Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Meet Joe Black (Blu-ray)
‘Meet Joe Black’ haalt zijn inspiratie bij de romantische klassieker ‘Death Takes A Holiday’ uit 1934. Dat verklaart wellicht waarom deze melige meditatie over de pracht en praal van het leven aandoet als een film van de oude stempel. Met een speelduur van 180 minuten vindt deze door ‘Scent Of A Woman’-cineast Martin Brest ingeblikte prent immers aansluiting bij epische love story’s als ‘Gone With The Wind’, ‘Ryan’s Daughter’ en het recentere, doch al even klassieke ‘Titanic’. Films die iedere feminiene filmfan doen dartelen van plezier. Maar eenzelfde legendestatus in de pelliculeannalen zal deze tearjerker uiteraard nooit veroveren.
Brest heeft het niettemin slim bekeken door Brad Pitt te casten in de hoofdrol. Net als Fredric March in ‘Death Takes A Holiday’ geeft hij gestalte aan de Dood, op zoek naar een tikkeltje verstrooiing. Die vindt hij bij de rijke mediagigant Bill Parrish (Anthony Hopkins), die alles heeft waarnaar zijn hart verlangt: rijkdom, aanzien, macht en twee gelukkige dochters. Nou ja, gelukkig. Allison (Marcia Gay Harden), de oudste, heeft haar handen vol met het voorbereiden van een groot feest ter gelegenheid van Bills nakende 65ste verjaardag, maar moet al jaren toezien hoe haar zus Susan (Claire Forlani) papa’s favorietje is. Susan op haar beurt is verloofd met stijve hark Drew (Jake Weber), lid van de raad van bestuur van Bills bedrijf, maar vaderlief heeft in de smiezen dat zijn oogappel niet met haar hart, maar met haar verstand gekozen heeft en raadt Susan aan te wachten op de ware Jacob. Want, zo zegt hij, “lightning could strike.”
En dat is precies wat een scène later gebeurt. Wanneer Susan in een cafeetje een charmante knul met goudblonde lokken (Pitt) tegen het lijf loopt, is ze meteen verkocht. Zonder naam en gegevens uit te wisselen (en dat in een pre-Facebook-tijdperk!) gaan ze na een leuke babbel echter elk weer hun eigen weg: zij naar haar werk, hij naar het onbekende. Letterlijk, want het hoekje om wordt hij tijdens het oversteken van de straat omvergereden. Toch staat diezelfde adonis enkele uren later in de werkkamer van Bill Parrish. Of althans zijn lichaam. De Dood heeft dat immers uitgekozen om op aarde te vertoeven en Bill te begeleiden op zijn tocht richting het hiernamaals. Maar Bill kan z’n laatste zucht nog even uitstellen op voorwaarde dat hij Blonde Hein laat kennismaken met de geneugtes van het leven.
Op zich biedt het uitgangspunt van ‘Meet Joe Black’ stof tot een aardige filosofieles over de waarde van het leven en welke rol de Dood daarin speelt. Het hoeft niet te verbazen dat Hopkins’ personage plotseling anders tegen dat leven aankijkt wanneer hem verteld wordt dat zijn laatste uren/dagen geslagen zijn. Het is echter niet de enige, en al zeker niet de voornaamste, plotlijn die het vierkoppige scenaristencombo in petto heeft. De focus ligt voornamelijk op de Dood zelf, en hoe die onwennig alles ontdekt wat voor ieder mens doodnormaal is: van het proeven van een potje pindakaas tot het beoefenen van de horizontale mambo. Brad Pitt schmiert een beetje, maar is al bij al vrij overtuigend in een rol die hem felle kritiek opleverde.
Wie wil meegaan in het idee dat de man met de zeis het lichaam van een toevallige passant heeft uitgekozen om een poosje tussen de gewone stervelingen te vertoeven, zal ook geen moeite hebben om te geloven in de romance die hij vervolgens aanknoopt met Bills dochter Susan. Al dient het gezegd dat Brest de ontluikende passie tussen Susan en de Dood (die zij aanziet voor die aardige jongen uit de koffieshop) poëtisch en bijgevolg bijzonder doeltreffend verbeeldt. De eerste keer dat de twee tussen de lakens duiken, levert dat een tedere scène op die geen enkele romantische ziel ongevoelig zal laten. Helaas kan de prent die toon geen drie uur lang vasthouden. Een subplot rond Bills bedrijf leidt de aandacht af van de oubollige, tot zwijmelen uitnodigende romantiek en het laatste halfuur, waarin Bill afscheid neemt van alles en iedereen, gaat iets te lang door. De puike acteerprestaties (Hopkins en Harden zijn geweldig), de prachtige beeldvoering en de meeslepende score van Thomas Newman maken echter heel wat goed.