Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ook al zijn er uiteindelijk meer verschillen dan gelijkenissen, toch is het welhaast onmogelijk om van deze ‘Vreemd Bloed’ geen bruggetje te slaan naar de gelauwerde Woestijnvisserie ‘Van Vlees En Bloed’. Niet alleen is de titel gelijklopend, beide verhalen spelen zich ook af in een slagersfamilie. Deze bioscoopprent van Johan Timmers zoekt zijn heil echter niet in zwarte humor of fijnzinnige grappen die zich onmiddellijk in het collectieve Vlaamse geheugen hebben gegrift, maar wel in een meer surrealistische aanpak, die dichter aanleunt bij het oeuvre van Alex van Warmerdam of zelfs Federico Fellini.

‘Vreemd Bloed’ vertelt het verhaal van een slagersfamilie tussen 1960 en 1983, vooral gezien vanuit het standpunt van Jere. De kleinste Jere om precies te zijn, want hoe sterk de familiebanden zijn moet blijken uit het feit dat zowel zijn vader (Wim Opbrouck) als grootvader (Arnold Willems) ook Jere heten. Om het toch iets makkelijker te maken wordt de kleine Jere door zijn grootmoeder Moemoe (Viviane De Muynck) steevast Kind genoemd. Echt gewenst is de op kerstavond 1960 geboren Jere niet door zijn vader. Hij vermoedt dat de kleine niet zijn biologische zoon is, en wanneer Jere tijdens het opgroeien ook duidelijk maakt dat hij geen zin heeft om slager te worden, verbetert de relatie tussen vader en zoon er geenszins op.

Vader Jere heeft trouwens geen gebrek aan tegenslagen. Zijn familiestiel wordt meer en meer bedreigd: zo mag hij thuis geen dieren meer slachten van de voedselinspectie, en ook de opkomst van al die delicatessen vindt hij maar niks. Tot overmaat van ramp besluit zoon Cor (Gijs Naber) om samen met zijn vriendin een ‘slagerette’ te openen waar ook kant-en-klaarmaaltijden te krijgen zijn. Jere wordt steeds norser en norser en het is maar de vraag Kind ongeschonden uit de (familie)strijd kan komen.

‘Vreemd Bloed’ wedt thematisch op meer dan één paard. Enerzijds is dit het verhaal van een kind dat moet zien op te groeien in een omgeving die hem niet ligt (zelfs al is dat zijn eigen familie), anderzijds is het de strijd die een familiehoofd voert tegen oprukkende nieuwigheden die jarenoude tradities dreigen te verdringen. Johan Timmers (die met deze prent zijn langspeeldebuut aflevert) en scenariste Maria Goos kiezen voor een aanpak die het midden houdt tussen absurdisme en theatraliteit (Opbrouck die een koeienkarkas omhelst bijvoorbeeld). Dit mag op het eerste zicht boeiend of gewaagd lijken, het zorgt er echter in niet geringe mate voor dat ‘Vreemd Bloed’ een film is die vooral voor vervreemding zorgt en zich nauwelijks laat benaderen.

Rechtlijnig is ‘Vreemd Bloed’ niet: je moet als kijker al overweg kunnen met de grimmige setting (de gezapige charcuterieomgeving van ‘Van Vlees En Bloed’ is ver weg als de tienjarige Jere van zijn pa een metalen pin krijgt om zijn eerste koe te slachten), en dan moet je ook nog de zwarte humor inzien van scènes zoals die waarin een moederkoek lekker krokant wordt opgediend. Wat meteen duidelijk maakt dat ‘Vreemd Bloed’ geen spek voor ieders bek zal zijn. Fans van Wim Opbrouck zullen vast in hun nopjes zijn: hij bijt zich immers ei zo na letterlijk vast in de rol van grommende en blaffende patriarch die niet alleen zijn eigen familie maar ook de volledige film domineert. Voor de rest is dit vooral een film voor een publiek dat geen graten ziet in een barokke en onvoorspelbare prent waarbij alles behalve duidelijk is waar en wanneer de makers je bij je lurven gaan grijpen. En al helemaal niet laten doorschemeren welke richting ze eigenlijk uit willen.

Simon Couwens