Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als je de naam Jason Statham op de affiche ontwaart, weet je wat je kan verwachten: wilde stunts, een verschroeiend tempo en een waaier ironische oneliners, die een stuk lekkerder klinken wanneer hij ze bekt. ‘Death Race’ is in die optiek geen vreemde vogel op zijn palmares, maar toch kan de charismatische Britse actieheld van dit racevehikel weinig meer maken dan het holle scenario verhult: een inspiratieloze 21ste-eeuwse update van de culthit uit 1975, waarvan enkel maar het centrale idee en de hoofdpersonages bewaard bleven.

Deze nieuwe dodenstrijd situeert zich in een streng bewaakte gevangenis in 2012 (’t is dat ze het melden in de openingscredits, want aan niets kan je zien in welke tijd dit speelt). Jameson Ames (Jason Statham) wordt binnengebracht voor de moord op zijn vrouw, die hij niet pleegde. Erin geluisd vindt hij zijn nieuwe thuis in een streng bewaakte instelling vol moordlustige misdadigers en ander getatoeëerd bajestuig, een wereld waarin hij niet thuishoort. Zo denkt ook de directrice Hennessey (Joan Allen in een bitch-rol zoals we haar kennen uit de ‘Bourne’-reeks) erover en daarom geeft ze hem de kans om snel terug de gevangenis te verlaten – al dan niet door langs start te passeren.

Het enige wat Jameson daarvoor moet doen is in de huid kruipen van topracer Frankenstein, een mythische bolideheld en viervoudig kampioen van de death race, een event op leven en dood dat in de nor plaatsvindt en gezwind meer dan veertig miljoen online kijkers aan het scherm bindt. Wie die race vijf keer wint, gaat vrijuit. Frankenstein – immer uitgedost met een luguber masker en daarom makkelijk te ‘vertolken’ door iemand anders – heeft dus nog maar één race te winnen op zijn weg naar totale vrijheid.

Dat Ames uiteindelijk toezegt en vrijkomt, kan iedereen al tussen de regels lezen, maar het is de manier waarop die van ‘Death Race’ een snelle en bombastische actieprent maakt die vooral de door testosteron gedreven mannelijke kijker zal entertainen; met de ene hand in de gigantische doos popcorn, en de ander op het been van de meekijkende vriendin. Veel denkwerk hoef je hier niet te verrichten en elke plotonthulling kondigt zich al van mijlenver aan.

Regisseur Paul W.S. Anderson – van ‘Event Horizon’ en ‘Resident Evil’ – weet als geen ander hoe hersenloos vertier eruitziet, maar toch weet hij hier maar moeilijk te beklijven. Zelfs de lichtsatirische uithaal naar een tijdperk van reality tv loopt hier dramatisch verloren. Al een geluk dat Statham af en toe zijn weliswaar platgereden, maar nog steeds efficiënte kunstje mag opvoeren, want ook de actiescènes zelf (daar draait ’t toch allemaal om) voegen weinig tot niets toe aan wat we reeds in andere recente genrefilms te zien kregen en vinden slechts heel sporadisch de juiste versnelling. Zo telden we op ruim honderd minuten slechts één originele sterfte. Iets meer scenariopitstops had deze fletse, nergens opzwepende remake dus zeker goed gedaan.

Dat gaat overigens ook voor het tweede deel, dat rechtstreeks zijn weg naar Blu-ray (dan wel dvd) vindt, al zal de genrefan daar mogelijk anders over denken. Nochtans mag je niets meer verwachten dan een doorslagje van de eerste prent. Net als bij een vechtspel kent een follow-up nieuwe levels en nieuwe wapens, en dat verhaal gaat ook op voor ‘Death Race 2’, waarin nieuwe spectaculaire stunts met dito monsterbolides schering en inslag zijn. Jason Statham is niet meer van de partij, maar de eveneens van een sierlijke net-niet-kale knikker voorziene Luke Goss is een niet onaardige vervanger in het genre. Net zoals Danny Trejo, Sean Bean en Ving Rhames op hun plaats zijn in bijrollen.

Extra’s (Blu-ray): filmcommentaren met de respectievelijke regisseurs (in het geval van de tweede prent is dat Nederlander Roel Reiné), verwijderde scènes en een heleboel, best interessante featurettes waarin we inkijk krijgen in het design van het vele bikkelharde stunt- en vliegwerk. En gelukkig geen acteurs die elkaar bejubelen, dat is al heel wat.

Peter Janssens