Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Zack Snyder wierp zich sinds zijn debuut (een geslaagde remake van/hommage aan George A. Romero’s apocalyptisch zombiemeesterwerk ‘Dawn Of The Dead’) in 2004 meteen op als angry young man binnen het hyperkinetische beuk- en ramgenre. Een status die werd bekrachtigd door het wereldwijde succes van zijn digitaal aangedreven verfilming van de comic novel ‘300’ twee jaar later. In 2009 had hij niet het verhoopte succes met de verfilming van de cult comic ‘Watchmen’, maar dat kwam eerder door de hoge verwachtingen dan door de kwaliteit van de prent. Na een uitstapje naar het animatiegenre met de uilenfabel ‘Legend Of The Guardians’ kreeg hij vrij snel carte blanche voor deze ‘Sucker Punch’ dusver zijn meest persoonlijke film, daar hij ditmaal zelf het scenario schreef en het verhaal bedacht.

Ironisch genoeg is ‘Sucker Punch’ de eerste prent van Snyder die maar weinig interesse genereerde bij het doelpubliek. Aan de Amerikaanse kassa’s won de film niet eens de helft van het productiebudget van 82 miljoen dollar terug, en wereldwijd gezien sprong de prent net met de hakken over de winstgevende sloot. Verwonderlijk is die lauwe ontvangst niet, daar ‘Sucker Punch’ geen echt goede film is. Maar toch ook weer niet de hemeltergend slechte ervaring die veel recensenten erin zagen. ‘Sucker Punch’ heeft lef en ballen (het gebeurt niet vaak dat een PG 13-film zich situeert in een opvangtehuis dat er uitziet als een bordeel) en heeft best wel wat te bieden. Maar om de geslaagde momenten te vinden moet je een fiks aantal mindere (en overgeregisseerde) scènes doorploegen.

In Snyders overambitieuze grabbelton staat de twintigjarige Babydoll (Emily Browning) centraal. Na de dood van haar moeder heeft haar door- en doorslechte stiefvader het op haar lichaam en erfenis voorzien. De vuigaard neerknallen is een logische stap, maar helaas voor Babydoll schiet ze per ongeluk haar zus neer. Waarop stiefvaderlief haar verkast naar ‘the Lennox House for the Mentally Insane’, waar hij de directeur een dikke bonus betaalt als Babydoll nooit meer vrijkomt (lees: een lobotomie ondergaat). Babydoll sluit vriendschap met  vier andere achtergelaten meisjes, te weten Sweet Pea (Abbie Cornish), Rocket (Jena Malone), Blondie (Vanessa Hudgens) en Amber (Jamie Chung). Ze kan het viertal overtuigen om te ontsnappen uit het Lennoxhuis. Daarvoor dient elk meisje een gevaarlijke opdracht uit te voeren, en moeten ze met hun vijven zien te overleven in een droomwereld bevolkt door onder meer grijnzende zombienazi’s, vuurspuwende draken (zijn er trouwens andere?) en schietgrage robotten.

Die uitstapjes naar de droomwereld zijn metaforen voor erotische dansen die Babydoll uitvoert. Die dansen krijgen we niet te zien (dit is dus geen ‘kinderen toegelaten’-versie van ‘Showgirls’), maar worden weergegeven als met CGI-overladen vechtsequenties die uitpuilen van fotorealistische matteshots, maar helaas niet erg boeiend zijn. ‘Sucker Punch’ scoort beter als Snyder zich concentreert op de camp van het Lennoxhuis waar een overacterende Oscar Isaac en Carla Gugino met kitscherige hand regeren.

Ook goede punten voor de bombastische soundtrack van Tyler Bates en Marius De Vries. Dit duo koos een aantal bekende songs die in een nieuw jasje vaak beter scoren dan de beelden die ze begeleiden. Let alvast op opvallende versies van Eurythmics’ ‘Sweet Dreams’ (gecoverd door Emily Browning), Björks ‘Army Of Me’ (vertolkt door Björk samen met Skunk Anansie), Jefferson Airplanes ‘White Rabbit’ (in een versie van Emiliana Torrini), een ‘I Want It All/We Will Rock You’ mix van Queen, The Smiths’ ‘Asleep’ (Emily Browning) en een exuberante versie van Bryan Ferry’s ‘Love Is The Drug’ van Carla Gugino en Oscar Isaac. We zijn alvast benieuwd of Snyder voor zijn Supermanreboot ‘Man Of Steel’ (verwacht in 2013) nog zijn eigen kryptonzin zal kunnen doen, of meer in het gareel zal worden gehouden door de budgetcontrolerende studiobonzen. De tijd zal het uitwijzen.

Extra’s (Blu-ray): storyboards, artwork en heel wat featurettes die laten zien hoe Snyders zijn fantasiewereld creëerde. De meest opvallende extra is de 127-minuten durende director’s cut. Voornaamste verschillen met de bioscoopversie: de actiescènes zijn wat langer, ‘Love Is The Drug’ maakt nu integraal deel uit van de narratie en loopt niet tijdens de eindgeneriek en de cameo van John ‘Mad Men’ Hamm duurt langer.

Simon Couwens