vertrokken dan wel vanuit een ander uitgangspunt, het kwam evengoed neer op een relatie tussen een jongen/meisje van doodgewone komaf en een zielsverwant uit de onbereikbare rich and famous. Maar geen van al deed je hart zo snel slaan als de lotgevallen van William en Anna. In de chick flick-canon kent ‘Notting Hill’ zijn gelijke niet.

Peter Janssens