Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Af en toe moet je die Amerikanen ook eens wat krediet schenken. ‘Quarantine’ was misschien een bijna letterlijke kopie van de superieure Spaanse shocker ‘[Rec]’, dit oorspronkelijk enkel voor de dvd-markt bestemde vervolg (dankzij positieve testscreenings was de film over de plas beperkt in de zalen te zien) staat volledig op eigen benen. Het was nochtans makkelijk geweest om het net zo sterk naar de keel grijpende ‘[Rec]²’ in een Amerikaans jasje te hullen, maar de makers gooien het over een heel andere boeg.

‘Quarantine 2: Terminal’ speelt zich af tijdens dezelfde nacht als de gebeurtenissen uit de eerste film (‘Quarantine’ dus) en bevat genoeg inhoudelijk angels om het brugje met die prent rond te maken, maar de veranderende setting blaast een frisse wind. Bij aanvang bevinden we ons niet langer in het geïnfecteerde flatgebouw, maar aan boord van de middernachtvlucht van LAX richting Nashville. Op het vliegtuigje bevinden zich hoop en al vijftien mensen – stewardessen en piloten (van elk twee stuks) incluis. Vanaf dat moment is het afwachten wie van de reizigers verantwoordelijk zal zijn voor de besmetting, waarvan we nu eenmaal weten dat ze zal uitbreken. Ook cineast-scenarist John Pogue beseft dit en maakt er zelfs een spelletje van om iedereen wel eens verdacht te maken (denk onder meer aan een verkouden copiloot of een niezend oud vrouwtje) – leuk!

Het fungehalte krijgt echter af te rekenen met een eerste turbulentie wanneer het virus zijn weg naar buiten heeft gevonden. Echt geïnspireerd kan je de manier waarop het eerste slachtoffer zijn neus aan het bacterievenster steekt alvast niet noemen. Om nog maar te zwijgen over het feit hoe voorspelbaar andere toekomstige geïnfecteerden worden aangestoken. Het één en ander wordt wel gecompenseerd door de zeer nauwe setting, die zijn claustrofobisch effect niet mist. In een flatgebouw is er altijd nog de ruimte om je weg te steken, in een vliegtuig is dat haast onmogelijk. Jammer evenwel dat de makers het volle potentieel van hun locatie niet benutten en al na een halfuur het vliegtuig aan de grond zetten.

Waar de personages dan terechtkomen, wordt reeds prijsgegeven in de ondertitel van deze sequel: juist, de (desolate) vlieghaventerminal. Waar ze dan ook nog eens door een snel opduikende legermilitie in quarantaine geplaatst worden. De strijd die daarop volgt, laat zich makkelijk voorspellen. Om de zoveel tijd duikt er een nieuw slachtoffer op (soms van wie je het niet verwacht, dat wel) en het groepje overlevers wordt steeds kleiner. Anders gezegd: wat startte als een leuke variant op het infectiegenre ontaardt zo in een dertien-in-een-dozijn-toevoeging, waarvan de suspenseboog naar het einde toe wel erg slap gaat hangen.

Al is dat niet uitsluitend aan het scenario te wijten. Pogue breekt namelijk met de first person-beeldtaal van de vorige prent, die het ook niet van een écht vernuftige plot moest hebben, maar die wel wist te compenseren met adrenalineverhogend camerawerk. Waardoor deze sequel visueel bitter weinig te bieden heeft. Zelfs de nachtkijkerscène tijdens de finale boet aan intensiteit in omdat Pogue die shots afwisselt met beelden van de gewone, observerende camera. Op die manier behoud je als kijker dan wel het totaaloverzicht, maar is er geen ruimte voor verrassing. En laat spanning nu juist voor een groot stuk samenhangen met the element of surprise en dus met het sporadisch prijsgeven van informatie. In het eerste halfuur doet ‘Quarantine 2’ dit perfect, maar daarna gooit hij meteen zijn kaarten op tafel. Zelfs geen joker achter de hand houdend.

Peter Janssens