Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wat als Freddy Krueger helemaal geen seriemoordenaar is, maar een verminkte man die telkens uit zijn slaap wordt gehaald omdat hij in de nachtmerries van tieners moet opdraven en dat zo beu is dat hij zijn slapende slachtoffers uit pure ergernis vermoordt? Wat als Leatherface geen gevaarlijke gek is, maar een onbegrepen jongeling die graag met een masker rondloopt en met kettingzagen jongleert en uit schrik voor de schreeuwende tieners op zijn erf de kettingzaag uit zelfbehoud begint te gebruiken? Kortom: wat als de seriemoordenaars in horrorfilms niet de slechte, maar eigenlijk de goede personages zijn?

Rond deze originele invalshoek brouwden debuterend regisseur Eli Craig (die mama mag zeggen tegen Sally Field) en scenarist Morgan Jurgenson een horrorkomedie die respectabele dosissen gore koppelt aan slapstick en op de kop gezette genreconventies. En die de setting van ‘Deliverance’ leent (zij het zonder kano’s en banjo’s) om het onbegrepen verhaal van Tucker (Alan Tudyk) en Dale (Tyler Labine) te vertellen. Twee heikneuters die wat tijd willen doorbrengen in hun nieuwe zomerhuis, daarbij genietend van een biertje en wat gehengel. Op weg daarheen kruisen ze het pad van zeven tieners met krokusvakantie. Een zevental dat al tal van horrorfilms heeft gezien, en een blik op het hillbilly-uiterlijk van Tucker en Dale is genoeg om het duo als seriemoordende vijand te zien. Zeker als Dale (leunend op een zeis) aan het benzinestation een praatje slaat met Allison (Katrina Bowden, een vaste waarde in de sitcom ‘30 Rock’). De wegen van de tieners en Tucker en Dale blijven elkaar kruisen, en de misverstanden blijven groeien. Als Allison tijdens het zwemmen van een rots valt, nemen Tucker en Dale haar mee naar hun huis om haar te laten recupereren. Haar vrienden denken echter dat ze door het tweetal is ontvoerd en belegeren het huis van Tucker en Dale. Die dan op hun beurt weer denken dat de tieners losgeslagen weirdo’s zijn, waarop ze besluiten zich met hand, tand en riek te verdedigen.

Zoals bij heel wat horrorkomedies het geval is, is het vooral lachen geblazen terwijl de premisse zich ontwikkelt. Het duurt een tijdje eer ‘Tucker & Dale Vs. Evil’ in de juiste plooien valt, maar dat komt vooral omdat de kennismaking met de alweer clichématig neergezette tieners nogal vlakjes is. Er wordt gepalaverd over bier, drugs en seks, en memorabel zijn de dialogen (of vertolkingen) niet te noemen. Wat op zich niet hoeft voor een speelse genre-oefening, maar Craig laat hier toch een kans liggen om boven de clichégrens uit te stijgen. De voorstelling van Tucker en Dale is beter: de manier waarop ze als kwaadaardige monsters worden aanzien terwijl het eigenlijk een paar onhandige lamme goedzakken zijn, levert geslaagde scènes op. Ook omdat Alan Tudyk en Tyler Labine goed gecast zijn als het onfortuinlijke tweetal.

Craig gaat niet voluit bij het etaleren van gore effecten en kiest voor beschaafd bloederige scènes die weinig verrassingen bieden voor iedereen met affiniteit voor het genre. Kwestie van duidelijk te maken dat het hier om tongue in cheek bloedvergieten gaat. Wat niet wegneemt dat de genreliefhebbers op hun wenken worden bediend: getuige een perfect getimede houtversnipperaarscène die enkel die uit ‘Fargo’ als zijn meerdere moet erkennen.

Na een uur begint ‘Tucker & Dale Vs. Evil’ helaas wat zonder stoom te raken: de ontknoping haalt het niet bij de opbouw en een nevenplot over echte moorden die ettelijke jaren terug in de buurt werden gepleegd tijdens een Memorial Day-weekend maakt de zaken nodeloos gecompliceerd. Zeker als die plotlijn integraal deel van de climax blijkt uit te maken. ‘Tucker & Dale Vs. Evil’ haalt dus niet constant hetzelfde niveau, maar de echte splatterfans laten zich de dipjes van deze splatstickprent ongetwijfeld niet aan hun hart komen en zullen graag tot aan het romantisch slotakkoord bij de les blijven.

Simon Couwens