Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Afgaand op de eerste scène van ‘Dog Pound’ lijkt het wel of er een nieuw werkstuk van Larry Clark in de dvd-lader rondtolt: zwetende tienerlijven die elkaar in close-up geilend opvrijen … het zou ‘Kids 2’ kunnen zijn. Lang duurt de tienerromance echter niet. Zowat alle andere scènes van de film spelen zich immers af achter de muren van een jeugdgevangenis, en daar is het leven (wat had je gedacht) allesbehalve een lachertje.

De gevangenis waar alles zich afspeelt is de (fictieve) jeugdgevangenis Enola Vale. We leren de celblokken kennen via de verhalen van drie jeugdige wetsovertreders die samen ‘inchecken’. Davis is zestien en gearresteerd wegens drugsbezit. Angel is 15 en moet brommen wegens zijn aandeel in een carjacking. En de zeventienjarige Butch is overgeplaatst uit een andere instelling nadat hij daar een bewaker aanviel.

Lieverdjes zijn het dus niet, vraag is natuurlijk of de jeugdinstelling waarin ze terechtkomen de geschikte omgeving is om hen te helpen het juiste pad terug te vinden. Ironisch genoeg komen ze er nog met meer geweld in contact, en ook de pogingen van de bewakers om hen in het gareel te krijgen werken eerder contraproductief. Hun persoonlijke begeleider is meer af- dan aanwezig en ook de bewakers van Enola Vale zijn (al dan niet toevallig) nergens te bespeuren wanneer de drie worden lastig gevallen door de bende van de brutale ancien Banks. Meer zelfs, in Enola Vale blijk je als slachtoffer meer kans te hebben in de isoleercel te belanden dan de dader.

‘Dog Pound’ mag zich dan wel afspelen in een jeugdgevangenis, er is eigenlijk maar weinig verschil met vergelijkbare genrefilms die zich in een cel voor volwassen gedetineerden afspelen. Vooral omdat de onderliggende aanklacht die in ‘Dog Pound’ schuilt (dat de jongeren eigenlijk niet beter worden van een semimilitaire behandeling in een gesloten omgeving waar repressie en agressie de bovenhand voeren) al snel in de verdomhoek geraakt, en de film zich in eerste instantie manifesteert als een robuuste actieprent waarin een tafeltennispalet en een drinkbeker uit aardewerk worden gebruikt voor dingen waar die eigenlijk niet voor gemaakt zijn. Bovendien lijkt de gewelddadige conclusie een makkelijkheidsoplossing om de film te kunnen afronden zonder vragen te moeten beantwoorden. Jammer ook dat het overgrote deel van de personages te clichématig wordt geschetst: de jonge acteurs doen zeker hun best om hun innerlijke woede overtuigend te uiten, maar de meeste andere karakters hebben te weinig vlees rond de botten. Zeker de bewaker Goodyear komt er te bekaaid vanaf, gezien de relevantie van zijn rol.

Uiteraard is er niemand die zegt dat je ‘Dog Pound’ moet bekijken als een aanklacht tegen de manier waarop de maatschappij jeugdige delinquenten behandeld. Om dat te doen is het scenario trouwens niet onderbouwd genoeg. De losse praatsessiescènes raken niet aan de oppervlakte, daar de Franse regisseur Kim Chapiron in de eerste plaats toch vooral een standaardgevangenisfilm wil brengen. Chapiron liet voor de eerste keer van zich horen in 2006 met de horrorfilm ‘Sheitan’ met Vincent Cassel, en werd op basis daarvan uitgekozen door ‘Dog Pound’-producent Georges Bermann voor deze in Canada gedraaide film. Het resultaat van die samenwerking is een film die zich vlot laat bekijken, maar uiteindelijk toch een ‘net niet’-gevoel achterlaat. Daarvoor hebben we het allemaal al eens meer (en beter) gezien.

Simon Couwens