Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Voor een franchise die op zijn zachtst gezegd weinig spectaculaire potten breekt en nogal vaak uit hetzelfde vaatje tapt, is de ‘Resident Evil’-serie razend populair bij het doelpubliek. Een publiek dat hoofdzakelijk bestaat uit iets oudere tieners, al dan niet met een neus voor de trendsettende games waarop de films zijn gebaseerd. Ook het vierde deel uit de reeks speelt in op de verwachtingen van de fans: Milla Jovovich in een strak pak, hopen kwijlende zombies en heel wat slowmotionactie met meer dan een knipoog naar de pixels uit het bronmateriaal.

In een korte inleiding wordt eerst nog eens geschetst waar het in ‘Resident Evil’ om draait. Om de snoodaards van de Umbrella Corporation om precies te zijn, een venijnig conglomeraat dat een dodelijk biovirus uit een bunker liet ontsnappen. Met wereldwijd ettelijke miljoenen doden als onsmakelijk gevolg. Wie besmet raakt met het zogenaamde T-virus herrijst als een hongerige zombie, wat dan weer de overlevingskansen van de niet-geïnfecteerden een fikse knauw toedient. Eén van de overlevenden is Alice (Milla Jovovich), die de strijd aanbindt met de Umbrella Corporation, die lustig blijven experimenteren met mutaties van het virus.

In de inleiding knokt een door het virus aangetaste Alice een robbertje met Umbrella-bozo Albert Wesker (nogal houterig vertolkt door Shawn Roberts). Na deze machtsstrijd gaat Alice op zoek naar andere overlevenden en ze landt daarbij in een oude gevangenis in L.A. waar een handvol dapperen de zombiehordes aan de voor- en achterdeur probeert te verschalken. Daarnaast hebben de gevangenisbezetters nog een ander doel: naar het schip Arcadia vluchten, volgens de geruchten een zombie- en virusvrije zone. Een missie waarbij Alice en co kunnen rekenen op de hulp van gevangene/zware jongen Redfield (toepasselijk vertolkt door ‘Prison Break’-ster Wentworth Miller).

Regisseur Paul W.S. Anderson (die ook de eerste ‘Resident Evil’ regisseerde), haalt voor ‘Afterlife’ de mosterd bij heel wat genreklassiekers. Het deel in de verlaten cellenblokken bevat meer dan één aromatische knipoog naar John Carpenters ‘Escape From New York’ en daarnaast zijn de slowmotioneffecten die voor de wow-factor zorgden in ‘The Matrix’-trilogie (of toch minstens in de eerste film daarvan) overvloedig van de partij. Iets te overvloedig zelfs, want na het zoveelste tragekogelballet heb je het wel gezien. Zeker omdat Anderson, met het oog op de 3D-versie van de film, wel verliefd lijkt op de gimmick. Door de overdadige actiechoreografie en veel freeze frames lijkt de vierde prent in de reeks nog meer dan de andere bij vlagen op een echt videogame, maar echt verrassen of vernieuwen doet het geenszins.

Zeggen dat er niets te beleven valt in ‘Resident Evil: Afterlife’ is dan weer te kort door de bocht. Vooral tijdens de scènes in de belegerde gevangenis drukt Anderson af en toe wel op de juiste toetsen. Is het niet door machoposes die zo geforceerd zijn dat ze zowaar leuk worden (let op slechterik Kim Coates die bijna alle ‘foute’ clichés uit de kast mag halen), dan door geslaagde vondsten die iedereen met een beetje affiniteit voor horror en actie ongetwijfeld kan appreciëren (een bijlzwaaiende reus en vervaarlijke zombiedobermanns op kop). Kortom, fans van de franchise zullen zich waarschijnlijk niet bedrogen voelen met dit vierde avontuur van de pezige Alice, maar wie eerder al afhaakte heeft maar weinig redenen om nu terug op de trein te springen. Op naar nummertje vijf dan maar?

Extra’s (Blu-ray): de Blu-rayeditie bevat drie versies van de film. De gewone en een 3D-versie, maar ook eentje voor de early adopters die op hun 3D-tv de Real 3D-versie kunnen bekijken en daardoor op oorlelafstand bij de kickboksende Jovovich kunnen postvatten.

Simon Couwens