Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
La Cantante De Tango
“Chéri, dans met mij de tango d’amore.” Deze verzuchting annex uitnodiging die de spil vormt van een Vlaamse evergreen van heb ik jou daar lijkt perfect inpasbaar in ‘La Cantante De Tango’, een muzikaal drama dat volledig draait rond de gevoelswereld van tangozangeres Helena.
Helena vertolkt met haar begeleidingsband diep doorleefde tangosmartlappen in Buenos Aires. Haar wereld stort in elkaar wanneer haar vriend haar op een koude avond sec meedeelt dat hij haar niet meer graag ziet. Helena is er het hart van in en ze onderneemt nutteloze pogingen om hem van gedacht te laten veranderen en zoekt zelfs heil in zelfverminking. Uiteindelijk besluit ze toch een streep te trekken onder het verleden door zich voluit op haar carrière te storten. Zij het niet noodzakelijk in Buenos Aires, waar de herinneringen aan haar spaakgelopen relatie te zicht- en tastbaar zijn. En dus beproeft ze haar geluk in Frankrijk, waar ze soelaas zoekt bij haar daar verblijvende broer.
Regisseur van ‘La Cantante De Tango’ is Diego Martinez Vignatti. Deze Argentijn is vooral bekend als cameraman van Carlos Reygadas (‘Jàpon’ en ‘Batalia In El Cielo’), en toonde als cineast reeds eerder zijn passie voor de tango. In zijn regiedebuut ‘Nosotros’, een documentaire over tangofanaten, om precies te zijn. Opvolger ‘La Marea’ (2007) draaide dan weer rond een vrouw die zich in een verlaten huis op het strand terugtrekt na de dood van haar man en zoon. ‘La Cantante De Tango’ is dus eigenlijk een thematische combinatie van Vignatti’s vorige werken. Al is de pijn ditmaal ‘maar’ het gevolg van een liefdesbreuk en niet van een sterfgeval. Vignatti toont zich geen voorstander van lange dialoogscènes en kiest andermaal voor de gevoelsmatige evocatie om zijn film te vullen. We zien Helena (vertolkt door Eugenia Ramirez, Vignatti’s echtgenote) door de straten dwalen, in huilen uitbarsten en zingen in kroegen en bars. Vignatti’s regie oogt op het eerste zicht vrij klinisch en mechanisch, maar hij probeert wel degelijk om zijn beeldkeuzes zoveel mogelijk te projecteren op de gemoedstoestand van zijn protagoniste. Wanneer Helena gebroken over het strand slentert, doet ze dat niet aan de zonovergoten Cote D’Azur maar op een koude en mistroostige strook in Nord-Pas-De-Calais. Tijdens de optredens van Helena gaat het er wel warm aan toe, net omdat ze op die momenten de passie in haar leven omarmt en ze probeert haar leven terug op de rails te krijgen of haar verdriet te plaatsen. Logisch dan ook dat Vignatti deze scènes stuk voor stuk als orgelpunten in beeld brengt. Het omkaderende verhaal lijkt vaak zelfs maar een excuus om de tangomuziek zoveel mogelijk draagkracht te geven.
Vignatti steekt graag een loftrompet op over de tango, die hij ziet als complex, veelgelaagd en betoverend. Jammer dat het scenario van ‘La Cantante De Tango’ minder poëtisch is. Het rechttoe-rechtaan verhaal van een vrouw die probeert om een liefdesbreuk te boven te komen is al vele malen eerder getoond, en het gebrek aan een frisse wind wordt verdoezeld door de focus op de tango(liederen). Wie valt voor deze muzikale kunstvorm zal het gemis aan een sterke ruggengraat waarschijnlijk niet als struikelblok ervaren, wie graag wat meer substantie achter de cinefiele kiezen steekt waarschijnlijk wel.
‘La Cantante De Tango’ is overigens een Argentijns/Belgisch/Nederlands/Franse coproductie. Vignatti heeft sowieso een band met ons land, daar hij een filmopleiding volgde aan het Brusselse INSAS. Zelfs zonder Eddy Wally op de soundtrack, bevat deze prent heel wat Belgische ingrediënten. Zowel het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) als Wallimage deden hun duit in het budgetzakje. Ook tangominnende BV Pieter Embregts duikt in de film op en de kostuums zijn een creatie van gerenommeerd modeontwerper Tim Van Steenbergen. Je kan het maar weten.