Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Anh Hung Tran is een naam die vooral bij liefhebbers van Aziatische arthousecinema een bel zal doen rinkelen. Getuige zijn cv met daarop titels als ‘The Scent Of Green Papaya’, ‘Cyclo’ en de Murakamiverfilming ‘Norwegian Wood’. In 2008 probeerde Tran om een actiethriller op poten te zetten, maar deze ‘I Come With The Rain’ daardoor toegankelijke cinema noemen is zeven maal zeven bruggen te ver.

Plotlijngewijs lijkt het aanvankelijk nochtans gesneden koek voor de liefhebbers van politiefilms en/of actiethrillers. Josh Hartnett is Kline, een agent uit Los Angeles die er de brui aangaf na een klopjacht van 27 maand op een seriemoordenaar (Elias Koteas) die zijn slachtoffers levend dissecteerde en hen vervolgens ombouwde tot kunstwerken die heel misschien wel een aparte expositieruimte in pakweg het Gentse SMAK zouden kunnen krijgen. Zowel de klopjacht op als de finale confrontatie met de moordenaar lieten emotionele littekens na bij Kline, die na zijn ontslag als politieagent aan de kost komt als privédetective. In die hoedanigheid reist hij naar Hong Kong, om er ene Shitao, de vermiste zoon van een biljonair op te sporen. Hij roept daarvoor de hulp in van zijn ex-collega Meng Zi die nu bij de politie in Hong Kong werkt. Het spoor leidt onder meer naar de lokale maffiabaas Su Dongpo en zijn aan drugs verslaafde vriendin Lili. De speurtocht loopt echter niet zonder incidenten: Klines herinneringen aan zijn geschifte nemesis spoken nog steeds door zijn hoofd, waardoor de speurtocht naar Shitao ook een gevaarlijke mindfuck dreigt te worden. Zeker omdat Shitao een soort Oosterse messias schijnt te zijn die mensen kan genezen door hen te omhelzen en daarbij hun wonden over te nemen.

Anh Hung Tran is een van de vele Oosterse cineasten die je niets moet leren over beeldcomposities en die de cursus stijlvol filmen als kind met de rijststokjes kreeg ingelepeld. Van publieksvriendelijk filmen heeft hij klaarblijkelijk minder kaas gegeten. Als er behalve Tran nog mensen zijn die deze arthousethriller volledig (willen of kunnen) begrijpen dan zijn het ofwel familieleden van Tran, hielenlikkers of zelf Jesusfiguren in spe. Tran mag ‘I Come With The Rain’ in het eerste kwartier dan wel opstarten als detectivethriller, erg lijkt de cineast niet geïnteresseerd in de machinaties van het genre. Na de nog enigszins rechtlijnig start evolueert het allemaal naar een ondoordringbaar metafysisch brouwsel over (religieus) martelaarschap, waarin hij zelfs een symbiose tussen Kline en Shitao creëert. De liefhebbers van Oosterse geweldcinema die alsnog besluiten deze film uit te zitten worden ook niet vergeten: getuige onder meer een scène waarin een dakloze wordt doodgeslagen met een hond. Eat your heart out, ‘A Clockwork Orange’.

Hoe Josh Hartnett hierin verzeild is geraakt mag God weten, maar aangezien de arme drommel zich dat constant zelf loopt af te vragen, is het alvast goede casting. Hij zit de halve tijd van de film naar bloederige foto’s te staren om zo beter te kunnen begrijpen waar Shitao is. ’t Zou bij Philip Marlowe geen waar geweest zijn. Bovendien lijkt zijn personage niet eens nodig voor het verhaal (‘I Come With The Rain’ kon perfect met allemaal Oosterse karakters zijn gemaakt), waardoor het casten van een Westers acteur vooral een manier lijkt om de film gemakkelijker internationaal gefinancierd en verkocht te krijgen. Misschien is dat ook wel de reden dat de soundtrack culturele kruisbestuivingmogelijkheden heeft: de eigenlijke score is van Gustavo Santaolalla (Oscarwinnaar voor ‘Brokeback Mountain’), maar de klankband bulkt ook uit van songs van Radiohead en aanverwante cultbands zoals Thee Silver Mt. Zion.

Om het met een cliché te zeggen: geen spek voor ieders bek dus, deze in religieuze symboliek gedrenkte detectivethriller. Of poging tot detectivethriller, we zijn er nog niet uit. Feit is dat ‘I Come With The Rain’ vooral het symbolisch verlangen naar een paraplu en waterbestendige regenjas oproept. Gevolgd door een broodnodige redemptie waarin we kunnen uitdruppelen bij een film die zich niet volledig in het navelstaarderig brein van een pretentieuze filmmaker bevindt.

Simon Couwens