Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rien À Declarer
Je kan het Dany Boon niet verwijten dat hij zich voor ‘Rien À Declarer’ beroept op hetzelfde recept als ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’. Daarvoor was het succes van die cultuurclashfarce net iets te verpletterend. Meer dan 20 miljoen Fransen trokken naar de bioscoop voor het sympathieke relaas van een vooringenomen postbeambte die tegen zijn zin naar Nord-Pas-de-Calais wordt gestuurd om er te ontdekken dat de lokale bevolking helemaal niet de ongemanierde boeren zijn waarvoor ze verweten worden. Ook Boons nieuwste predikt een gelijkaardige boodschap van verdraagzaamheid.
Stond die boodschap in Boons voorganger nog met beide voeten in Franse bodem, dan trekt de volkskomediefilmer die ditmaal een stuk breder. ‘Rien À Declarer’ mag zich dan wel afspelen op het grensgebied tussen Frankrijk en België, de conflictsituaties waarin hij zijn personages plaatst, zijn universeel en toepasbaar op elke natie die met een andere in strijd ligt. Wie moeite doet om de onbekende andere beter te leren kennen, ontdekt immers vaak iets heel anders dan de vooroordelen dicteren. Cynici zullen Boon beslist een zekere naïviteit aanwrijven, maar het belet hem niet om die aan te boren voor in de eerste plaats een leuke komedie.
Centraal staan twee douanebeambten die te horen krijgen dat hun douanepost op de grens Courquain/Koorkin per 1 januari 1993 opgeheven zal worden en dat ze samen de eerste gemengde Frans-Belgische vliegende grenswachtbrigade vormen. Voor Belg Ruben Vandevoorde (Benoît Poelvoorde) – francofoob in hart en nieren – de levende hel, voor zijn Franse collega Mathias Ducatel (Dany Boon) echter de ideale gelegenheid om zich bij Ruben in de smaak te werken. Mathias heeft immers al een jaar een geheime relatie met Rubens zus en het kot zou te klein zijn mocht hij erachter komen dat zijn zus vrijt met een Fransoos. Maar wat als die Fransoos zijn eigen partner is die hij tijdens het werk steeds meer en meer is gaan waarderen en zelfs op het familiekerstdiner inviteert?
‘Rien À Declarer’ mag dan al geënt zijn op dezelfde formule als ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’ (een provinciaal dorpje, culturele grapjes, een romantisch verhaaltje met Shakespeareaanse hindernissen, etc.), toch zal enkel wie niet verder kijkt dan de neus lang is dit veroordelen tot een goedkoop doorslagje. Moest zijn voorganger het meer hebben van een hoog feel good-gehalte, dan brengt Boon met zijn nieuwste veeleer een ode aan de ouderwetse Franse kluchtencinema met Louis De Funès. Zo beroept Poelvoorde zich op een analoge waaier tics en trucs waar je alleen maar voor of tegen kan zijn en lijken de klunzige boeven (er is ook nog een subplotje rond een stel malafide drugssmokkelaars) weggelopen uit de eerste de beste cartoon.
Voor de Belgische kijker heeft ‘Rien À Declarer’ bovendien nog een (onbedoeld) actueel toemaatje, daar de intolerante houding tussen Fransen en Belgen (Poelvoordes karakter noemt de Fransen steevast ‘les camemberts’, terwijl Boons personage Belgen imiteert met spottende, extra dik aangezette accenten) zeker parallellen oproept aan de hedendaagse politieke patstelling. Een mens vraagt zich spontaan af of het er tijdens de communautaire gesprekken ook zo aan toegaat. Al verdenken we er Elio Di Rupo niet van dat hij er met de zus van Bart De Wever vanonder wil. Afijn, we wijken af.
Feit is dat Boon het opnieuw klaarspeelt om een crowdpleaser af te leveren, die enkel de grootste azijnpisser geen glimlach op het gelaat zal kunnen toveren. De cast is unaniem voortreffelijk (Poelvoorde bewijst met een bewust theatrale vertolking nog maar eens waarom hij het als Belg zo goed doet in Frankrijk en Boon is alweer zijn charmante zelve), de verschillende verhaallijnen manoeuvreren uitstekend doorheen elkaar tot ze in de uitzinnige finale allemaal tezamen komen én Boon tovert wederom een aantal instant-klassieke scènes uit zijn mouw (het kerstdiner! de letters op de ambulance!). Waardoor deze ‘botsende culturen’-komedie als een uiterst chouette komedietje voor het hele gezin over de eindmeet bolt.