Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Uwe Boll is klaarblijkelijk niet voor een gat te vangen. De Duitse regisseur die naam maakte met tal van verguisde videospelverfilmingen, legt momenteel de laatste hand aan ‘Auschwitz’, een film die volgens hem voor eens en altijd komaf moet maken met softe Holocaustfilms als ‘Schindler’s List’. Als Duitser voelt hij zich de geschikte persoon om te laten zien wat er echt gebeurde, en afgaand op de onlangs vrijgegeven trailer spaart hij daarbij de gruwel niet. Essentiële cinema volgens Boll, maar zijn vele criticasters staan ongetwijfeld opnieuw met de vitriool klaar om deze portie exploitationcinema met de grond gelijk te maken.

Boll mag dan wel een trouwe fanbase hebben (het lot van elke cultcineast), veel vrienden bij de critici heeft hij niet. Steevast elke prent van veelfilmer Boll wordt de grond ingeboord, en in 2006 daagde hij zijn critici zelfs uit om tegen hem te boksen. Een vijftal ging op de uitdaging in, en ‘Raging Boll’ won alle wedstrijden. Waardoor we kunnen besluiten dat de man een beter bokser dan filmmaker is, maar langs de andere kant is er ook iets te zeggen voor het lef en doorzettingsvermogen waarmee hij in een hels tempo Z-films op de mensheid blijft afvuren.

Eén daarvan is ‘Rampage’, een geschift, ongeloofwaardig en (sorry, Uwe) vervelend stuk maatschappijkritiek, verpakt als thriller waarin een psycho in de straten van de Amerikaanse voorstad Tenderville volkomen willekeurig mensen neerknalt. Zot van dienst is Bill Williamson (rol voor Boll-habitué Brendan Fletcher), die op zijn 23e nog steeds bij zijn ouders thuis woont. Hij is bevriend met Evan (Shaun Sipos), een activist die opkomt tegen zowat alle materialistische excessen. Meningen die Bill deelt: hij beschouwt het leven als zinloos omdat de mensheid in groot tempo de natuurlijke energiebronnen opgebruikt en moet ook niets hebben van de grote conglomeraten. Wat bij Bill het plan doet rijzen voor een moorddadige raid: gekleed in een Kevlarpak zodat de politie hem niet kan neerschieten, trekt hij moordend door de straten, op zijn eigen manier de overbevolking binnen de perken houdend.

‘Rampage’ lijkt een sarcastische aanval op alles wat er mis is met de wereld en de mensheid (en met de American Dream), maar Boll schijnt het allemaal serieus te menen (behalve tijdens de laatste vijf minuten dan). Alleen weet hij niet van welk hout pijlen maken. Het hoofdpersonage is een neurotische loser eerste klas, en de warrige manier waarop Boll alles opbouwt (flashbacks en jumpcuts) zorgt vooral voor gaap- en geeuwverkeer. Opvallend is dat ‘Rampage’ volledig geïmproviseerd is: Boll had enkel zo’n tien pagina’s met de grote verhaallijnen klaar voor de cast, de meeste van hun dialogen mochten ze zelf naar hun hand zetten. En dat is er aan te zien en te horen: heel wat scènes hebben nauwelijks relevantie en bij de zoveelste scheldtirade van Bill (Boll wou oorspronkelijk Macauley Culkin in de hoofdrol, maar die had volgens de cineast geen zin om te improviseren) heb je het wel gehad.

Wat overblijft, is een banale actieprent met talrijke ontploffingen waar de niet-discriminerende genreliefhebber misschien wat aan heeft. Liefhebbers van slechte smaak komen dan weer aan hun trekken met de scène waarin de werkneemsters en klanten van een kapsalon genadeloos worden neergemaaid. Boll blijft openlijk de vloer aanvegen met de cinema die de grote Hollywoodstudio’s afleveren en verdedigt met ‘Rampage’ eens te meer zijn eigen aanpak en visie. Wat zijn goed recht is, maar wij zijn er wel tachtig minuten van onze mooie tijd op dees aard aan kwijtgespeeld. Een mens zou voor minder een Kevlarbestelling op het internet plaatsen.

Simon Couwens