Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Aan alles komt een eind. Ook aan de verfilmingen van J.K. Rowlings Harry Potter-boeken. Vier jaar nadat de fans zuchtend en ontroerd de laatste pagina van het zevende en laatste boek konden omslaan, gaat nu eveneens het filmlicht definitief uit met de verfilming van het laatste deel van ‘Harry Potter And The Deathly Hallows’. De reden dat het finale boek in twee delen werd verfilmd, is uiteraard genomen uit economisch standpunt en laat zo de ettelijke miljoenen Potter-fans twee keer langs de kassa passeren. Eerlijk is echter eerlijk, het valt niet te loochenen dat de beslissing ook uit kwalitatief standpunt geen slechte zet was. In plaats van de ruim zevenhonderd pagina’s van Rowlings epistel in drie uur samen te proppen, is er met twee films heel wat meer adem- en beenruimte. En die ruimte zorgt ervoor dat ‘Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 2’ meteen één van de beste en meest uitgewerkte films uit de serie is.

De climax van de Harry Potter-saga wordt immers niet vlug vlug afgehandeld, maar handelt de confrontatie tussen Harry en Voldemort (Ralph Fiennes die voor de eerste keer echt voluit mag en kan gaan) met de nodige honneurs af. Precies waar de generatie filmliefhebbers die met Harry Potter is opgegroeid (de acht films werden er op tien jaar doorgedraaid) recht op heeft en ongetwijfeld zat op te wachten.

Vanaf de allereerste scène na het titelbeeld is duidelijk dat David Yates (de vaste regisseur van de reeks sinds ‘Harry Potter And The Order Of The Phoenix’) mikt op een explosieve laatste akte. In een sfeervol beeld zweven de death eaters rond Hogwarts, en slaat Severus Snape (Alan Rickman) het tafereel gaande met een blik die zowel blijdschap als angst etaleert. Waarom die blik zo is, wordt later nog duidelijk, want uiteraard worden in deze afsluitende Potterfilm nog heel wat vragen beantwoord en mysteries uitgeklaard. Yates weet hoe hij zowel de jongere als oudere Potter-fans op hun wenken kan bedienen: met scènes die niet te griezelig zijn, maar toch genoeg vlees rond de botten hebben om niet als infantiel te worden beschouwd. In die optiek is de reeks mooi mee geëvolueerd met de boeken van Rowling die ook de sprong van kindermonsters naar door en door slechte duistere magiërs namen. Yates etaleert zijn kunnen onder meer met de beste drakenscène uit de reeks, al is het echte orgelpunt toch de lange aanval op Hogwarts, misschien zelfs wel het klapstuk van de volledig serie.

Vooraleer de aanval op Hogwarts uitmondt in de onvermijdelijke slag tussen Harry Potter en Voldemort staat er echter nog heel wat te gebeuren. Harry is samen met Ron en Hermione nog steeds op zoek naar de resterende Horcruxes (relieken die een stuk van Voldemorts ziel bevatten) en een daarvan zit verstopt in een wel heel diep ondergronds verborgen bankkluis van Bellatrix Lestrange (Helena Bonham-Carter). Ook de scène waarin het dapper drietal de kluis binnendringt om de relikwie te vinden is een mooi uitgebalanceerd stuk fantasycinema.

Of hoe ‘Harry Potter And The Deathly Hallows: Part 2’ de beperkingen van de reeks (een overvloed aan personages die even opduiken, een fragmentarisch verloop) ditmaal knap weet te omzeilen en finisht als een volwassen prent die iedereen van 9 tot 99 zou moeten weten te verblijden (zelfs met eventuele afrondingen naar boven en beneden). Wedden dat er velen een traantje zullen plengen na de laatste fade out? Zelf houden we het minder sentimenteel en gooien we er ter compensatie vier zuurverdiende sterren tegenaan. Al bij al een passend verdict voor dit eind van een megablockbustertijdperk.

Simon Couwens