Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Last Man Standing (Blu-ray)
‘Last Man Standing’ vecht een strijd uit die hij bij voorbaat verloren is. Deze misdaadprent van Walter Hill uit 1996 – het zou ‘s mans laatste vermeldenswaardige wapenfeit blijken alvorens een neergang in tweederangs videovoer – moet immers opboksen tegen Akira Kurosawa’s iconische samoeraiwestern ‘Yojimbo’ (een eastern met andere woorden) én Sergio Leone’s poor lonesome cowboy-wraakfantasie ‘A Fistful Of Dollars’, tevens grondlegger van de spaghettiwesterncinema. En zelfs met een Blu-ray-release is dat geen sinecure.
Je moet alleszins een pak culot bezitten om aan die twee adaptaties van Dashiel Hammetts uit 1927 stammende roman ‘Red Harvest’ nog een derde toe te voegen. Het pleit echter voor Hill dat hij voor een andere insteek kiest: ‘Last Man Standing’ is in de eerste plaats een ouderwetse gangsterfilm binnen het framewerk van een western. Zo plaatst hij de bekende plot van de zwijgzame wreker die zich beurtelings aan rivaliserende bendes in een desolaat dorpje uitleent om daar financieel beter van te worden tegen de achtergrond van de drooglegging in het Amerika van de jaren ’30. Waardoor in de schurken met dienst veeleer pakweg James Cagney, Paul Muni of Sterling Hayden weergalmen dan Clint Eastwood, Lee Van Cleef of Franco Nero.
Nog twee factoren die het film noir-gehalte de hoogte in jagen: de sfeerrijke voice-over van het hoofdpersonage die nooit langer dan vijf minuten van de klankband verdwijnt én de aan het genre obligate femme fatale, die datzelfde hoofdpersonage net niet ten val brengt. Al neigt het leeuwendeel van de vrouwelijke karakters naar clichés van het westerngenre. Negen op de tien gaat het namelijk om prostituees (altijd een constante in stoffige filmstadjes) of onderdrukte vrouwen die het liefst van al de bus zouden nemen naar een destination unknown. Dat de held met een aantal de koffer induikt en zelfs eentje helpt ontsnappen uit de misdadige klauwen waaruit ze op haar eentje nooit zou zijn weggeraakt, voel je op je sloffen aankomen.
Neen, origineel is ‘Last Man Standing’ dus niet, maar gelukkig compenseert Hill dat met uiterst stijlvol camerawerk en opwindende actiesequenties. Zoals het de western dan wel de misdaadfilm betaamt, zijn schietpartijen kort, maar krachtig en zo tovert Hill ze ook op het canvas. Je zal het geweten hebben wanneer John Smith zijn revolver uit zijn holster haalt – iets waar hij na zijn aankomst in de net in wapenstilstand zijnde woestijnhaven Jericho niet te lang mee wacht. Net als Lucky Luke schiet Smith sneller dan zijn schaduw. Zou het daarom zijn dat de actie aanvoelt als cartoonesk, edoch knap in beeld gebracht stripgeweld?
Bruce Willis blijkt alvast de juiste man op de juiste plaats om de voormalige man with no name te vertolken. Als gesloten huurling kan hij zijn criminele tronie voor zich laten spreken, iets waar veel te weinig regisseurs tot op heden reeds gebruik van hebben gemaakt. Tien keer liever zien we Willis in een rol als deze dan als geriatrische actieheld, zoals hij vandaag de dag schijnbaar voortdurend wordt opgevoerd. Ook de nevencast mag er wezen: David Patrick Kelly (‘The Warriors’) straalt evenveel venijn uit als Cagney in de jaren ’30, terwijl Christopher Walken altijd op zijn plaats is in een film die zelfs nog maar vaagweg gelieerd is aan het gangstergenre. Reken daar de groovy gitaarscore van Ry Cooder en de fraaie fotografie van Lloyd Ahern bij en je hebt een waardige en onderschatte toevoeging aan de neo-westerncanon.