Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nic en Jules hadden het perfecte gezinnetje tot ze de man ontmoetten die het hen allemaal mogelijk maakte, aldus de tagline van ‘The Kids Are All Right’. Hoe dat kan? Centraal staat een lesbisch koppel dat respectievelijk achttien en vijftien jaar geleden de trotse ouders werd van dochter Joni en zoon Laser, beide verwekt met dezelfde anonieme spermadonor. Wanneer hun kroost echter op zoek gaat naar hun biologische vader en die op de dag van Joni’s achttiende anniversarium aan mama én mama introduceert, spruiten daar de nodige relationele trubbels uit voort.

Hoewel, nog voor Paul – de naamloze zaaddonor heeft immers een naam – zijn intrede maakt in het leven van Nic en Jules vertoont hun relatie al enige barstjes. Nic brengt als spoedarts het meeste brood op de plank en voelt zich dus automatisch financieel verantwoordelijk voor haar familie, maar dreigt de touwtjes te strak in handen te houden. En durft af en toe iets te diep in het wijnglas turen. Jules op d’r beurt is meer een losbol. Zodanig zelfs dat haar plan om een eigen (tuin)architectenzaak te beginnen eerder op hoongelach dan op enthousiasme wordt onthaald door haar partner. Ook de komst van Paul zaait tweedracht: Nic wil niks liever dan ‘m zo vlug mogelijk weer uit hun leven, Jules daarentegen zwicht als een blok voor het charisma van de biorestauranteigenaar.

Op een heel menselijke manier schetst ‘The Kids Are All Right’ een beeld van een onconventioneel samengesteld gezin en onderstreept dat zo’n familie met krek dezelfde moeilijkheden te kampen heeft als elke andere. En dan hebben we het uiteraard niet over de komst van een kwakjesleverancier, maar wel over die typische kleine ergernissen die in elke relatie/familie sluipen en die door scenaristen Lisa Cholodenko (eveneens regisseuse) en Stuart Blomberg subtiel in het slimme scenario verwerkt worden. De komst van Paul fungeert louter als aanleiding om de familieleden te verplichten hun problemen recht in de ogen te kijken. Want wanneer Jules zich holderdebolder in een affaire stort met Paul, is het duidelijk dat er iets niet in de relationele haak is tussen haar en Nic.

Ofschoon sommige conflicten zich makkelijk laten voorspellen en de conclusie voor de doorwinterde kijker ook niet echt als een verrassing zal komen, voelt ‘The Kids Are All Right’ ten allen tijde uit het leven gegrepen. En dat is niet toevallig, want Cholodenko en Blomberg putten uit eigen ervaringen: zij is zelf een praktiserend lesbienne die de ontwikkeling van dit scenario medio de jaren ’00 tijdelijk on hold zette vanwege een zwangerschap via kunstmatige inseminatie en hij is een heteroman én anonieme spermadonor – evenwel niet van haar kind, voor zover we weten. In die wetenschap is het niet verwonderlijk dat ‘The Kids Are All Right’, zonder echt politieke statements te willen maken, ook aanvoelt als een pleidooi voor gezinnen met twee partners van dezelfde sekse aan het hoofd: de strubbelingen zijn dezelfde en jawel, de kids zijn oké.

Het samenspel tussen Annette Bening (na ‘Mother And Child’ alweer schitterend, zij het een heel stuk meer ingehouden), Julianne Moore en een uitstekende Mark Ruffalo is bovendien weergaloos. Een dinerscène halfweg, waarin je de barstjes in Nic en Jules’ relatie doorheen de knap vertolkte dialogen hoort kraken, laat er geen twijfel over bestaan: dit is auteurs- én acteurscinema van de bovenste plank. Met een speciale vermelding ook voor een geweldige Mia Wasikowska als tienerdochter Joni. ‘The Kids Are All Right’ is praatcinema met een hart en het zoveelste bewijs dat Amerikaanse cinema op zijn intelligentst, én grappigst, is wanneer er onafhankelijke stuivers in geïnvesteerd zijn.

Peter Janssens