Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Zijn naam is Winch. Largo Winch. Ontsproten uit het brein van België’s bekendste stripscenarist Jean Van Hamme en eind jaren zeventig de hoofdpersoon in een romanreeks. Daar Van Hamme zich voornamelijk toelegde op stripscenario’s (ook ‘Thorgal’ en ‘XIII’ zijn van zijn hand) stierven de (trouwens niet erg succesvolle) romans een vroege dood. Later viste Van Hamme zijn held terug op voor een stripreeks die wordt getekend door Philippe Francq. En dit keer had Largo Winch wel succes: dusver zijn er zeventien albums verschenen in een reeks die vooral in ons land en in Frankrijk als zoete broodjes over de toonbank gaat. Inmiddels is Winch ook in niet-stripvorm aan een internationale opmars bezig, en maakte de stoere macho zijn opwachting in een tv-reeks (die er na over twee seizoenen gespreide 39 afleveringen de brui aan gaf) en twee films. Al lijkt ook hier het succes zich vooral te beperken tot Frankrijk en een paar andere Europese landen: in Amerika lopen ze vooralsnog niet storm voor onze playboy-miljonair, maar door onder meer het casten van Sharon Stone in deze tweede Largo Winch-film wordt daar door de rechtenhouders alvast naarstig aan gewerkt.

Largo Winch (geboren als Largo Winclaz) laat zich gedeeltelijk vergelijken met James Bond. Vooral qua attitude dan. Largo is immers geen spion, maar een wees die na de dood van zijn adoptievader Nerio aan het hoofd komt te staan van het zakenimperium W, en in die hoedanigheid net als 007 in contact komt met heel veel lijpe en gevaarlijke vijanden, bergen vrouwelijk schoon en ook al eens een stapje in de wereld zet.

De eerste Largo Winch-film uit 2008 baseerde zich grotendeels op de eerste vier stripalbums. Deze sequel haalt de inspiratiemosterd bij albums zeven (‘De Burcht Van Makiling’) en acht (‘Het Uur Van De Tijger’). Largo besluit Groep W te verkopen om met het geld daarvan een humanitair fonds op te richten. Net op de dag dat de verkoop rond is, wordt hij echter beschuldigd van misdaden tegen de menselijkheid. Meer bepaald dat hij betrokken was bij een moorddadige raid op een dorp in Birma. Om zijn onschuld te bewijzen en zijn tegenstanders een hak te zetten ziet Largo zich verplicht om de confrontatie met zijn verleden aan te gaan in de jungle van Birma. Wat meteen de internationale ondertitel ‘The Burma Conspiracy’ van dit filmpje verklaart.

De regie is net als bij de eerste Largo Winch-film in handen van de Fransman Jérôme Salle. Hij is ook de scenarist/regisseur van ‘Anthony Zimmer’ (2005) de film die model stond voor de door Angelina Jolie en Johnny Depp bevolkte luxeflop ‘The Tourist’. Net zoals in de vorige prent zoekt Salle zijn heil in een nogal tamme en oppervlakkige actieregie. Hij gaat hij voor zoveel mogelijk op Hollywoodleest geschoeide actie en zo weinig mogelijk substantiële plot. Salle presenteert achtervolgingen (de film trapt af met een autoachtervolging in een voormalige Sovjetrepubliek) en knok- en schietpartijen a gogo, en laat de camera meedraaien dat het een lieve lust is. Op het puntje van de zetel beland je er niet door. Je krijgt eerder het gevoel om plots Chuck Norris in jaren tachtig-outfit tegen het lijf te lopen, zich verwonderdend afvragend waarom alles toch niet macho-overzichtelijker in beeld is gebracht. Of Stallone, die heeft ook ervaring in Aziatische decors.

Wie toch nieuwsgierig is hoe een van onze nationale striptrotsen het doet op het witte doek, of wil zien hoe Sharon Stone (gecast als procureur bij een internationaal gerechtshof) haar lichaamspose uit ‘Basic Instinct’ parodieert of via ons land over Zwitserland, Duitsland, Engeland en Frankrijk wil globetrotten naar Hong Kong en Thailand zit hier vast wel twee uur zoet. Wie op zoek is naar een boeiend verhaal waarin de adrenaline niet verschraald ruikt, zoekt zijn actieheil beter ergens anders.

Simon Couwens