Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het gaat niet goed met de carrière van Joel Schumacher en dat heeft hij helemaal zelf in de hand gewerkt. Van iemand die na ‘Batman & Robin’ alsnog een tweede kans krijgt, zou je toch verwachten dat hij zijn projecten iets selectiever gaat uitkiezen, maar nee. Het nieuwe millennium heeft de cineast van classics als ‘St. Elmo’s Fire’, ‘The Lost Boys’ en ‘Falling Down’ alleszins nog maar weinig goeds (uit)gebracht. En het ziet er niet naar uit dat deze ‘Twelve’ daar verandering in zal brengen.

Misschien heeft het er wel mee te maken dat Schumacher zich sinds de eeuwwisseling zo nodig probeert heruit te vinden, zij het zonder succes. Op zijn cv mogen dan wel films als ‘The Phantom Of The Opera’ en ‘Blood Creek’ prijken, die prenten maakten vooral pijnlijk duidelijk dat musicals noch horrorfilms zijn dada zijn. En ook deze suffe romanadaptatie betekent voor de inmiddels 71-jarige filmmaker een uitstap op een terrein dat eigenlijk het zijne niet is. Waardoor ‘Twelve’ vooral aanvoelt als willen, maar niet kunnen. Of als een Gus Van Sant zonder de rake observaties, een Bret Easton Ellis zonder de poignante dialogen of een Larry Clark zonder de gratuite tienerseks. Oké, dat laatste is misschien niet zo erg.

Maar je begrijpt uiteraard waar we naartoe willen: ‘Twelve’ is een mix van ‘Paranoid Park’, ‘The Rules Of Attraction’ en ‘Kids’, zonder ook maar één keer het idee te wekken dat je hier met een instant-classic in het ‘verloederde jeugd snuift, drinkt en neukt erop los’-genre te maken hebt. Om te beginnen is het verhaal één groot cliché. Een jonge drugsdealer (‘Gossip Girl’-hunk Chace Crawford) besluit te kappen met school en zich volledig op zijn carrière als dealer toe te spitsen. Eén drug wil hij echter niet verhandelen: het nieuwe ‘twelve’. Maar toch is het precies die drug die zijn leven, en dat van enkele van zijn steenrijke en hyperverwende tienerklanten zal beïnvloeden. Met alle gevolgen van dien.

‘Twelve’ is gebaseerd op het gelijknamige boek van Nick McDonell, die op moment van publicatie amper 18 jaar oud was. Aan veel diepgaande levensbeschouwingen hoef je je dus niet te verwachten, eerder aan cynisch geneuzel van iemand die met de mentaliteit van zijn eigen generatie in de knoop lijkt te liggen. Om dat geneuzel naar de film te vertalen vond Schumacher er niet beter op om zich te beroepen op een continu aanwezige voice-over, die bij elk personage of gebeurtenis zoveel tekst en uitleg geeft dat je als kijker nooit zelf aan het denken mag. Nu mag de grauw klinkende stem van Kiefer Sutherland een fijne keuze zijn om die alwetende verteller van vocale ondersteuning te voorzien, na een poosje ben je geneigd om naar de ‘mute’-knop te zoeken. Alleen riskeer je dan helemaal het noorden kwijt te raken.

Want hoewel de voice-over te prominent aanwezig is, is het de enige weg waarlangs de prent een poging tot karakterdiepgang onderneemt. Ook al uit zich die door wanneer een personage in beeld is alles te vertellen wat je moet weten om zijn handelingen te begrijpen – op afstandelijk-neerkijkende wijze dan nog wel. Sowieso is het al een hele karwei om je door het ‘lege doos’-scenario te wurmen, maar dat neerbuigende toontje maakt het daarbovenop verdomd lastig om zelf ook maar iets om de personages te geven. De vertolkingen van o.a. Rory Culkin, 50 Cent en Emma Roberts bieden helaas ook al weinig soelaas.

Peter Janssens