Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met een moordmysterie kan je scriptgewijs weinig kanten uit. In negen op de tien gevallen draait het uit op een whodunit en in het resterende geval betreft het vaak een whydunit of howdunit. Toch laat deze ‘Crime D’Amour’ zich niet in één van die drie subcategorieën onderverdelen en vraagt hij om een heel nieuwe term. Een howcanshegetawaywithit bijvoorbeeld. Het is overigens niet de enige vraag die deze psychologische thriller opwerpt. Wie ons de titel kan verklaren, mag daarvoor gerust een gele briefkaart sturen. Of het contactformulier invullen natuurlijk.

Want het misdrijf waarrond deze ingenieuze chiller draait, laat zich niet meteen onder de noemer ‘passionele moord’ plaatsen en het motief van de moord is beslist geen liefde. Geen idee ook waarom ‘Police Python 357’-regisseur Alain Corneau, die kort na de release van deze film op 67-jarige leeftijd zijn laatste levensadem uitblies, de oorspronkelijke titel veranderde. Die luidde ‘Une Femme Parfaite’, en dat had zowel op het personage van Kristin Scott Thomas als dat van Ludivine Sagnier kunnen slaan. Respectievelijk Christine, een ijskoude carrièrebitch die op punt staat een belangrijke bevordering binnen te rijven, én Isabelle, een ambitieuze beginnelinge die onder druk van bazin Christine tot de perfectie gedreven wordt.

Twee perfecte vrouwen dus, al blijkt even gauw dat er bij die titel ook een zekere ironie komt kijken. Niettemin dreigt Isabelle te perfect te worden voor Christine. In die mate dat ze door toedoen van haar eerst zo beminde protégé haar promotie door haar neus geboord ziet. De situatie tussen de twee zakenvrouwen verzuurt in geen tijd en nog voor je “bitchfight” kan roepen, escaleert ze tot op het punt dat herstellen niet langer mogelijk is: Christine vernedert Isabelle voor de ogen van al haar collega’s, waarop Isabelle naar het keukenmes grijpt en d’r bazin na een feestje in koelen bloede vermoordt. Wie, waarom, hoe: het zijn vragen die zich niet stellen. Wel hoe Isabelle denkt weg te komen met een moord waarvan de verdenking automatisch op haar valt? Maar laat dat nu net haar troefkaart zijn.

Het zou ons niets verbazen mocht Corneau daarboven al de complimenten van master of suspense Alfred Hitchcock in ontvangst genomen hebben. ‘Crime D’Amour’ ademt namelijk ruim anderhalf uur lang de geest van de Britse thrillermaestro uit: niet enkel in zijn klassieke en strakke beeldvoering, maar ook in de minutieuze manier waarop hij zijn geheimen twist na twist prijsgeeft. Oké, echt veel grote openbaren heeft de plot niet in huis, maar de langzame en meteen suspenserijke opbouw (je voelt dat er iets staat te gebeuren) grijpen je meteen bij de lurven en de tweede helft, waarin Isabelle’s slimme scenario tot elk detail uit de doeken wordt gedaan, is clever genoeg om je grijze cellen te beroeren. Op die ene bocht in de eindscène na dan, die de indruk wekt alsof het verhaal zich helemaal kan herhalen (je kan ‘m niet missen).

Als de film al één groot manco zou hebben, dan is het dat hij Kristin Scott Thomas te snel van het toneel afvoert – maar gezien de plot is dat uiteraard niet onbegrijpelijk. Toch is deze nagelbijter het sterkst in de scènes waarin Thomas en Ludivine Sagnier, die een aan Déborah François in het gelijkaardige ‘La Tourneuse De Pages’ echoënde onder de oppervlakte sluimerende wraaklust tentoonspreidt, elkaar met steeds verder evoluerende kattenstreken de loef proberen af te steken. Wanneer Thomas’ personage uit de plot (en dus uit de film) verdwijnt, ervaar je dit dan ook als een gemis. En nog een puntje van kritiek: de transformatie van Sagnier – van lammetje tot wolvin – is te abrupt om écht geloofwaardig te zijn. Maar haar uitstekende vertolking doet je dit evenwel moeiteloos door de vingers zien. Prima hersenvoedsel.

Peter Janssens