Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vijftien jaar geleden zorgde ‘Scream’ voor een schokgolf doorheen horrorland, met een wederopstanding van het slashergenre tot gevolg. Anno 2011 is er van die revival nog maar weinig te merken: het gruwellandschap wordt gedomineerd door aliens, zombies en Japanse demonmeisjes met lange zwarte lokken – iets wat overigens terecht wordt opgemerkt door één van de typerende wisecrackkarakters in ‘Scream 4’. Tijd dus om daar opnieuw verandering in te brengen, moeten Wes Craven en huisscribent Kevin Williamson hebben gedacht, waarop ze prompt een vers blik tienerslachtvee opentrokken.

Al wordt de wijn wel in oude vaten opgediend, wat ervoor zorgt dat dit vierde deel de impact mist van het origineel uit 1996. Vooral ook omdat de makers met ‘Scream 4’ zowel een shrequel als een screammake voor ogen hebben. Sidney Prescott (Neve Campbell) heeft eindelijk het trauma van de afgelopen drie films verwerkt en middels een roman van zich afgeschreven. Haar literaire tournee doet ook Woodsboro aan, en net op dat moment – rara, verrassing! – maakt Ghostface wederom zijn opwachting. En de killers blijken hun pappenheimers te kennen: zo gaan ze te werk als ware copycats en proberen ze de moorden uit ‘Stab’ (voor wie nog mee is: de film-in-film-remake van de eerste ‘Scream’-film) na te bootsen.

Op die manier breien Craven en Williamson een vervolg aan de plot van de originele trilogie en kunnen ze toch de beste scènes (de creatieve killings!) uit de eerste film van een 2.0-variant voorzien. Origineel lijkt dat idee niet echt, maar toch kan je ‘Scream 4’ bezwaarlijk onder de noemer ‘ongeïnspireerd kopieerwerk’ catalogeren. De onophoudelijke stroom genreparodiërende in-jokes dreigt te vermoeien, maar houdt de prent tegelijk fris, niet in het minst omdat Craven ditmaal ook de nieuwere horrortrends op de korrel neemt. En de kenmerkende maatschappijkritische beschouwingen (Facebook, Twitter en vooral live streaming moeten eraan geloven) plaatsen alles uitstekend in zijn geüpdatete tijdsgeest.

Komt daarbij dat in tegenstelling tot het lamlendige derde deel de horrorsequenties dit keer niet veel moeite hebben om je naar het puntje van de stoel te loodsen. Al van bij de sterke openingsact weet je dat de oude genremaestro het nog in zijn knoken heeft, al moet je daarna best lang wachten vooraleer hij dat nog een keer mag bewijzen. Maar eens het laatste halfuur aanbreekt en de maskers zowel letterlijk als figuurlijk afvallen, jaagt Craven de adrenaline als vanouds door je lijf. De finale in het huis is ongetwijfeld de spannendste finale in een ‘Scream’-prent sinds de gelijkaardige ontknoping in het (nog altijd superieure) origineel. Met als hoogtepunt de clevere knipoog naar de bekende opener uit ‘Scream’, waarin het vriendje van Drew Barrymores personage met tape vastgebonden aan een stoel voor het venster zit.

Veel knipoogwerk dus, maar dat mag de pret geenszins drukken. Toch niet voor de fans, die wellicht het meest plezier zullen beleven aan deze prent, in tegenstelling tot de jongere generatie die duidelijk door Craven en Williamson wordt beoogd. Want wie de eerste drie films niet gezien heeft, beleeft ongetwijfeld een pak minder zelfreferentieplezier. Reken daarbij adequaat acteerwerk van de voltallige cast – van de terugkerende Campbell, David Arquette en Courteney Cox tot nieuwkomers Emma Roberts en Hayden Panettiere – die het beste maken van hun eendimensionale personages en je hebt een gedegen aanvulling in een genre dat door deze film wellicht aan zijn zoveelste revival begint.

Peter Janssens