Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Iedereen durft wel eens – bewust of onbewust, dat laten we in het midden – de waarheid naast zich te leggen, maar vroeg of laat word je toch verplicht om een blik in de spiegel te werpen en toe te geven aan wie je werkelijk bent. Een les die de hoofdpersonages van het Franse kleinood ‘Les Petits Mouchoirs’ trekken uit het ongeluk van hun goede vriend Ludo, die als gevolg van een zwaar motoaccident in coma is beland en dus niet mee kan op de jaarlijkse vakantie die de rijke restaurateur Max (François Cluzet) voor zijn beste vrienden organiseert.

Eerst denken ze er zelfs nog aan om de trip af te gelasten, maar wanneer iemand opmerkt dat Ludo dat wellicht zelf niet gewild had, gaat hij toch door. Zij het in verkorte vorm: geen drie weken deze keer, maar twee zullen ze doorbrengen in Cap Ferret, een schiereilandje voor de kust van Bordeaux. Wat een zorgeloze zomer moet worden, ontaardt mede door het accident van Ludo in een maalstroom van emoties. Zo gaat Antoine (Laurent Lafitte) gebukt onder een gebroken hart, wanneer zijn grote liefde sinds elf jaar voor een ander lijkt te kiezen. Televisieacteur Eric (Gilles Lellouche) gaat het professioneel voor de wind, maar privé slaagt hij er niet in zijn vriendin Lea (Louise Monot) van zijn ernstige intenties te overtuigen. Getrouwd koppel Vincent (Benoît Magimel) en Isabelle (Pascale Arbillot) moet dan weer lijdzaam toekijken hoe de passie uit hun relatie lijkt te luwen, niet in het minst omdat Vincent een latent homoseksuele kant van zichzelf ontdekt. En Marie (Marion Cotillard) worstelt met een algemeen mannenprobleem.

‘Les Petits Mouchoirs’ zoomt in op de kleine dingen des levens, en doet dat zo geloofwaardig dat je niet anders kan dan aangegrepen worden wanneer 154 minuten na de start de eindgeneriek over het beeld rolt – na één van de meest aangrijpende eindscènes die de afgelopen twaalf maanden aan je netvlies gepasseerd zijn. De kans dat je die zakdoeken uit de titel aan het eind nodig hebt, is dan ook niet gering. Maar uiteraard verwijst de titel daar niet naar. Vrij vertaald betekent ‘les petits mouchoirs’ immers zoveel als ‘leugentjes om bestwil’, de sluiers die elkeen rond zijn/haar persoon heeft hangen en die tijdens deze zomer allemaal zullen vallen. Als Engelse titel kreeg de prent niet toevallig ‘Little White Lies’ mee.

In de regiestoel zetelt Guillaume Canet, die eerder imponeerde met de thriller Ne Le Dis À Personne. Ditmaal gooit hij het ook een heel andere boeg. Deze ‘The Big Chill’ op zijn Frans moet het niet hebben van een vaste genremotoriek, maar freewheelt volledig op de grillen van zijn veelgelaagde en herkenbare karakters. Als regisseur is dat een stuk moeilijker te controleren, maar Canet blijkt een volleerd improvisator. Of zo voelt het toch aan. Van ‘Les Petits Mouchoirs’ gaat een ongelooflijke spontaniteit uit, waardoor je zelf in een mum van tijd betrokken raakt bij de lotgevallen van de op de proef gestelde vrienden.

Het helpt natuurlijk niet weinig dat al die personages vertolkt worden door acteurs die van wanten weten. De immer overtuigende François Cluzet beroert menig maal de lachspieren als gewoontedier annex zenuwpees Max, Gilles Lellouche spreekt de romanticus in ieder van ons aan als amoureuze losbol Eric en Benoît Magimel belichaamt geloofwaardig de twijfelende dertiger, die gesetteld in het leven lijkt te staan, maar dat emotioneel geen plaats weet te geven. En dan zijn er nog een aantal sterke vrouwen, die in geen honderd jaar voor dat mannelijk geweld hoeven onder te doen – met op kop Marion Cotillard als schijnbaar zelfverzekerde, maar tegelijk tengere Marie. Een warm aanbevolen trance de vie kortom.

Peter Janssens