Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Naslagwerken, zelfhulphandboeken, kalenderblaadjes, songteksten, romans, gedichten en filmscenario’s zijn er al over volgeschreven, en het onderwerp zal waarschijnlijk ook na de uitwerking van het eind van de wereld-scenario van de Maya’s een heet hangijzer blijven... overspel. De edele kunst om de partner van je keuze (en al dan niet dromen) pijn te doen door ontrouw te zijn en bij een ander emotionele of lichamelijke geneugten te gaan zoeken. Ook Silvio Soldini’s ‘Cosa Voglio Di Più’ danst en balanceert op die dunne lijn tussen liefde en verraad.

Wereldschokkend is het resultaat niet. Alles wat je hier voorgekauwd krijgt is immers al ettelijke keren getoond, en vaak zelfs beter of indringender. Om het kort te houden en maar een voorbeeld te geven: er is in deze film geen enkele scène die de impact haalt van David Leans klassieke kleinood ‘Brief Encounter’. Wat op zich geen verwijt is natuurlijk, daar die korte ontmoeting nog steeds een van de beste overspeldrama’s ooit gemaakt is. ‘Cosa Voglio Di Più’ nestelt zich zonder al teveel problemen in de degelijke middenmaat: verrassen doet het niet, maar Silvio Soldini (die tien jaar geleden een grote hit scoorde met ‘Pane E Tulipani’) toont zich een bekwaam observator die de sentimentele neveneffecten van het gegeven efficiënt wegvlakt en alle ruimte schenkt aan de cast om zijn scenario tot leven te brengen.

Anna (Alba Rohrwacher, even sterk op dreef als in ‘La Solitudine Dei Numeri Primi’) en Alessio hebben een op het eerste zicht stevige relatie. Nadat Anna’s zus moeder is geworden, begint ook bij hen de biologische klok te tikken. Of wordt het onderwerp kinderen alvast eens besproken. Ze hebben beide een degelijke job en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Totdat Anna oog in oog komt te staan met Domenico (Pierfrancesco Favino uit ‘Romanzo Criminale’ en ‘Angels & Demons’). Het eerste oogcontact komt er op een feestje waar hij ober was, het tweede op haar werk als hij een mes komt ophalen. Ze krijgt zijn visitekaartje en schoorvoetend stuurt ze hem een sms met de vraag of ze eens een koffie kunnen drinken. De vonk slaat over en ook al weet Anna dat wat ze doet niet goed is, toch kan ze niet weerstaan aan de drang om met Domenico naar bed te gaan. Voor Domenico lijkt die stap trouwens even moeilijk, daar hij getrouwd is en twee kinderen heeft.

Zonder ze expliciet te beantwoorden, stelt Soldini heel wat vragen. Is overspel een manier om uit de sleur te breken? En waar zit bij Anna die sleur? Waarom zet ze de stap om haar man te bedriegen? Is ze de ietwat fletse goedgemutstheid van Allesandro moe? Of droomt ze stiekem van een knappere partner? Alsof Soldini wil zeggen dat het ons allemaal kan overkomen en dat niemand veilig is voor de verleiding van elke dag. Dat zelfs iemand die niet bewust op zoek is naar een slippertje de opportuniteit misschien wel grijpt wanneer die zich onaangekondigd voordoet.

De opbouw naar het overspel is boeiender dan de repercussies na de daad. Dat komt omdat er in het eerste deel meer frappante details te rapen zijn. Het spanningsveld is sterker als we Anna zien twijfelen of ze Domenico wel zou contacteren of niet, dan tijdens het overvloedige gerollebol van het duo in het tweede luik van de prent. Uiteindelijk komt Soldini niet verder dan het etaleren van voor de hand liggende overspelclichés, maar het werkt tot op zekere hoogte. Net omdat ‘Cosa Voglio Di Più’ gaat over mensen die niet echt op zoek waren naar een substituutpartner, maar om een onverklaarbare reden toch hun persoonlijk (familie)geluk op de helling zetten. Of hoe dit in de regel clichématige filmpje toch genoeg in zijn mars heeft om tot de eindstreep overeind te blijven. Waardoor het niet echt nodig is om je portie cinematografisch overspel ergens anders te gaan zoeken.

Simon Couwens