Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Amer
De tijd dat buitenlandse horrorfans ons vlakke landje enkel wisten te situeren door Harry Kümels uit 1972 stammende ‘Daughters Of Darkness’ of van het internationaal door Troma verdeelde ‘Rabid Grannies’ (1988) ligt definitief achter de rug. Of dat zou toch moeten: de giallohommage ‘Amer’ van de Waalse Hélène Cattet en Bruno Forzani is immers met zoveel liefde en vakmanschap gemaakt dat het zonde zou zijn als nichefans waar ook ter wereld verstoken zouden blijven van dit op diverse festivals uitstekend onthaalde filmpje.
Het giallogenre werd internationaal vooral bekend door Dario Argento die in de jaren zeventig en tachtig een paar onvervalste klassiekers draaide. Titels als ‘Profondo Rosso’, ‘Suspiria’, ‘Inferno’ en ‘Tenebrae’ doen ongetwijfeld belletjes rinkelen bij de echte fan, maar tegelijkertijd weet die echte fan dat het genre meer in zijn mars heeft dan die Argentocatalogus. Vooral in de jaren zestig, zeventig en tachtig draaide de machine in Italië op volle toeren en spoelden er op het strand van de filmminnende wereld scheepsladingen sfeervol gedraaide horrorthrillers aan waarin veelal een seriemoordenaar rondwaarde die het vooral op vrouwen had voorzien en zijn slachtoffers vaak op de meest gruwelijke wijze om het leven bracht. De karakteristieken van de giallo worden door Cattet en Forzani stuk voor stuk uitvergroot: lange scènes zonder dialoog, een belager met zwarte handschoenen, felle kleuren, close ups en bombastische muziek, een subtekst rond (seksuele) frustraties en verlangens, ‘Amer’ heeft het allemaal. Vooral de liefhebbers van close-ups van ogen en pupillen worden op hun wenken bediend. Quentin Tarantino was er alvast ook door gecharmeerd, daar hij de film opnam in zijn top twintig-lijstje dat vorig jaar door The Hollywood Reporter werd vrijgegeven.
Cattet en Forzani hebben het zich niet makkelijk gemaakt. Om te beginnen is dit een liefdesbetuiging aan een genre dat niet op het grote publiek mikt, maar wel op die onderlaag die een boon heeft voor B tot Z-films. En voorts kozen ze niet voor een voor de hand liggende horrorthriller, maar voor een scenario dat zich vooral richt op de psyche van een zekere Ana, die we volgen doorheen drie stadia van haar leven. Als kind wordt ze door haar ouders liefdeloos opgevoed in een majestueus huis waar ze in de ban is van een al dan niet dode grootvader en een gesluierde vrouw waarvan we vermoeden dat het haar grootmoeder is. Als opengebloeid tienermeisje brengt ze het hoofd van heel wat geile manspersonen op hol en als volwassen vrouw wordt ze gestalkt door een moordenaar die al dan niet enkel in haar verbeelding bestaat. Cattet en Forzani leggen niets uit, en veel (zoniet de volledige film) is voor interpretatie vatbaar. Waardoor je ‘Amer’ ook kan bekijken als een eerbetoon aan Lynch of Polanski, zij het dan wel aan de kook gebracht volgens de unieke gialloreceptuur. Zeker omdat er geen enkele substantiële dialoog in de film zit, maar alles steunt op de kracht van het beeld. Ook de muziek is schaars geïncorporeerd, zij het wel op een meesterlijke manier: de soundtrack bestaat volledig uit originele stukken (onder andere van Morricone) die uit klassieke giallo’s uit het begin van de jaren zeventig werden geleend.
‘Amer’ is wat ze in het mooi Engels an acquired taste noemen. Ofwel vind je er geen bal aan en beschouw je dit als het arty farty equivalent van een opdrogende koeienvlaai, ofwel voel je je als een muziekliefhebber die het digitale tijdperk afzweert en de groeven van een (oude) vinylplaat koestert als betrof het de gouden graal, al dan niet in het originele houten doosje. Ons advies: probeer je te laten verrassen door het lef van Cattet en Forzani en een fascinerende filmtaal met ongemeen mooie beeld- en kleurencomposities zijn je deel. Weet wel dat het eigenlijke kijkgenot af en toe wordt ontkracht door een te academische en berekende aanpak en dat zelfs de gore momenten tijdens de climax overgestileerd zijn. Al snijdt het traditionele vlijmscherpe scheermes er niet minder diep door.