Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Richard Attenborough is de tachtig al een tijdje gepasseerd, maar dat belet de levende legende niet om zich opnieuw in het regiestoeltje te nestelen. Met ‘Closing The Ring’, z’n eerste film als regisseur in maar liefst acht jaar, keert hij terug naar z’n bekende stokpaardjes: romantiek en oorlog. Deze mix heeft Attenborough doorheen de jaren altijd al gefascineerd. Net zoals hij altijd al een zwak heeft gehad voor epische vertellingen. De cynici onder ons zullen z’n nieuwste graag afdoen als oubollig en gekunsteld - en deels hebben ze daar ook geen ongelijk in - maar wie er zich voor openstelt, ontdekt een mooi en innemend liefdesverhaal, dat enkel in z’n laatste kwartier uit de bocht gaat.

We schrijven Belfast, 1943. Een jonge Amerikaanse piloot stort neer en belandt ongewild op z’n sterfbed. Vooraleer hij z’n laatste levensadem uitblaast, geeft hij zijn verlovingsring aan een toevallige voorbijganger met de opdracht zijn echtgenote in te lichten dat ze vanaf nu “opnieuw vrij” is. De ring gaat echter verloren en de weduwe leeft verder in onzekerheid. Vijftig jaar later stuit een jonge inwoner van Belfast op de ring en besluit deze alsnog terug te bezorgen. Daarmee legt hij de oude wonde opnieuw bloot.

‘Closing The Ring’ speelt zich af in verschillende tijdslagen en op verschillende continenten, maar toch houdt Attenborough het geheel overzichtelijk en meeslepend. Doordat hij de informatie slechts met mondjesmaat prijsgeeft, blijf je meeleven met de lotgevallen van de diverse personages. Op een sporadische wankele zijplot na - het verhaal van de Ierse bommenlegger haalt de vaart lichtjes uit de film - is deze vijftig jaar overspannende romance het schoolvoorbeeld van klassieke cinema. Geen wilde camerabewegingen of blitse montages, maar lijzige panoramashots en stijlvol ingeblikte oorlogsscènes. Dat de film op het einde iets te veel neigt naar geitenwollensokkenromantiek (voorwaardelijke trouw wordt hier wel heel letterlijk genomen!) kan de pret dan ook niet drukken. Een echte hoofdrolspeler aanduiden is niet makkelijk, gezien deze raamvertelling z’n uiterste best doet om iedereen evenwaardig aan bod te laten, maar toch zijn het vooral de vertolkingen van Shirley MacLaine en Christopher Plummer als respectievelijk de oude weduwe, wier relatie met haar dochter niet van een leien dakje loopt, en de beste vriend van het oorlogsslachtoffer, die al die jaren stiekem z’n liefde moest verdrukken. In bijrollen schitteren een jonge Mischa Barton - je kent haar misschien uit ‘The Sixth Sense’ en ‘Lost And Delirious’ - en een opvallend mature Neve Campbell, die bewijst dat ze het als drama-actrice veel beter doet dan als scream queen.

Ondanks z’n gebreken is ‘Closing The Ring’ een mooie vertelling, die nergens pretendeert grootse cinema te zijn, maar het op z’n beste momenten wél is.

Peter Janssens