Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een mammoet oogt gevaarlijk aan de buitenkant, maar is zacht van binnen. En is dus eigenlijk een goede lobbes. Zo leert nichtje Solange (Miss Ming) ons in deze prent, maar voor iedereen die de ‘Ice Age’-trilogie heeft gezien of zich één van zijn vroegste levens nog herinnert, is dat niet echt wereldschokkend nieuws. De metaforische titelverklaring wordt trouwens met hand en tand uitgelegd: hoofdpersonage Serge Pilardosse (Gérard Depardieu) lijkt wel een incarnatie van een vervaarlijk ogende lamme goedzak, en rijdt dan nog eens rond op een authentieke Münch Mammuth-motor. Duidelijker kan het niet.

Serge zag zijn leven gevuld met twaalf stielen en dertien ongelukken. Zijn eerste grote liefde kwam om in een verkeersongeval, en zijn verdere levensloop die langs verschillende baantjes leidde, heeft hij ietwat apathisch ondergaan. Op zijn zestigste verjaardag is het tijd om met pensioen te gaan (zijn laatste job was in een varkensslachterij), alleen weet Serge niet echt wat met zijn tijd te doen. Of hij zou de puzzel van tweeduizend stukjes moeten maken die hij als gouden handdruk bij zijn afscheid kreeg (één van de vele ‘In De Gloria’-momenten uit de film). Totdat zijn vrouw Catherine (Yolande Moreau) hem erop wijst dat zijn pensioenpapieren niet volledig in orde zijn, en hij eigenlijk een werkattest zou moeten hebben van zijn vorige werkgevers. Waarop Serge op zijn Mammuth klimt om een deel van zijn verleden op te sporen. De tocht beperkt zich echter niet tot vroegere bazen of collega’s, maar leidt ook naar ontmoetingen met oude vrienden en familieleden en uiteindelijk naar een confrontatie met zichzelf.

‘Mammuth’ is het geesteskind van Gustave de Kervern en Benoît Delépine, twee Fransen met een boon voor atypische roadmovies. Dat werd al duidelijk in hun gesmaakte regiedebuut ‘Aaltra’ uit 2004 waarin ze ook acteerden als twee gehandicapten die al liftend in hun rolstoel naar Finland willen trekken om de fabrikant van een dorsmachine een proces aan te doen. De gortdroge humor die ze toen omhelsden is nog steeds van de partij in ‘Mammuth’, dat zich laat bekijken als een iets meer gepolijste neef van die prent. Volledig opgehangen rond Depardieu, die zich net als in Jean Beckers ‘La Tête En Friche’ laat opvallen in een lowbudgetproductie waarin hij een ietwat zonderling figuur mag neerzetten. Wat niet wil zeggen dat de Kervern en Delépine zich enkel maar concentreren op Depardieu. Ook de nevenpersonages krijgen de kans om zich op de voorgrond te wurmen. De leukste scène (waarin Yolande Moreau en een collega een plan beramen om een gsm-dievegge een lesje te leren) heeft zelfs niet eens iets met Depardieu te maken.

Geen gebrek aan goede bedoelingen van De Kervern en Delépine om een coherent geheel af te leveren, maar echt slagen doen ze niet in die missie. De insteek is een dramatische zoektocht van een man naar zichzelf, die zich zelfs geconfronteerd ziet met visioenen waarin het bebloede lijk van zijn ex (cameo van Isabelle Adjani) verschijnt. Voor de uitwerking zoekt het duo echter heil in droge humor en bizarre zijsprongen. Sommige passages schieten in de roos (Benoit Poelvoorde heeft een leuke cameo als agressieve strandjutter), andere lijken dan weer uit een ander universum te komen (de masturbatiescène met Depardieu en Albert Delpy). En dat ander universum zorgt ervoor dat dit filmpje iets te vaak ontspoort en zich eerder profileert als een wisselvallige collectie van sketches dan als een stevig aan elkaar gehecht geheel.

Wat nog duidelijker wordt in de verschillende stijlen waar De Kervern en Delépine voor gaan: zo doorspekken ze de tocht van Depardieu met super 8-beelden die de melancholie naar een ver verleden symboliseren. Een gimmick die voor iets meer diepgang zou moet zorgen, maar er eigenlijk enkel maar voor zorgt ‘Mammuth’ daardoor nog meer op een samenraapsel van ideeën lijkt. En dan nog een die eindigt op een te vlakke en vergezochte eindscène die extra benadrukt dat dit een prent is die zijn potentieel om te ontroeren en te verrassen niet volledig waarmaakt.

Simon Couwens