Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een virus, kernstraling, bacterie of beet van een dolgedraaid dier: geen gebrek aan oorzaken die het mensenrijk in een mum van tijd kunnen omtoveren in een apocalyptische wereld waarin zombies of andere gemuteerde levende doden zich feestmaalgewijs op de overlevenden storten. Alle subgenres binnen de zombieniche (aan)duiden leidt ons op zijn minst naar vijf Cinevisionschermen, dus we laten die dissectie even voor wat ze is. Zij het niet zonder te zeggen dat er binnen de niche alsnog originele invalshoeken te vinden zijn. Getuige dit Canadese ‘Pontypool’ waarin de mensen in zombies veranderen door het gebruik van… de Engelse taal!

Bek dicht of sterf! Dat is (naast de tagline) in het kort de premisse van deze allegorische horrorthriller annex zwarte komedie die zich integraal afspeelt in een radiostudio in de kelder van een leegstaande kerk in het gehucht Pontypool in het besneeuwde Ontario. Waar dj Grant Mazzy (Stephen McHattie) dagelijks zijn ochtendshow verzorgt, samen met technisch assistente Laurel-Ann (Georgina Reilly) en producente Sydney (Lisa Houle). Sydney heeft niet makkelijk om voormalig schock jock Mazzy in toom te houden. Waar de man vroeger zoveel mogelijk heilige huisjes tegen de schenen probeerde te schoppen, moet de man zich nu ledig houden met de verkeerssituatie en informatie over verloren gelopen huisdieren. Op een ochtend heeft Mazzy op weg naar de radiostudio een bizarre ontmoeting met een wartaal uitkramende vrouw. Later lopen nieuwsberichten de studio binnen over burgers die elkaar aanvallen. En Mazzy en zijn twee vrouwen zien zich het slachtoffer van een zombiemeute die de volledige stad in een bloederig slagveld verandert. Of liever horen, want in de radiostudio zijn ze grotendeels overgeleverd aan de informatie die van buitenaf binnensijpelt.

Orson Welles’ geschiedschrijvende ‘War Of The Worlds’-radio-uitvoering uit 1953 is niet veraf in deze ‘Pontypool’. Auteur Tony Burgess die zowel het scenario als de roman ‘Pontypool Changes Everything’ schreef, geeft zelfs met graagte toe dat hij daar een deel van zijn inspiratie haalde. Door niets (of toch weinig) te moeten tonen is ‘Pontypool’ een zombiefilm waarvoor niet per se het make-uptalent van Tom Savini, Greg Nicotero, Howard Berger of Robert Kurtzman vereist is. Burgess en regisseur Bruce MacDonald zetten vooral in op de suggestie, waardoor de schaarse momenten waarop de zombies wel zichtbaar zijn dubbele impact krijgen.

Bruce MacDonald is in eerste instantie vooral actief als tv-regisseur, maar hij sprokkelt af en toe ook het budget bij elkaar om een eigenzinnige rariteit te draaien. Zoals ‘Highway 61’, waarin het lichaam van een dode man wordt gebruikt om drugs in te smokkelen. Een filmpje dat in 1992 trouwens de beste regieprijs won op het Brusselse BIFFF-festival. Of zoals ‘The Tracy Fragments’ waarin een week in het leven van het titelpersonage (vertolkt door Ellen Page) als een caleidoscopische splitscreen werd gereconstrueerd. De man heeft meer affiniteit met verdwaalde of zoekende zielen dan met de geijkte ingrediënten van het horrorgenre, en in die optiek is ‘Pontypool’ perfect materiaal voor hem. Zeker omdat hij volledig kan vertrouwen op Stephen McHattie die met zijn onorthodoxe look (cowboyhoed inclusief) en bezwerende stem een instant cultfiguur neerzet.

Niet iedere zombiefan zal echter zijn meug vinden in ‘Pontypool’. Daarvoor is het allemaal net iets te traag, te bizar en tegendraads. En te ongrijpbaar, getuige de manieren waarop het zombievirus zich manifesteert. In het eerste stadium herhaalt de geïnfecteerde steeds een woord. In het tweede kan hij zich niet meer verstaanbaar uitdrukken en pas in het derde begint de bijtgrage pret. Wie graag wil dat het bloed in een zombieprent van het scherm druipt, komt hier dus van een kale kermis thuis. Wie gaat voor originaliteit (op een bepaald moment praten Mazzy en Sydney Frans om de verspreiding van het virus tegen te gaan) laat zich dit rondje alternatieve huivercinema wellicht graag welgevallen.

Simon Couwens