Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geen idee waarom het Nederlandse publiek rechtsomkeert maakt wanneer een Vlaamse film hun pad kruist – en vice versa. We spreken toch allemaal dezelfde taal? Feit is niettemin dat commerciële Vlaamse thrillers als ‘Loft’ en (recenter) ‘Dossier K.’ over de landgrens geen voet aan de grond kregen. En dat Nederlandse pareltjes als ‘Bride Flight’ en ‘Tirza’ in Vlaanderen anoniem door de zalen en later door de dvd-shops gingen. Het gevolg: als er dan al eens een échte kassatopper gemaakt wordt in het ene land en het andere daar graag een graantje van wil meepikken, een remake de enige oplossing is. Waarvan akte.

‘Loft’ op zijn Hollands verschilt maar bitter weinig van het Vlaamse origineel. En laat dat vooral een compliment zijn. Succesregisseuse Antoinette Beumer (‘De Gelukkige Huisvrouw’) wist zich dan ook te omringen met goed volk. Zo bleef Erik Van Looy, de cineast van het origineel, stand-by (wat na Beumers zware ongeval waarbij ze een kaak en enkele vingers brak onverwacht goed van pas kwam) en deed ze beroep op de Vlaamse cameraman Danny Elsen, die ook al de Vlaamse versie van de nodige sfeershots voorzag. Enkel het script liet ze nog eens extra onder handen nemen. Aan Saskia Noort om zowel de dialogen als de personages als het ware een beetje te verhollandsen.

Aan de door Bart De Pauw ingenieus geconcipieerde plot en zijn vele bochten werd logischerwijze dan weer niet geraakt. Centraal staan dus opnieuw vijf getrouwde mannen die stiekem een loft delen, waar ze in alle rust minnaressen kunnen ontvangen. Een prima regeling, tot één van hen op een koude winterochtend het lijk aantreft van een jonge vrouw. Alle beweren ze de vrouw nog niet eerder gezien te hebben, maar gezien zij de enigen zijn met een sleutel kan het niet anders of (minstens) één van hen staat staalhard te jokken. Noodgedwongen proberen ze zelf uit te vissen hoe de overspelige vork in de steel zit, maar al vlug beginnen ze elkaar te wantrouwen. Hoe sterk is hun vriendschap eigenlijk?

Wie het origineel zag, zal door deze shot voor shot-remake niet verrast worden. De sleutelscènes (de ook hier geweldige scène aan de eettafel, het casinomoment, etc.) zijn krek dezelfde, en aangezien haast het volledige scenario identiek is overgenomen, kampt ook dit Nederlandse broertje met de twist te veel. Maar wie echter maagdelijk naar deze versie kijkt, ontdekt een spannende en slimme thriller die je probleemloos twee uur in de greep houdt. Beumer houdt het ritme goed vast, de sprongen doorheen de tijd dagen de kijker uit de aandachtboog continu strak te blijven spannen en een aantal onthullingen zijn best overdonderend. Je merkt wel dat Noort meer kaas heeft gegeven van schrijf- dan van spreektaal (de dialogen hebben iets archaïsch en zelfs houterigs bij momenten), maar toch is het scenario an sich sterk genoeg om je daarover te zetten. Je wil immers te graag weten waarheen de plot zich beweegt.

Rest ons enkel nog het grootste verschil tussen beide versies: de acteurs. Aangezien het verhaal toch afdoende bewezen heeft sterk genoeg te zijn, staat of valt een remake met zijn cast. Daar Beumer evenwel ging voor het kruim van de Nederlandse acteerscene weet je dat het wel goed moet zitten. En inderdaad, de immer aanwezige Barry Atsma is fantastisch als vrouwenzot pur sang, Fedja Van Huêt acteert solide als de meest ernstige van het vijftal en komiek Jeroen van Koningsbrugge kon niet idealer gecast zijn als lolbroek met dienst. Eindbilan: prima nagelbijter, zelfs voor wie de Vlaamse prent al zag. Daar houdt het overigens niet bij op: Van Looy bereidt op dit moment een Amerikaanse remake voor. Benieuwd of de mayonaise ook een derde keer pakt.

Peter Janssens