Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Happy Few
‘Happy Few’ is een sexy en verrassend komisch drama over twee Parijse koppels die smoorverliefd raken en zich in een heftige vierhoeksverhouding storten. Hun gedeelde passie gaat echter al vlug verslavend werken. Is het mogelijk een nieuwe seksuele passie te ervaren zonder overspel te plegen? Kan lust samengaan met het alledaagse leven? Kan je ooit echt alles hebben wat je hart begeert? En als de gangbare grenzen van familie/relaties overschreden zijn, hoe weet je dan eigenlijk nog wie je zelf bent?
Wie verwacht dat Frans filmmaker Antony Cordier tijdens de 103 minuten die ‘Happy Few’ duurt op al die vragen pasklare antwoorden poneert, komt al net zo bedrogen uit als de vier volwassenen die zich schijnbaar zonder al te veel nadenken in een avontuur storten, waarvan ze zelf de afloop niet kunnen voorspellen. Wel observeert Cordier aandachtig en werpt hij enkele vragen op die je toestaan na afloop meer dan één boompje over op te zetten. Het is alvast een wonder dat de maker van het al net zo relationeel voyeuristische ‘Douches Froides’ uit 2005 niet de uitleggerige, prekerige toer opgaat met deze meditatie over de voor- en nadelen van vrije liefde. Iets waar de Fransen namelijk nu en dan toch de neiging toe hebben.
Wanneer juwelendesigner Rachel (Marina Fois), een getrouwde vrouw met een dochtertje, de knappe en al net zo in de echt verbonden computerprogrammeur Vincent (Nicolas Duvauchelle) tegen het geile lijf loopt, raakt ze zo erg tot hem aangetrokken dat ze besluit om een etentje te organiseren met hun respectievelijke halve trouwboeken. De twee koppels worden halsoverkop verliefd op mekaar (de man van Rachel bekent meteen dat hij zich aangetrokken voelt tot Vincents wederhelft, wat maakt dat ook Rachel en Nicolas hun wederzijdse aantrekking kunnen opbiechten) en worden al even gauw onafscheidelijk. Hun band wordt echter zo sterk dat passie overwaait in verwarring en het viertal met hun gevoelens geen blijf meer weten.
‘Happy Few’ bruist van energie, maar serveert geen nieuwe inzichten in een thema dat al vaker op pellicule werd aangekaart. Het verloop laat zich met andere woorden makkelijk gissen: alles start met een heleboel plezier en genot, maar uiteindelijk komen jaloezie, onzekerheid en zelfs hartenpijnen spelbrekertje spelen. Toch slaagt Cordier er ondanks zijn clichématige opzet in een aantal platgereden paden links te laten liggen. De personages raken dan wel verward in hun eigen spelletje, nooit heb je het gevoel dat ze elkaar in de haren zullen gaan vliegen. Vijandigheid wordt nergens echt geventileerd, waardoor de film zelfs op zijn meest sombere momenten toch een zekere levensvreugde blijft bevatten. En godzijdank waagt hij zich nergens op een thrillerspoor, wat overspelverhalen vaker wél durven doen. Het blijft ruim anderhalf uur lang leuk optrekken met Rachel, Vincent en co.
Uiteraard mag Cordier daarvoor ook zijn uitstekende cast bedanken. Alle vier spelen ze zonder uitzondering de pannen van het dak, wat niet onderschat mag worden. Laat één schakel minder zijn dan de rest en de hele soufflé zakt immers in elkaar. Een uitschieter aanduiden is dus niet simpel, maar het is toch erg moeilijk om niet de meeste bewondering te hebben voor Nicolas Duvauchelle, die meestal personages met een duister kantje mag spelen, maar zich hier van een andere zijde mag tonen. Je kan kritiek uiten op het vrijblijvende karakter van de prent en het gebrek aan oplossingen, maar dan heb je Cordiers opzet niet helemaal begrepen. ‘Happy Few’ is een film waarbij je het meeste zelf mag invullen. En dat houdt het fris en levendig.