Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Drie jaar geleden plaatste Braziliaans cineast Fernando Meirelles z’n naam definitief op de filmkaart met ‘Cidade De Deus’, een commercieel en kritisch succes over gangsterbendes in de sloppenwijken van Rio De Janeiro. Het was dus likkebaardend uitkijken naar z’n opvolger ‘The Constant Gardener’, een politieke thriller, die nu al getipt wordt als één van de grote kandidaten voor de aanstormende Oscars.

Wanneer activiste Tessa Quayle (Rachel Weisz) op brutale wijze in Kenia vermoord wordt, start haar echtgenoot, de Britse diplomaat Justin Quayle (Ralph Fiennes), een verbeten zoektocht naar de moordenaar. Hij reist de wereld rond en ontdekt al snel dat de dood van z’n vrouw deel uitmaakt van een illuster complot, waarin invloedrijke multinationals, de lokale autoriteiten en z’n eigen ambassade de boventoon voeren. Justin wil koste wat het kost Tessa’s naam zuiveren en haar onderzoek afronden, ook al dreigt hij hierbij zelf het loodje te leggen.

Het voornaamste verwijt dat we ‘The Constant Gardener’ kunnen maken is dat hij qua verhaal nogal schippert tussen twee polen zonder één van de twee tot in de puntjes uit te werken. In essentie vertelt deze op een succesvolle roman van John Le Carré gebaseerde verfilming een spannende, politieke thriller, maar op verscheidene momenten fungeert ‘The Constant Gardener’ als een sociaal pamflet, dat een aanklacht wil brengen tegen het voortdurende onrecht in het Afrikaanse continent. Natuurlijk bevat de prent enkele schrijnende, realistische scènes, maar al snel hebben we de indruk dat Meirelles’ sociale boodschap ondergeschikt staat aan z’n visuele bombarie.

Het moet echter gezegd; weinigen kunnen een camera hanteren zoals Meirelles, zijn mise-en-scène behoort ongetwijfeld tot de mooiste van het jaar en bij het thrillergedeelte werkt deze adembenemende fotografie wonderwel. Ook de subplot over Tessa’s onderzoek is op intelligente wijze doorheen de film verweven. Ralph Fiennes is immer solide en ook in ‘The Constant Gardener’ staat hij uitstekend zijn mannetje. Ook Rachel Weisz is prima, al wordt haar rol soms nogal ongelukkig naar de achtergrond verwezen. De voornaamste bijrollen zijn weggelegd voor een ietwat mager uitvallende Danny Huston en een knappe Bill Nighy, die bewijst ook in niet-komische films goed uit de verf te komen. Met ‘The Constant Gardener’ betaalt Meirelles nog steeds leergeld als cineast, maar als eerste internationale vingeroefening kan deze bij momenten nagelbijtend spannende prent beslist tellen.

Peter Janssens