Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Er spreekt weinig in het voordeel van ‘Let Me In’. Primo: het is een Amerikaanse remake van een juweeltje dat amper twee jaar geleden het pelliculelicht zag. Secundo: het gaat over een vampier, en we weten allemaal hoe de vampierhype over de plas niet altijd even consequent garant staat voor kwaliteit. En tertio: in de regiestoel zetelt Matt Reeves, de aan Parkinson én adhd lijdende schokfilmer die met ‘Cloverfield’ nog meer dan zijn oprechte liefde voor het monstergenre zijn onkunde om de cameralens stil te houden etaleerde.

Maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Horrorauteur Stephen King riep de film zelfs uit tot de beste huiverprent van de laatste twintig jaar. En ook al is die uitspraak misschien een beetje uit proportie, toch delen we graag Kings enthousiasme. Zo volstond de omineuze openingsscène om ons ervan te vergewissen dat het hier niet zomaar om een inspiratieloze bewerking gaat van ‘Let The Right One In’, het Zweedse pareltje, gebaseerd op de gelijknamige roman. Zelfs Tomas Alfredson, de regisseur van het origineel die de kans om deze remake in te blikken afsloeg, zal moeten toegeven dat zijn geregeld in interviews geuite ongenoegen ongegrond was.

Net als in Alfredsons adaptatie speelt het verhaal zich af in de jaren tachtig, zij het niet in de barre koude van Blackeberg, Stockholm, maar in die van Los Alamos, New Mexico. Daar ontmoet Owen (Kodi Smit-McPhee), een 12-jarig in zichzelf gekeerd kereltje dat op school zwaar gepest wordt, op een dag leeftijdsgenote Abby (Chloe Moretz), die samen met een oudere man in het appartement naast dat van Owen en zijn scheidende moeder is ingetrokken. Hij vindt haar een beetje vreemd, ze loopt immers op blote voeten door de sneeuw en ze zegt dingen als “Ik ben geen meisje”. De kijker doorziet het meteen, de marketingmachine (waaronder een fletse trailer die nooit een goede film deed vermoeden) heeft al volop verraden dat ze een vampier is. En uiteraard weten echte cinefielen dat al sinds het origineel.

De producers van deze Amerikaanse herwerking mogen dan nog bij hoog en laag beweren dat Matt Reeves geen remake voor ogen had, maar een herinterpretatie van het bronboek van John Ajvide Lindqvist, wie ‘Let The Right One In’ zag, weet beter. Toch is het woord ‘overbodig’ maar één keer door ons hoofd geschoten. Reeves heeft enkele subplots geschrapt (waaronder eentje omtrent Abby’s ambigue sekse) en voegt voldoende eigen accenten toe om van een waardevolle bewerking te getuigen: de Reagan-tijdperk-setting past bij de tristesse van het verhaal, de soundtrack (cultsongs uit de jaren ’80 afgewisseld met composities van ‘Up’-virtuoos Michael Giacchino) snijdt door merg en been en de flashbackstructuur in de eerste helft voegt een extra spanningselement toe. Daarbij komt dat wanneer het er echt toedoet, ‘Let Me In’ minstens zo onheilspellend is als het origineel (een bloedzuiger die angst inboezemt, is heus geen sinecure in het door ‘Twilight’ en ‘The Vampire Diaries’ gedomineerd Hollywood). En dat Reeves erin slaagt om het coming of age- én liefdesverhaal met evenveel poëtische kracht te verbeelden.

Veel is ook te danken aan de fenomenale vertolkingen van ‘The Road’-revelatie Kodi Smit-McPhee en ‘Kick Ass’-chick Chloe Moretz als de twee prille tieners, allebei op hun manier afrekenend met de schaduwzijden van respectievelijk het kind- en vampierzijn. Het kan met andere woorden toch, een Amerikaanse remake die met een opgeheven hoofd naast zijn – in dit geval Europees – origineel mag staan. En als dit hartverscheurend mooie verhaal daarmee een groter publiek weet aan te spreken, kunnen we daar enkel maar voorstander van zijn. Nu al één van de betere films van dit nog maar prille pelliculejaar.

Peter Janssens