Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Arthur 3: The War Of The Two Worlds
De jaren tachtig hadden meer in hun entertainmentmars dan nektapijten alleen. In de muziek konden we kennismaken met de geföhnde new romantics en uit Frankrijk kwamen ons pelliculegewijs heel wat filmpjes toegewaaid onder de noemer cinema du look. Een van de vaandeldragers van die stroming was Luc Besson, die scoorde met ‘Subway’ en ‘Le Grand Bleu’. Halverwege de jaren negentig keerde Besson zijn gelakte kar naar bombastische actiecinema en Hollywood, en pas in 2005 waagde hij zich met ‘Angel-A’ nog eens aan een film die het etiket ‘stijl boven substantie’ verdiende.
Of Besson ooit nog terugkeert naar zijn roots, blijft koffiedik kijken. Zeker omdat hij tegenwoordig zowel als producent en als regisseur vooral commercieel mikt. Getuige daarvan zijn Arthur-trilogie: opgestart in 2006 met ‘Arthur And The Minimoys’ (ook bekend als ‘Arthur And The Invisibles’), met een vervolg in 2009 (‘Arthur And The Revenge Of Maltazard’) en afgerond met dit laatste deel (‘Arthur And The War Of The Two Worlds’).
De Arthur-films zijn gebaseerd op een kinderboek dat Besson in 2002 publiceerde en mixen live action met computeranimatie. Besson pakte de zaken van meet af aan ambitieus aan: met een budget van 65 miljoen euro was de eerste Arthurfilm destijds de duurste Franse film ooit (inmiddels is hij op dat gebied overklast door ‘Asterix Aux Jeux Olympiques’). Al brak de Arthurfilm geen potten aan de Amerikaanse kassa’s, toch volgden er twee sequels (waarvan de laatste in Amerika zelfs geen release meer kreeg in de zalen). Een economisch-logische stap, daar de films in Frankrijk en grote delen van Europa wel scoorden.
Centraal staat de tienjarige snaak Arthur (Freddie Highmore) die in de eerste film in de tuin van zijn grootmoeder (Mia Farrow) een schat opgroef waarmee de oude vrouw haar onteigening kon tegengaan. Hij vond er ook de toegang tot de wereld van de Minimoys, een dwergvolk dat hem verkleinde tot een van hen, zodat hij hen kon helpen in hun strijd tegen de afvallige Maltazard. Een strijd die lang en hard is, zo blijkt: op het eind van de tweede film slaagde een groot geworden Maltazard erin om naar de mensenwereld te vluchten en Arthur op te sluiten bij de Minimoys. In dit derde deel probeert Arthur samen met dappere Minimoys alsnog de snoodaard te stoppen: samen met prinses Selenia en prins Betameche zoekt hij een manier om ook naar de mensenwereld te kunnen en te verhinderen dat Maltazard er de heerschappij verovert. Wat meteen betekent dat hij terug groot moet worden en Maltazards zoon Darkos te slim af moet zijn.
De derde ‘Arthur’-film gaat verder waar de tweede ophield en was dus nodig om de trilogie af te ronden. Maar echt geïnspireerde cinema levert dit verplicht nummertje niet op. Dat animatie niet Bessons forte is, was al duidelijk van bij de eerste film, maar die prent was nog fris en nieuw genoeg om van een geslaagd experiment te spreken. Twee films verder is het vuur uit de serie: Besson voegt niets wezenlijks meer toe en zijn pogingen om een klassieke kinderreeks te maken die de tand des tijds kan doorstaan overtuigen meer niet dan wel. Zelfs de oude Disneyslapstickkomedies uit de jaren zestig en zeventig hebben vaak nog meer charme dan deze lauwe hap. Fantasievolle kindertjes zullen hier waarschijnlijk niet echt om malen en best wel genieten van de elfenstrijd. Volwassen flatscreenkinderen zullen meer doorzettingsvermogen nodig hebben, al vinden die misschien wel hun soelaas in de originele Engelse versie waar zowel Lou Reed als Iggy Pop de klankband sieren (respectievelijk als Maltazard en Darkos).