Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Op basis van zijn bedenkelijke filmografie (‘I Now Pronounce You Chuck And Larry’, ‘Paul Blart: Mall Cop’, ‘Grown Ups’) zou je het hem niet aangeven, maar Kevin James behoort in feite tot het kruim van de Amerikaanse komieken. Veel leuker dan de in Amerika danig over het paard getilde Ray Romano bijvoorbeeld. Het enige grappige dat ooit uit diens niet erg toepasselijk getitelde sitcom ‘Everybody Loves Raymond’ (wij niet) voortkwam, is ironisch genoeg James, die daar in de lente van zijn carrière een bijrol in vertolkte. Die hem niet veel later de lead in ‘The King Of Queens’ opleverde. Goed gedaan, Ray.

Want dankzij die volstrekt ongrappige tv-malloot kunnen wij ondertussen genieten van meer dan 200 episodes van deze komische topreeks, onlangs verzameld in een complete en compacte verzamelaar. Zijn succes (de serie is de langst lopende sitcom die zijn oorsprong kent in de jaren ’90) dankt ‘The King Of Queens’ in de eerste plaats aan zijn puik op elkaar ingespeelde cast, met in het bijzonder de drie hoofdrolspelers. Met zijn uitstekende komische timing en teddybeeruitstraling houdt James het midden tussen Charlie Sheen en James Belushi, Leah Remini gooit zowel d’r ravissante looks als d’r scherpe tong in de strijd én Jerry – vader van Ben – Stiller breit een vervolg aan zijn Frank Costanzo-rol uit ‘Seinfeld’.

Het is dus in zekere zin wel eerlijk om ‘The King Of Queens’ de liefdesbaby van ‘Everybody Loves Raymond’ en ‘Seinfeld’ te noemen, al gaat het hier wel om een spruit die een eigen smoelwerk heeft ontwikkeld. Centraal staat pakketbezorger Doug, een typische average American male die houdt van bier, sport en tijd doorbrengen met zijn maten. Maar zoals iedere getrouwde Amerikaanse sitcomheld (zie bvb. ook ‘Home Improvement’ en ‘According To Jim’) wordt de broek gedragen door vrouwlief. Hier is dat de sexy Carrie, op wie Doug zo dol is dat hij zelfs zijn speciaal ingerichte tv-kamer vaarwel zegt, opdat haar vader Arthur zijn intrek bij hen kan nemen. Nodeloos om zeggen dat die beslissing Doug doorheen de negen seizoenen enkel maar spijtgevoelens bezorgt.

Een reeks die het zolang uitzingt, heeft ofwel een constant hoog niveau of weet waar zijn werkpunten liggen. In dit geval gaan zowaar beide vliegers op. Het wordt lang zoeken om een Amerikaanse comedyserie te vinden die de grappen aan een hoger tempo afvuurt en waar de schrijvers er seizoen na seizoen in slagen om het allemaal nog strakker, vinniger en komischer te maken. Pover uitgewerkte karakters in de eerste jaargang werden bij een volgende gewoon afgevoerd (of door andere vervangen) en verhaallijnen hoeven niet zo nodig een happy end te krijgen als het de humor in de weg staat. Dat houdt de serie fris, gevarieerd en zelfs origineel.

Maar hoewel ‘The King Of Queens’ tegen de conventies lijkt in te gaan, passeren er ook heel veel aan het sitcomgenre typische wetmatigheden de revue, zoals beperkte en altijd wederkerende locaties (het huis van Doug en Carrie, het restaurant, de werkplaats van beide protagonisten) en formuleachtige grappenstructuren (Doug of Carrie die voor elkaar iets verborgen trachten te houden, een prolooggrap die voorts niets met de aflevering te maken heeft). Het blijft nu eenmaal in de eerste plaats vermaak voor de hele familie, met dosissen van hoop en al twintig minuten per keer ideaal om de dag mee af te sluiten. Zodoende kan je met deze uit de kluiten gewassen totaalcollectie ruim een half jaar voort. Een lachkramp zal ongetwijfeld je deel zijn.

Peter Janssens