Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De eerste naam op de begingeneriek is die van Alejandro Amenabar. En dat is goed nieuws, want deze Spaanse regisseur-scenarist wist dusver amper te ontgoochelen. Toen hij na de slimme snuffthriller ‘Tesis’ over de sf-identiteitscrisis ‘Abre Los Ojos’ naar Hollywood sprong, bleef hij er overeind met ‘The Others’. Waarna hij een Oscar won voor ‘Mar Adentro’ en vervolgens ambitieus uit de hoek kwam met het historische ‘Agora’.

Voor alle duidelijkheid: ‘El Mal Ajeno’ is niet geregisseerd door Amenabar, maar mee geproduceerd. Door zijn naam boven de titel te plaatsen fungeert hij als een soort keurmerk, en dat staat natuurlijk altijd chic, ook in de trailer en op de poster. Waarom Amenabar zijn naam verbond aan deze prent is trouwens niet zo moeilijk te raden: het scenario verbindt de tragiek van ‘Mar Adentro’ met het magisch-realisme van ‘Abre Los Ojos’. En bovendien regisseerde Oskar Santos, de regisseur van ‘El Mal Ajeno’ destijds de documentaire/making of ‘Un Viaje Mar Adentro’ waarin hij Amenabar volgde op de set van ‘Mar Adentro’.

‘El Mal Ajeno’ (internationale titel: ‘For The Good Of Others’) vertrekt van een interessante vraag. Hoe ga je als dokter/chirurg om met het menselijk leed waar je elke dag mee wordt geconfronteerd? Ontwikkel je een buffer die alle miserie buitenhoudt, of ben je ontvankelijk voor de pijn en het lijden? En kan je je werk zomaar buiten je privéleven houden? Voor Diego (Eduardo Noriego, die met Amenabar samenwerkte voor ‘Tesis’ en ‘Abre Los Ojos’) lijkt de zaak zonneklaar: voor hem is een operatie een operatie en een patiënt een patiënt, en hij ziet erop toe hij zich niet emotioneel hecht aan terminale patiënten. Wanneer de zwangere multiple sclerose-patiënte Sara zelfmoord pleegt, houdt diens partner hem daarvoor verantwoordelijk. In wat een vlaag van waanzin lijkt schiet hij Diego neer vooraleer eveneens zelfmoord te plegen.

Wanneer Diego bijkomt, denkt iedereen dat hij niet geraakt was door het revolverschot. Een logische conclusie, daar Diego geen kogelwonde vertoont. Een röntgenfoto maakt duidelijk dat Diego wel degelijk een kogel in hem heeft zitten. En er blijkt meer aan de hand: Diego’s terminale patiënten worden plots en vaak onvoorzien beter, en Diego ontdekt dat hij over helende krachten beschikt. Hetgeen hem helemaal anders doet aankijken tegen zijn job. Zijn gezinssituatie verandert er door, en hij begint een emotionele relatie met de uit haar coma ontwaakte Sara en met de weduwe van de man die hem probeerde te vermoorden. En ziet hij zichzelf uiteindelijk geconfronteerd met een pijnlijk dilemma.

Neem de magisch-realistische ondertoon weg en je krijgt wat een open doel lijkt voor liefhebbers van gesuikerd sentiment. Een gewetenloze dokter die plots emotioneel betrokken raakt bij het leed om hem heen en daardoor opnieuw het goede van het leven inziet lijkt een aanzet voor zware violen en een kliedertje kleffe pianomuziek. Oskar Santos omzeilt de voor de hand liggende valkuil niet helemaal, maar het scenario neemt toch een paar paden die je vooraf niet voelt aankomen. Wat niet wil zeggen dat er niet wat schort aan deze combinatie van ziekenhuis(melo)drama en paranormale thriller, maar Santis regisseert stijlvol en intrigerend genoeg om tot aan het eind bij de les te blijven. Al lijkt het uiteindelijk verdacht veel op een film die M. Night Shyamalan zou kunnen geregisseerd hebben (al dan niet in zijn succesvolle periode). Als de man zijn eigen projecten niet meer gefinancierd krijgt, kan hij zich misschien aan de remake wagen.

Simon Couwens