Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het spreekt boekdelen als de schitterende scenarist achter ‘Million Dollar Baby’, ‘Casino Royale’ en – nou, ja, hij won er toch (al dan niet verdiend) een Oscar voor – ‘Crash’ zich ook al aan remakes waagt. Al is de kans natuurlijk klein dat veel Amerikanen ooit al gehoord hebben van ‘Pour Elle’, een Franse thriller met Vincent Lindon en Diane Kruger in de hoofdrollen, waarin een man een ontsnappingsplan op poten zet om zijn onschuldige vrouw van achter de tralies vandaan te halen.

Wat in de handen van debuterend regisseur Fred Cavayé een clichédrachtige nagelbijter was die zich manifesteerde als een soortement ‘Prison Break’-light, verwordt na een Haggis-treatment tot een somber gezinsdrama over een doodgewone man die zich in een ongewone onderneming stort. Wie hoopte dat Haggis zijn gebruikelijke pathos achterwege zou laten, komt dus al even bedrogen uit als een aandeelhouder van Fortis, maar het is net de wijze waarop de ‘Crash’-cineast de op papier banale plot injecteert met realisme en menselijkheid die ‘The Next Three Days’ onderscheidt van een elvendertigste variant op ‘The Fugitive’ en aanverwanten. Wat Haggis ambieert, laat zich wellicht nog het best omschrijven als ‘Het leven zoals het is: ontsnappen uit de gevangenis’.

Niettemin blijft het scenario, net als bij het origineel, de achillespees van de film. Met in het bijzonder de nogal ongeloofwaardige transformatie van Russell Crowes personage, een Jan Modaal – een prof Engels nota bene – die zich gaandeweg ontpopt tot onversaagde outlaw. Akkoord, zijn vrouw zit achter slot en grendel voor een misdaad die ze naar eigen zeggen niet gepleegd heeft (gaf Cavayé de ware toedracht van het misdrijf waarvoor zijn vrouwelijke lead tot twintig jaar veroordeeld werd al vroeg prijs, dan laat Haggis de schuldvraag twee uur lang open) en dan is een mens mogelijk tot de gekste dingen in staat, maar Crowes dolgedraaide desperado aan het eind staat toch haaks op de gekwelde ziel in de eerste helft. Daarbij komt dat de uitbraak zelf iets te veel van toevalligheden afhangt en zodoende afsteekt tegen het realisme in de aanloop daarnaartoe.

Dezelfde kritiek als op ‘Pour Elle’ dus, maar waar die film niks ter zijner verweer inriep, draagt Haggis een leger bewijsstukken aan die ons ervan moeten overtuigen dat er onder die onaannemelijkheden alsnog een kloppend hart schuilhoudt. Zo blijkt het een uitstekende keuze om dieper in te zoomen op Crowes voorbereidingen, want ook al doen sommige bochten je wenkbrauwen fronsen (je zal versteld staan kijken hoe Crowes karakter een tennisbal gebruikt!), toch ben je net door de langzame opbouw waarin je ziet hoe de protagonist zijn plan tot in de puntjes plant vlugger bereid erin mee te gaan. Ook weten we dat Haggis’ best geschreven scènes die zijn waarin hij het verhaal even on hold zet om de karakters in hun ‘gewone’ doen te tonen. Sterk zijn dan ook de passages waarin het karakter van een uitstekend acterende Elizabeth Banks bij elk bezoek van haar man alsmaar emotioneler lijkt te worden, je voelt haar wanhoop toenemen. En de vrijwel woordeloze interactie tussen Crowe en Brian Dennehy, die gestalte geeft aan zijn vader, grijpt eveneens naar de keel. Stuk voor stuk taferelen die de menselijkheid van de personages onderstrepen.

Toch blijft de vraag waarom Haggis al die pluspunten niet combineerde met een verhaal dat origineel uit zijn pen rolde, en waarbij hij niet verplicht was de vanaf de start bedenkelijke premisse van het bronmateriaal over te nemen. Maar goed, ‘The Next Three Days’ mag in zijn slothalfuur dan al een paar apocriefe wendingen opdienen (er gebeurt iets onwaarschijnlijks op de autosnelweg, je begrijpt vast naar welke scène we verwijzen), het blijft goed geregisseerde én geacteerde (Russell Crowe kan moeiteloos een prent op zijn schouders torsen) cinema, die op geen enkel moment gaat vervelen. Je kan veel slechter treffen.

Peter Janssens