Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Al een tweetal jaar een gegeerd item op de boekenplank is de instantbestseller ‘De Eenzaamheid Van De Priemgetallen’ (originele titel: ‘La Solitudine Dei Numeri Primi’) van de debuterende Italiaanse auteur Paolo Giordani. Het was een boek dat schijnbaar iedere literatuurfanaat en hobbylezer wou lezen, en zoals dat wel meer gaat met hypes waren er naderhand zowel lovende als minder lovende woorden te horen. Opvallend is alvast dat de verfilming er vrij snel is gekomen. En dat die – bewust – nogal wat afwijkt van het boek. Zeker wat de chronologie betreft.

Het verhaal speelt zich af in 1984, 1991, 2001 en 2009. In het boek volgen die periodes elkaar netjes op, maar regisseur Saverio Costanzo laat de verschillende tijdstippen door elkaar vloeien waardoor je niet meteen weet wie wie is en hoe de verhaalvork in de steel zit. Dat bleek voor nogal wat kijkers die het boek niet gelezen hadden alvast een waarderingsbrug te ver, waardoor deze film het etiket arty farty kreeg opgekleefd. Misschien niet volkomen onterecht, maar voor wie vertrouwd is met het oeuvre van cineasten als Julio Medem en Atom Egoyan (die bijna steevast kiezen voor een niet-lineaire opbouw) kan ‘De Eenzaamheid Van De Priemgetallen’ niet echt een harde noot zijn om te kraken.

De priemgetallen in de titel zijn metaforisch gekozen. Priemgetallen zijn enkel maar deelbaar door zichzelf of door de eenzame 1, en die status van rare eenzaten is evenzeer van toepassing op Alice en Mattia, wiens levensloop wordt gevolgd van hun kindertijd tot volwassenheid. Beiden liepen als kind een trauma op, en hun onvermogen om dat te verwerken zorgt ervoor dat ze hun leven in een vacuüm doorbrengen. Alice groeit op onder het juk van een autoritaire vader, die wil dat zijn dochter in alles excelleert. Zo verplicht hij haar om te gaan skiën in de dichte mist, en dat avontuur loopt uiteraard faliekant verkeerd af. Alice houdt een litteken aan het ongeval over, en groeit op tot een in zichzelf teruggetrokken jonge vrouw die door haar klasgenotes wordt gepest. Ook Mattia’s jeugd verloopt niet van een leien dakje daar de aandacht van zijn ouders bijna steevast naar zijn zwakbegaafde jongere zus Michela gaat. Zelf zorgt hij eveneens zo goed en kwaad als het gaat voor haar, maar wanneer hij door haar de kans dreigt mis te lopen op een verjaardagsfeestje, laat hij haar even alleen. Dit blijkt een foute keuze, en Mattia moet de rest van zijn leven met een schuldgevoel zien door te komen. Alice en Mattia leren elkaar als tieners kennen. De twee voelen zich met elkaar verbonden, grotendeels omdat ze elkaars eenzaamheid herkennen. Toch slagen ze er niet in om elkaar echt te vinden, hetgeen hen met nog meer littekens opzadelt tijdens hun volwassenwording.
 
Saverio Costanzo ziet de bronroman naar eigen zeggen als een horrordrama, en hij trekt alle registers open om zijn eigen gelijk te bewijzen. Hij kiest ervoor om de soundtrack aan te kleden met giallomotieven (zo passeert Ennio Morricones score voor Dario Argento’s ‘Bird With The Crystal Plumage’ de revue) en hij slaagt er zelfs in om een prominente plaats te vinden voor klassiekers als Kim Carnes’ ‘Bette Davis Eyes’ en Baccara’s ‘Yes Sir, I Can Boogie’. Costanzo scoort daarnaast nog goede goede punten met een welhaast bezwerende sleutelscène in een discotheek (Michaël R. Roskam heeft er ook zo eentje in zijn ‘Rundskop’). Ook de vertolkingen zijn uitstekend: Alba Rohrwacher en Luca Marinelli kruipen in de huid van de volwassen Alice en Mattia, en krijgen mooi weerwerk van de kinderen die hen op jonge leeftijd vertolken.

Het resultaat is een film die niet zonder slag of stoot plakt én pakt, maar die voor de geduldige kijker heel wat moois in petto heeft. Enkel in het laatste kwartier lijkt Costanzo zelf even de draad kwijt. Wat uiteraard jammer is, maar de uitschuiver is gelukkig niet van die aard dat het moois wat ervoor komt mee de dieperik wordt ingesleurd.

Simon Couwens