Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Kan je een film maken waarin schrijnend menselijk leed anderhalfuur lang centraal staat en er nauwelijks verzachtende doekjes of zalvende oplossingen worden geboden? Blijkbaar wel, want ‘Rabbit Hole’ (dat draait rond het verdriet van ouders om hun in een verkeersongeval omgekomen kind) is er zo een. De thematiek van verkeersslachtoffers als trekhaak in drama’s is uiteraard niet nieuw, maar het gebeurt niet elke week dat een cineast/scenarist het aandurft om een film integraal op te hangen rond het rouwproces dat hier komt bij kijken. En zeker niet in wat gemakkelijkheidshalve commerciële Amerikaanse cinema wordt genoemd.

De toneelauteur David Lindsay-Abaire schreef rond het gegeven van rouwende ouders het toneelstuk ‘Rabbit Hole’ en kreeg er in 2007 zelfs een Pulitzerprijs voor. Lindsay-Abaire bewerkte zelf zijn toneelstuk tot scenario voor de filmversie van John Cameron Mitchell. Die hiermee nogal serieus afwijkt van wat hij hiervoor liet zien: de drag queen komedie ‘Hedwig And The Angry Inch’ (1998) en het welhaast pornografisch ensemblestuk ‘Shortbus’ (2006). De ruk van stoute jongenscinema naar het menselijk drama van ‘Rabbit Hole’ is op zijn minst opmerkelijk. Feit is alvast dat Mitchell zich een begenadigd cineast toont en van Lindsay-Abaires stuk een absorberende brok cinema heeft gemaakt.

Becca (Nicole Kidman) en Howie (Aaron Eckhart) moeten emotioneel zien te overleven nadat hun vierjarige zoon Danny werd overreden door een auto terwijl de jongen achter zijn hond rende. Becca wil na de rouwperiode vooruit in het leven en Danny’s kleren en speelgoed weggeven en ja, zelfs het huis verkopen en opnieuw beginnen. Dit in tegenstelling tot Howie die alles wil laten zoals het is, en elk klein detail dat hem eraan herinnert hoe het vroeger was wil koesteren als een relikwie. Howie wil zelfs een nieuw kind verwekken, maar Becca voelt zich niet klaar om opnieuw gemeenschap te hebben met haar echtgenoot. Becca en Howie bezoeken een zelfhulpgroep en ook daar is de perceptie verschillend. Becca vindt alles maar een slap en hypocriet gedoe, terwijl Howie naar de meetings blijft gaan, al dan niet omdat hij zich aangetrokken voelt tot Gabby, een andere vrouw met een rouwverwerkingsproces. Het hek is pas helemaal van de dam als Becca toenadering zoekt tot Jason (Miles Teller), de jongen die Danny doodreed. Zeker als Jason de ontbrekende link blijkt in Becca’s rouwproces en vice versa. Een psychologie waar Howie helemaal niet voor te vinden is.

Zelfs al zijn er focusverschillen tussen Mitchells versie en het toneelstuk, hij blijft vrij trouw aan het originele materiaal. De film is meer opgehangen aan het karakter van Becca, zonder echter daarbij Howie naar de achtergrond te verdringen. De echte ruggengraat blijkt eigenlijk de relatie tussen Becca en Jason, en niet zozeer die tussen Becca en Howie. Al blijft die uiteraard alomtegenwoordig, daar alle gebeurtenissen uit ‘Rabbit Hole’ als kettingschakels met elkaar verbonden zijn. Om het theatrale karakter wat te ontkrachten, kiest Mitchell uiteindelijk voor twaalf karakters, terwijl het er in het toneelstuk slechts vijf waren.

De reden waarom ‘Rabbit Hole’ nooit echt verzandt in sentimentele overkill zijn de vertolkingen van Kidman en Eckhart. Ze maken van hun personages mensen van vlees en bloed en het ietwat onvermijdelijke gemanipuleer klinkt nooit vals. Integendeel: heel wat scènes slaan de nagel op de kop en de manier waarop Mitchell eenvoudige details omtovert in door merg en been snijdende tragiek (de scène waarin Eckhart infiltreert tijdens de rondleiding door zijn huis dat te koop wordt aangeboden) zorgen voor een uppercut die meer wel dan niet naar de keel grijpt. En dan ook nog eens eindigt met een ingetogen slotakkoord dat zowaar een – welgekomen – sprankel hoop herbergt.

Simon Couwens