Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Machete (Blu-ray)
‘Machete’ kent een op zijn zachtst gezegd bijzondere ontstaansgeschiedenis: het door Rodriguez’ fetisjacteur Danny Trejo vertolkte titelpersonage stak zijn neus reeds in 2001 aan het pelliculevenster in ‘Spy Kids’, maar van een eigen film voor dat karakter was toen nog geen sprake. De fake trailer die Rodriguez echter voor deze film draaide in het kader van het met zijn wapenbroeder Quentin Tarantino in het leven geroepen grindhouseproject ‘Death Proof/Planet Terror’ bracht de bal pas echt aan het rollen. En dan in het bijzonder de buitenproportionele internethype – google maar eens ‘Machete’, en je begrijpt meteen wat we bedoelen – die de ‘Machete’-trailer veroorzaakte.
Niet enkel trouwe fans van Rodriguez’ (m)exploitationcinema zaagden hem virtueel de oren van de kop, zodra Trejo lucht kreeg van de plannen van de artistieke doe-het-zelver (Rodriguez regisseert, produceert en schrijft scripts en soundtracks) bestookte die ‘m meermaals per dag met telefoontjes. Waarop Rodriguez zijn compadre op een dag toesnauwde in het vervolg een sms te zenden. Een faits divers dat uiteindelijk leidde tot één van de vele coole oneliners uit de film: “Machete don’t text!” – tevens de zin waarmee Trejo Rodriguez repliceerde.
Wat dit hondsbrutale Mexicaanse broertje van Jerommeke dan wel doet? Schimmige overheidsfiguren een kopje kleiner maken (met machete, mitrailleur of eender welk schietijzer: het deert hem niet), ingewanden van criminele passanten gebruiken als liaan/koord om van de ene etage naar de andere te slingeren (naar verluidt zijn darmen daarvoor het meest geschikt), met elke knappe deerne (Jessica Alba! Lindsay Lohan! Michelle Rodriguez!) die zijn pad kruist het bed induiken en tussen neus en lippen een paar politieke statements lanceren. Want onder al dat gratuite bloedvergieten lijkt de filmmaker van cultclassics als ‘Desperado’ en ‘From Dusk Till Dawn’ ook nog iets te willen vertellen: hij heeft het onder meer over racisme, integratie, overheidsgesjoemel en grensproblematiek.
Maar vrees niet, liefhebber van over the top-actiecinema: nergens overheerst het gevoel dat je naar een politiek traktaat zit te kijken, in ‘Machete’ is oppervlakkigheid troef. Rodriguez amuseert zich als een klein kind in de speeltuin en experimenteert alweer naar hartelust met kraakjes en andere oneffenheden die bij het grindhousegenre komen kijken. En net als in ‘Planet Terror’ gunt hij de kijker geen seconde rust, ook ‘Machete’ is een ruim anderhalf uur durende rollercoaster van seks en geweld – een cocktail die bij velen in de smaak valt, maar helaas snel verzadigt. Waardoor dit stukje exploitatiecinema met krek dezelfde euvels kampt als Rodriguez’ vorige, nu ja, exploten. Na een uur heb je het wel gezien, maar dan moet de finale zich zelfs nog op gang trekken. En over veel inspiratie lijkt Rodriguez tevens niet te beschikken: het geweld vertoont sterk repetitieve kenmerken en doordat de personages nul komma nul diepgang kennen, raken we ook op hen – ja, zelfs op Machete – uitgekeken.
Wat niet wil zeggen dat Rodriguez niet een aantal geweldige karakters op het scherm tovert, al heeft dat vooral te maken met de acteurs die ze vertolken: Steven Seagal mag zich uitleven als samoeraischurk met wie Machete nog een persoonlijk eitje te pellen heeft, Robert De Niro is bijwijlen hilarisch als duidelijk op Bush geïnspireerde politicus die vreemdelingen eigenhandig neerknalt wanneer ze zich illegaal over de grens durven wagen en jaren ’80-‘iconen’ Don Johnson en Jeff Fahey beconcurreren elkaar om de titel van foutste overheidsofficial. Oeps, we zijn al aan het eind van onze recensie en we hebben nog niets over het verhaal verteld. Gelukkig doet dat er bij dit genre niet veel toe.