Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Burlesque
Flashback naar de jaren tachtig. Cherilyn Sarkisian LaPiere (Cher voor de vrienden) slaagt erin zich te profileren als serieuze actrice (‘Silkwood’, ‘Mask’, ‘The Witches Of Eastwick’, ‘Suspect’) en wint zelfs een Oscar voor de moeite (‘Moonstruck’). She’ve got us, babe. Daarna stortte ze zich terug op haar zangcarrière, kostuumwissels en facelifts. Haar rol in deze ‘Burlesque’, haar eerste substantiële sinds die in Franco Zeffirelli’s ‘Tea With Mussolini’ uit 1999 is (sorry fans) mijlenver verwijderd van bovenvermeld parcours. Ze toont zich hier in een meester in het theatraal opblazen van een flutrol, maar het is vooral een bewijs dat de tijd niet vriendelijk is geweest voor haar acteertalent.
Cher is (sorry fans) niet de enige oude koe die uit de gracht wordt gehaald voor ‘Burlesque’. Ook het scenario bestaat uit gerecycleerd materiaal. Origineel is het verhaal van een getalenteerde jonge zangeres die alle sceptici een poepje laat ruiken en uitgroeit van arm dorpsmeisje tot spotlighterende superster immers al lang niet meer te noemen.
Het poepje in ‘Burlesque’ is dat van Christina Aguilera, die hiermee haar acteerdebuut maakt. Als Ali Rose om precies te zijn, een serveerster die met moeite de (financiële) eindjes aan elkaar kan knopen en besluit om haar geluk te beproeven in Los Angeles. Als een verloren gelopen puppy strompelt ze er de nachtclub Burlesque binnen, en ze weet op slag wat ze met haar leven wil. Gefascineerd door de dansende en kronkelende lijven op het podium ziet ze zichzelf meteen als de nieuwe ster. Bovendien kan ze iets wat de playbackende meisjes niet kan: zingen. Ali probeert eigenares Tess (Cher) te overtuigen van haar kwaliteiten, maar dat lukt niet meteen. Tess is immers een harde tante, die bovendien op het punt staat om haar club te verliezen aan een megalomane grootgrondbezitter die Burlesque wil laten slopen om er een flatgebouw neer te poten. Ali versiert dan maar een job als serveerster in de club, vindt onderdak bij barman Jack (Cam Gigandet) en wacht tot wanneer Tess toch haar talent inziet en ze de bühne op mag. Wat uiteraard gebeurt, en haar meteen een ticket richting jetset oplevert. Niet dat haar problemen daarmee van de baan zijn want Burlesque wordt nog steeds met sluiting bedreigd en bovendien bedreigt haar succes haar relatie met Jack.
Steve Antin, de regisseur van ‘Burlesque’ heeft ook een band met de jaren tachtig: hij was toendertijd als acteur te zien als bullebak in ‘The Goonies’ en als één van de verkrachters van Jodie Foster in ‘The Accused’. Zijn acteeraspiraties heeft hij inmiddels ingeruild voor die van scenarist/regisseur en ‘Burlesque’ is zijn tweede regieklus na een fletse videosequel op ‘The Glass House’. Antin schreef zelf het originele scenario voor ‘Burlesque’, maar dat werd duchtig herschreven door Diablo Cody (‘Juno’) en Susannah Grant (‘Pocahontas’, ‘Erin Brockovich’) voor het uiteindelijk filmklaar bleek.
‘Burlesque’ blijft steken in het drijfzand van de middelmatigheid. Antin doet welhaast geen moeite om peper in het gat van het banale materiaal te duwen: de muzikale nummers zijn onmemorabel (al spreken aanbidders van Christina Aguilera dat waarschijnlijk tegen) en de plotontwikkeling is kleffer dan klef. De vertolkingen zijn navenant: Kristen (als rivale van Aguilera) is alweer ongelooflijk irritant, maar in tegenstelling tot de kleurloze vertolkingen van de rest van de cast kan je je aan haar tenminste nog ergeren. De enige die niet plat op zijn bek gaat is Stanley Tucci als cynische homoseksuele rechterhand van Cher. Dat zijn rol dicht aanleunt bij die uit ‘The Devil Wears Prada’ zien we met positieve graagte door de vingers.