Zoeken

The Doors (Blu-ray)

  • Cinevision.be/nl quoteert The Doors (Blu-ray) met een 2/5
  • Regisseur: Oliver Stone
  • Cast: Val Kilmer, Meg Ryan, Kyle MacLachlan
  • Genre: Drama
  • Duur: 135 minuten
  • Releasedatum Blu-ray: 19-05-2011
  • Distributeur Blu-ray: Universal Pictures
Bekijk de cover van de film "The Doors (Blu-ray)"

Come on baby, light my fire... Deze en andere onsterfelijke klassiekers van Jim Morrison/The Doors stonden in 1991 opnieuw bovenaan de belangstelling naar aanleiding van een biografische film over de groep en hun charismatische frontman. Zij het helaas eentje die de nacht niet volledig in vuur en vlam zette. En dat was toch wel een verrassing te noemen, daar de prent er kwam in het kielzog van Oliver Stone-kleppers als ‘Platoon’, ‘Wall Street’ en ‘Born On The Fourth Of July’. Of misschien zat de cineast toen al volledig met zijn gedachten bij zijn magnum opus ‘JFK’ dat later dat jaar nog in première zou gaan.

‘The Doors’ paste in elk geval thematisch bij ‘Platoon’, ‘Born On The Fourth Of July’ en ‘JFK’: allemaal films die de verloren onschuld van de Amerikanen in de jaren zestig in kaart brachten. Dat ‘The Doors’ het zwakke broertje in deze rij is (en ook degene die het minst brokken maakte aan de kassa’s) komt grotendeels door Stones eigenzinnige aanpak. Waarschijnlijk verwachtte iedereen zich aan een vrij rechtlijnige kijk op het iconische leven van Jim Morrison, maar Stone leek niet enkel geïnteresseerd in de positieve noten van zijn rock ‘n rollstatus. De cineast bleek vooral een boon te hebben voor Morrisons overvloedig alcoholgebruik, hallucinerende drugtrips en obsessie met de dood. De neveneffecten van de excessen van Morrisons levensstijl dus. Niet verwonderlijk dat heel wat Morrisonfans (en de nog resterende bandleden van The Doors) weigerden om Stones tegendraadse visie te omarmen.

Dat er ooit een film over Morrison en The Doors zou komen, was een ongeschreven wet in Hollywood. Regisseurs als Brian De Palma, Martin Scorsese en William Friedkin lieten hun interesse blijken (John Travolta was lange tijd in de running om Morrison te vertolken), maar het project kwam nooit van de grond. Toen Stone forfait gaf voor ‘Evita’ (een project dat later werd opgepikt door Alan Parker) bleek hij de geschikte man op de juiste plaats. Hij schreef het scenario in de zomer van 1989 en baseerde het onder meer op heel wat interviews die hij had met rechtstreekse getuigen waaronder Morrisons familie en de bandleden van The Doors. Bijna iedereen wou een andere insteek of focus, maar bijna niemand wist dat Stone vooral zijn eigen zin wou (en zou) doen.

Ray Manzarek wou van meet af aan niets met de film te maken hebben. Robbie Krieger en Johnny Densmore werkten wel mee als technisch adviseurs en coachten zo de acteurs die hen moesten vertolken, respectievelijk Frank Whaley en Kevin Dillon. De ster van de film is natuurlijk Val Kilmer, die Stone met alle mogelijke middelen overtuigde dat hij perfect was voor de hoofdrol. Hij kleedde en gedroeg zich als Morrison, en liet zich ‘trainen’ door muziekproducent Paul Rotchild (die meewerkte aan zowat alle albums van The Doors), die hem leerde bewegen als Morrison en zelfs zijn stemtimbre heel dicht bij dat van Morrison bracht. Een missie die slaagde, want Kilmer kon tijdens de opnames zowaar doorgaan als een welhaast perfecte dubbelganger van Morrison. Zozeer zelfs dat Stone Kilmers stem met die van Morrison mixte tijdens sommige nummers.

Stone reconstrueerde ook de sixties nagenoeg perfect. De hysterie bij de optredens van The Doors, de hippiecultuur van vrije liefde, etc. Het lijkt wel alsof Stone alles liet importeren met de hulp van professor Barabas of Emmett Brown. Wat de vraag doet ontstaan waarom alles toch niet naar een betere of coherentere film heeft geleid. Waarschijnlijk omdat Stone dit grotendeels als een experiment zag, net zoals hij later ook ‘Natural Born Killers’ als een gecontesteerde trip zou verpakken. Stones eigenzinnige aanpak waarin hij de narratie onderbreekt met wazige, warrige en vaak bombastische scènes waarin hij zijn eigen fascinaties kwijt kan (drugs en indianen op kop) bleek geen spek voor ieders bek. Waardoor velen al hadden afgehaakt vooraleer Stone het intrieste eindshot bereikte waarin dichter/zanger Jim Morrison aan zijn eigen succes en levensstijl ten onder ging door op amper 27-jarige leeftijd aan een hartaanval te overlijden in een bad in Parijs.

Wars van alle (vaak terechte) kritiek blijft ‘The Doors’ gelukkig alsnog een grotendeels fascinerende prent waarbij het moeilijk is om niet te blijven stilstaan bij de uppercutvertolking van Val Kilmer, zonder twijfel de beste vertolking uit zijn carrière. Al blijft het jammer dat Stone de zelfdestructie van zijn titelfiguur iets te persoonlijk nam door alles in een zelfdestructieve film te gieten.

Simon Couwens

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray